فهرست کشورهای دارنده جنگ‌افزار هسته‌ای - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

  کشورهای عضو پیمان منع گسترش جنگ‌افزارهای هسته‌ای (چین، فرانسه، روسیه، بریتانیا، آمریکا)
  دیگر کشورها با جنگ‌افزار هسته‌ای (پاکستان، کره شمالی و هند)
  دیگر کشورها که گمان می‌رود جنگ‌افزار هسته‌ای دارند اما تا به حال اعلام نکرده‌اند (اسرائیل)
  کشورهایی که از طریق ناتو به سلاح هسته‌ای دسترسی دارند (بلژیک، آلمان، ایتالیا، هلند، ترکیه)
  کشورهایی که درگذشته، جنگ‌افزار هسته‌ای داشتند (بلاروس، قزاقستان، اوکراین، آفریقای جنوبی)

در حال حاضر، ۸ کشور مستقل، آزمایش موفقیت‌آمیز جنگ‌افزارهای هسته‌ای خود را به صورت عمومی، اعلام کرده‌اند. از این میان، ۵ کشور (چین، فرانسه، روسیه، بریتانیا، آمریکا) عضو پیمان منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای و مجموعاً تشکیل‌دهنده اعضای دائم شورای امنیت سازمان ملل هستند. ۴ کشور پاکستان، کره شمالی، هند و اسرائیل عضو پیمان منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای نبوده و تصور می‌شود که جنگ‌افزار هسته‌ای دارند.[۱] در واقع، اسرائیل جزء معدود کشورهایی است جنگ‌افزار هسته‌ای دارد اما این موضوع را بر پایه سیاست ابهام‌آفرینی تعمدی، اعلام نمی‌کند.[۲] شواهد و مدارک دقیقی در رابطه با آزمایش جنگ‌افزار هسته‌ای توسط اسرائیل موجود نیست اما بر پایه برخی گزارش‌ها مانند گزارش انستیتو بین‌المللی پژوهش‌های صلح استکهلم پیش‌بینی می‌شود که اسرائیل حدود ۷۵ تا ۴۰۰ کلاهک هسته‌ای داشته باشد.[۳][۴] تا سال ۲۰۱۹ گمان می‌رود که ۱۳٬۸۶۵ کلاهک هسته‌ای در جهان وجود داشته باشد و در حال حاضر ۳٬۷۵۰ مورد از این تسلیحات در اختیار نیروهای نظامی فعال و در وضعیت عملیاتی هستند.[۵][۶] تا سال ۲۰۱۹ بیش از ۹۰ درصد از مجموع تسلیحات هسته‌ای فعلی، متعلق به آمریکا و روسیه بودند. چندین کشور مانند بلاروس، قزاقستان، اوکراین و آفریقای جنوبی سابقاً جنگ‌افزار هسته‌ای داشتند اما آن را از بین برده‌اند.

همچنین کشورهای بلژیک، آلمان، ایتالیا، هلند و ترکیه به‌عنوان اعضای ناتو مجموعاً ۱۵۰ سلاح هسته‌ای آمریکایی را در اختیار دارند.[۷]

آمار و ارقام

[ویرایش]

جدول وضعیت و تعداد جنگ‌افزارهای هسته‌ای کشورها:

کشور تسلیحات تاریخ نخستین آزمایش
محل اولین آزمایش
 پیمان منع جامع آزمایش هسته‌ای روش شلیک تعداد آزمایش‌ها[۸] منبع
عملیاتی مجموع
۵ کشور عضو شورای امنیت
ایالات متحده آمریکا ۱۷۵۰ ۵٬۸۰۰–۷٬۱۸۵ ۱۶ ژوئیهٔ ۱۹۴۵ (آزمایش ترینیتی) الماگوردو، نیومکزیکو Signatory[۹] Nuclear triad[۱۰] ۱٬۰۳۰ [۱۱][۱۲][۱۳]
روسیه ۱۵۷۲ ۱٬۳۷۲–۱٬۴۹۰ ۲۹ اوت ۱۹۴۹ (آردی‌اس-۱) سمی، جمهوری شوروی سوسیالیستی قزاقستان Ratifier[۹] Nuclear triad[۱۴] ۷۱۵ [۱۱][۱۲][۱۳]
بریتانیا

