امامت زیدی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

شاه یمن
نشان پادشاهی متوکلیه یمن
جزئیات
نخستین پادشاه	یحیی الهادی الی الحق
واپسین پادشاه	محمد البدر
آغاز پادشاهی	ح. ۸۹۷
پایان پادشاهی	۱۹۶۲
سکونتگاه رسمی	دارالحجر، صنعا، یمن
مدعیان کنونی	عقیل بن محمد البدر

امامت زیدی و بعدتر شاهان یمن رهبری مذهبی اسلام شیعه از نوع زیدی بودند. تفاوت ایدئولوژی زیدیان با اسماعیلیه و امامیه، تأکید آنان بر حضور امام فعال و پیدا به عنوان رهبر بود. انتظار می‌رفت امام در علوم دینی دانا بوده و خود را به عنوان رهبر جامعه به اثبات برساند، حتی در صورت لزوم در میدان نبرد. یک مدعی امامت، با یک دعوت، ادعای خود را اعلام می‌کرد، و غالباً بیش از یک مدعی برایش وجود داشت.

امامیه و زیدیه هر دو امامت را مبتنی بر نص پیامبر اسلام مبنی بر امامت اهل بیت او می‌دانند. امامیه معتقد است نص صریح پیامبر دوازده نفر از عترت اش را جانشین خود معرفی کرده، ولی زیدیه معتقد است نص پیامبر به‌طور عام همهٔ فرزندان حسنی و حسینی فاطمه را در بر می‌گیرد. شروط امامت از دیدگاه زیدیه، فاطمی بودن، انتخاب از سوی مردم، اقدام به جهاد مسلحانه، امر به معروف و نهی از منکر، عالم دینی بودن طبق شعار «الرضا من آل محمد» است. برخی علمای زیدی به دلیل اعتقاد به قیام و امر به معروف آشکار امام، مهدویت را انکار می‌کنند و لازم نمی‌دانند. این مفهوم در مجموع جایگاه مهمی در اعتقادات زیدیه ندارد.^[۱]

امامت با علی بن ابی‌طالب آغاز شده و علاوه بر او، حسین بن علی هم از امامانی است که مورد تأیید اغلب زیدیان است ولی در مذاهب و شاخه‌های مختلف زیدی که در طول تاریخ وجود داشته‌اند، دربارهٔ امامت دیگر شخصیت‌های دارای داعیهٔ امامت اختلاف نظر وجود دارد. یکی دیگر از افرادی که تمامی زیدیان به امامت قبول دارند، زید بن علی است که قیام او را در ایجاد و استقلال مذهب زیدیه بسیار مهم می‌شمارند. در طول حکومت علویان در مراکش و طبرستان و گیلان نیز بسیاری به عنوان امام زیدی شناخته شدند. ^{[نیازمند منبع]}

پس از آن که یحیی الهادی الی الحق در سرزمین یمن مرکزی برای حکومت زیدیان ایجاد کرد، تمرکز پیروان این مذهب متوجه یمن شده و اکثر زیدیان به مرور عازم آن ناحیه شدند. پس از یحیی الهادی جانشینان او همواره مدعی توأمان حکومت و امامت بودند و این مسئله تا پیش از یکی شدن یمن وجود داشت. با نابودی کشور یمن شمالی و برافتادن پادشاهی متوکلی در آن کشور، حاکمان زیدی قدرت سیاسی خود را از دست دادند و پیروان زیدیه به یک اقلیت مذهبی در شمال یمن بدل شدند. ^{[نیازمند منبع]}

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Imams of Yemen». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۶ دسامبر ۲۰۱۴.