ادبیات عاشقانه - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

ادبیات عاشقانه گونه‌ای از ادبیات است که به بیان موضوع و مضمون عاشقانه می‌پردازد. در ادبیات فارسی، ادبیات عاشقانه زیرمجموعهٔ ادبیات غنایی قرار می‌گیرد. مثنوی و به‌ویژه مثنوی‌های عاشقانه در سبک عراقی شعر فارسی فراوان است. از شاعران شعر عاشقانه می‌توان به سعدی و قاآنی اشاره کرد. مشهورترین منظومه‌های عاشقانه ادبیات فارسی عبارتند از:

ادبیات عاشقانه نمایشی در ایران

نمایشنامه تراژدی مرگ ایرن شرح درآمیختگی پرحادثه و پر از عشق و نفرت دو سردار دلیر و لایق به نام‌های بهمن و بهرام از یک طرف و خواهران ایلا و ایرن و مادرشان از سوی دیگر است. سردار بهمن، کامیاب از عشق ایرن، برای فرماندهی ارتش ایران در جنگ سهمگین با چین برگزیده می‌شود، پیروزمندانه تا پایتخت چین پیش می‌رود و آنگاه با توطئه و همدستی بهرام و ایلای کین‌دار و چرخاچرخ روزگار کشته می‌شود. با این رخداد، گام به گام دوزخی هولناک پدیدار می‌شود.

پانویس

↑ جلالی پندری، «شعر فارسی، ادوار»، دانشنامهٔ زبان، ۶۷۳.

منابع

جلالی پندری، یدالله (۱۳۹۱). «شعر فارسی، ادوار». در اسماعیل سعادت. دانشنامهٔ زبان و ادب فارسی. ج. چهارم. تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۶۱۴۳-۲۱-۷.

پیوند به بیرون

این یک مقالهٔ خرد ادبیات است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.

[1] جلالی پندری، «شعر فارسی، ادوار»، دانشنامهٔ زبان، ۶۷۳.

[۱]