بریتانیا

۱۲۰ ۲۰۰–۲۱۵ ۳ اکتبر ۱۹۵۲ (Hurricane) جزایر مونتبلو، استرالیا Ratifier[۹] دریاپایه[۱۵] ۴۵ [۱۱][۱۲][۱۳]
فرانسه ۲۸۰ ۲۹۰ ۱۳ فوریهٔ ۱۹۶۰ (Gerboise Bleue) صحرای بزرگ آفریقا، الجزایر فرانسه Ratifier[۹] هواپایه و دریاپایه[۱۶] ۲۱۰ [۱۱][۱۲][۱۳]
چین نامعلوم ۳۵۰ ۱۶ اکتبر ۱۹۶۴ (596) لوپ نور، سین‌کیانگ Signatory[۹] Nuclear triad[۱۷][۱۸] ۴۵ [۱۱][۱۲][۱۳]
کشورهای غیر عضو پیمان عدم اشاعه سلاح‌های هسته‌ای
هند نامعلوم ۱۶۰ ۱۸ مه ۱۹۷۴ (عملیات بودای خندان) راجستان Non-signatory[۹] Nuclear triad[۱۹][۲۰][۲۱][۲۲] ۶ [۱۱][۱۲][۱۳]
پاکستان ۰ ۱۶۰ ۲۸ مه ۱۹۹۸ (Chagai-1) ایالت بلوچستان Non-signatory[۹] زمین‌پایه و هواپایه[۲۳] ۶ [۱۲][۱۳]
کره شمالی ۰ ۴۵ ۹ اکتبر ۲۰۰۶[۲۴] شهرستان کیلجو، استان هامگیونگ شمالی Non-signatory[۹] زمین‌پایه و دریاپایه[۲۵][۲۶] ۶ [۱۱][۱۲][۱۳]
عدم اعلام وضعیت تسلیحات هسته‌ای
اسرائیل

اسرائیل[۱۳]

۰ ۹۰[۱۳] ۱۹۶۰–۱۹۷۹[۲۷] نامعلوم Signatory[۹] Suspected nuclear triad[۲۸][۲۹] نامعلوم [۱۲]

اشتراک‌گذاری جنگ‌افزارهای هسته‌ای

[ویرایش]
جنگ‌افزارهای هسته‌ای آمریکایی در اختیار اعضای ناتو[۳۰]
کشور پایگاه هوایی تعداد
 ترکیه اینجرلیک ۵۰
 ایتالیا اویانو ۴۰
Ghedi Torre
 آلمان بوشل ۲۰
 هلند فولکل ۲۰
 بلژیک کلاین بروگل ۲۰
مجموع ۱۵۰

اختیار فرمان استفاده از جنگ‌افزارهای هسته‌ای

[ویرایش]

تصمیم‌گیری در مورد شلیک و استفاده از جنگ‌افزارهای هسته‌ای در کشورهای مختلف در اختیار اشخاص یا گروهی کوچک و محدود از مقامات سیاسی کشورها به شرح زیر منحصر شده است:

ایالات متحده آمریکا: رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا[۳۱]

روسیه: رئیس‌جمهور روسیه و طبق گزارش‌های تأیید نشده، موافقت و تأیید وزیر دفاع و رئیس ستاد کل نیروهای مسلح نیز برای کنترل چگت (چمدان هسته‌ای روسیه) و شلیک تسلیحات هسته‌ای مورد نیاز و ضروری است.[۳۱]

بریتانیا: نخست‌وزیر بریتانیا

فرانسه: رئیس‌جمهور فرانسه

چین: کمیسیون مرکزی نظامی چین[۳۱]

هند: نخست‌وزیر هند

پاکستان: شورای فرماندهی ملی پاکستان[۳۱]

کره شمالی: رهبر کره شمالی

اسرائیل: نخست‌وزیر اسرائیل

جستارهای وابسته

[ویرایش]

