زوال - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

زُوال، در اساطیر ایرانی نام مردی بلندقد و سیاهپوست است که بلندی بالا (طول قد و قوارهٔ او)، گاهی به اندازهٔ یک نخل می‌رسد. زوال؛ از مردانی که دارای مرض (ابنه) بوده و هستند (زوال) پسر ابلیس با آنها مشارکت می کند ایشان مبتلا به آن مرض می شوند.

منبع

[ویرایش]
  • جان. راسل. هینیلز (۱۳۸۵شناخت اساطیر ایران، ترجمهٔ باجلان فرّخی، تهران: انتشارات اساطیر، شابک ۹۶۴-۳۳۱-۲۶۴-X
  • الگو:سفینة البحار، جلد 1، ص 99 و ص