راه - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

راه به مسیری گفته می‌شود که بین دو نقطه ساخته شده و یا به صورت طبیعی به وجود آمده است که جهت مسافرت و گذر از محلی به محل دیگر استفاده می‌شود.

راه اساساً به چهار دسته کلی تقسیم می‌شود:

1. راه‌های زمینی
2. راه‌های ریلی
3. راه‌های دریایی
4. راه‌های هوایی
5. خطوط لوله^[۱]

متولی تمامی این راه‌ها در ایران وزارت‌خانه راه و شهرسازی می‌باشد.^[۲]

راه شاهی که به فرمان داریوش بزرگ هخامنشی ساخته شد نخستین شاهراه شناخته شدهٔ ایران و نخستین شاهراه بین‌المللی جهان است. این شاهراه تخت جمشید را به سارد متصل می‌کرده و از پاسارگاد، شوش و دیگر شهرهای شاهنشاهی گذر می‌کرده‌است. راه شاهی ۲۶۹۹ کیلومتر (۱۶۷۷ مایل) درازا داشت و حدوداً هر ۲۴ کیلومتر دارای یک توقفگاه بود که ۱۱۱ ایستگاه می‌شد.^[۳]

راه‌های زمینی به مسیری گفته می‌شود که معمولاً هموار هستند و سطح روی آن‌ها با لایه‌های صافی پوشیده شده تا عبور از روی راه را آسان‌تر کند. در گذشته راه‌های زمینی مناسب عبور انسان و چهارپایان بودند که با ورود خودرو به عنوان وسیله حمل و نقل، راه‌های زمینی برای تردد آن تغییرات فراوانی کرده‌اند.

راه‌های زمینی با توجه به مشخصاتی مانند عرض، نوع پوشش، محدوده شیب، محدوده شعاع گردش و ... به انواع مختلف نام‌گذاری شده‌است.^[۴]

• خیابان
• بلوار
• بزرگراه
• آزادراه
• جاده

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Road». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۳ اکتبر ۲۰۱۵.