آکوردئون - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

آکوردئون

یک آکاردئون پیانویی (بالا) و یک آکاردئون دکمه‌ای (پایین)
ساز شستی‌دار
هورن‌بوستل-زاکس	۴۱۲٫۱۳۲ (Free-reed هواصداها)
توسعه	اوایل قرن نوزدهم میلادی
گسترۀ صوتی
Depends on configuration: Right-hand manual Chromatic button accordion Diatonic button accordion Piano accordion Left-hand manual Stradella bass system Free-bass system
سازهای مرتبط
Hand-pumped: آکاردئون بایان، Concertina, Flutina، قارمان، Trikitixa, Indian harmonium Foot-pumped: Harmonium, Reed organ Mouth-blown: Claviola، ملودیکا، سازدهنی، Laotian Khene, Chinese Shēng, Japanese Shō Electronic reedless instruments: Electronium, MIDI accordion, Roland Virtual Accordion
نوازندگان
Accordionists (list of accordionists).
جستارها یا اطلاعات بیشتر
Accordion, Chromatic button accordion, Bayan, Diatonic button accordion, Piano accordion, Stradella bass system, Free-bass system, Accordion reed ranks and switches

آکوردئون یک ساز بادی شستی‌دار با سطح مورب متحرک در دو طرف و بدنه فانوسی است.^[۱]

این ساز در اوایل قرن نوزدهم در اروپا اختراع شد و معمولاً در موسیقی محلی اروپا، آمریکای شمالی، آمریکای جنوبی و روسیه مورد استفاده قرار می‌گیرد. قدیمی‌ترین نام این ساز هارمونیکا است که یک اسم یونانی بوده و به معنی هارمونی موسیقایی به کار برده می‌شده‌است.

آکوردئون ساز آلمانیِ مشهوری است که شهرت جهانی از نظر سادگی و لطافت صدا را به خود اختصاص داده‌است.^[۱]

این ساز را نوازنده بین دو دست خود می‌گیرد که در میانهٔ آن، مجاری هوایی قرار دارند که با باز و بسته شدنشان توسط نوازنده صدا تولید می‌شود. در یک سمت صفحه‌کلید کوچکی تعبیه شده‌است که کلیدهای آن وظیفه کنترل ورود هوا به مجاری را دارند و در سمت دیگر جعبه طنین قرار دارد که معمولاً آن نیز دکمه‌های مخصوص خود را دارد.

بدنه چین‌دار آکوردئون مانند دَم آهنگران است. چون دو سر دم را با دو دست از هم دور کنند هوا وارد می‌شود، و چون نزدیک سازند هوا با فشار از آن خارج می‌شود. صدایی که از آکوردئون بیرون می‌آید به وسیله باریکه‌های فلزی به نام زبانه ساخته می‌شود، بدین ترتیب که، جریان یافتن هوا در دم زبانه‌های ساز را به ارتعاش درمی‌آورد و به عقب و جلو می‌راند. به عبارت دیگر جریان هوا زبانه‌ها را مرتعش می‌کند. هر یک از این زبانه‌ها چون به ارتعاش درآید صوتی مخصوص به خود خارج می‌کند. زبانه‌ها به شستیهای متصل است که بر بدنه آکوردئون روی جعبه طنین قرار گرفته‌اند. نوازنده در ضمن بازکردن و بستن دَم، با انگشتان خود شستی‌ها را فشار می‌دهد و نواهای گوناگونی می‌نوازد. کنسرتینا یک نوع آکوردئون ساده است. این ساز نزد دریانوردان رواج بسیار داشت.^[۲]

• آکاردئون بایان

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ آکوردئون موجود است.

• Michael Mayor/Stephen Bullon/Michael Murphy (۲۰۰۸)، «A»، Dictionary of English Language and Culture، به کوشش Della Summers. (ویراست Third Impression)، La Italy/Tipografica: Pearson Education Limited، ص. ۳، شابک ۹۷۸-۰-۵۸۲-۸۵۳۱۳-۳
• آکوردئون (انگلیسی)، وب‌گاه بریتانیکا. بازدید در تاریخ ۱ نوامبر ۲۰۱۰.

این یک مقالهٔ خرد موسیقی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.