پانویس

[ویرایش]
  1. ↑ «10. World nuclear forces | SIPRI». www.sipri.org. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۲-۰۵.
  2. ↑ «Nuclear forces — www.sipri.org». web.archive.org. ۲۰۱۵-۰۱-۰۷. بایگانی‌شده از اصلی در ۷ ژانویه ۲۰۱۵. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۲-۰۵.
  3. ↑ «Weapons of mass destruction | SIPRI». www.sipri.org. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۶-۲۰.
  4. ↑ "Calls for Olmert to resign after nuclear gaffe". the Guardian (به انگلیسی). 2006-12-12. Retrieved 2021-02-05.
  5. ↑ «Wayback Machine» (PDF). web.archive.org. ۲۰۱۹-۰۶-۲۴. بایگانی‌شده از اصلی (PDF) در ۲۴ ژوئن ۲۰۱۹. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۲-۰۵.
  6. ↑ Nuclear Notebook, Bulletin of the Atomic Scientists, thebulletin.org, 2014
  7. ↑ Kristensen, Hans M.; Korda, Matt (2019-05-04). "United States nuclear forces, 2019". Bulletin of the Atomic Scientists. 75 (3): 122–134. doi:10.1080/00963402.2019.1606503. ISSN 0096-3402.
  8. ↑ «The Nuclear Testing Tally | Arms Control Association». www.armscontrol.org. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۶-۲۰.
  9. ↑ ۹٫۰ ۹٫۱ ۹٫۲ ۹٫۳ ۹٫۴ ۹٫۵ ۹٫۶ ۹٫۷ ۹٫۸ "Status of Signature and Ratification of the Comprehensive Test Ban Treaty". Archived from the original on 25 September 2011. Retrieved 13 January 2012.
  10. ↑ IISS 2012, pp. 5455
  11. ↑ ۱۱٫۰ ۱۱٫۱ ۱۱٫۲ ۱۱٫۳ ۱۱٫۴ ۱۱٫۵ ۱۱٫۶ "FAS World Nuclear Forces". Federation of American Scientists. April 2020. Retrieved 18 June 2020.
  12. ↑ ۱۲٫۰ ۱۲٫۱ ۱۲٫۲ ۱۲٫۳ ۱۲٫۴ ۱۲٫۵ ۱۲٫۶ ۱۲٫۷ ۱۲٫۸ "World Nuclear Forces, SIPRI yearbook 2020". Stockholm International Peace Research Institute. Stockholm International Peace Research Institute. January 2020. Retrieved 18 June 2020.
  13. ↑ ۱۳٫۰۰ ۱۳٫۰۱ ۱۳٫۰۲ ۱۳٫۰۳ ۱۳٫۰۴ ۱۳٫۰۵ ۱۳٫۰۶ ۱۳٫۰۷ ۱۳٫۰۸ ۱۳٫۰۹ "Nuclear Weapons: Who Has What at a Glance". Arms Control Association. July 2019. Retrieved 5 August 2020. India, Israel, and Pakistan never signed the NPT and possess nuclear arsenals.
  14. ↑ IISS 2012, p. 192
  15. ↑ IISS 2012, p. 169
  16. ↑ IISS 2012, p. 111
  17. ↑ The Long Shadow: Nuclear Weapons and Security in 21st Century Asia by Muthiah Alagappa (NUS Press, 2009), page 169: "China has developed strategic nuclear forces made up of land-based missiles, submarine-launched missiles, and bombers. Within this triad, China has also developed weapons of different ranges, capabilities, and survivability."
  18. ↑ IISS 2012, pp. 223–224
  19. ↑ IISS 2012, p. 243
  20. ↑ "Now, India has a nuclear triad". The Hindu. 18 October 2016. Archived from the original on 21 December 2016. Retrieved 24 December 2016.
  21. ↑ Peri, Dinakar (12 June 2014). "India's Nuclear Triad Finally Coming of Age". The Diplomat. Archived from the original on 9 April 2015. Retrieved 10 March 2015.
  22. ↑ "Nuclear triad weapons ready for deployment: DRDO". 7 July 2014. Archived from the original on 2 April 2015. Retrieved 10 March 2015.
  23. ↑ Pakistan's Nuclear Weapons. Bhumitra Chakma (Routledge 2012), page 61: "Pakistan possesses two types of nuclear delivery vehicles: aircraft and missiles. Initially in the pre-tests era, Islamabad depended solely on aircraft as its chief means of delivering nuclear weapons. In the early 1990s, Pakistan acquired a few dozen ballistic missiles from China, and subsequently, it developed a number of missile systems which became its mainstay of nuclear delivery."
  24. ↑ "U.S. : Test Points to N. Korea Nuke Blast". The Washington Post. 13 October 2006. Archived from the original on 27 December 2016. Retrieved 3 September 2017.
  25. ↑ Kristensen, Hans M.; Norris, Robert S. (2 January 2018). "North Korean nuclear capabilities, 2018". Bulletin of the Atomic Scientists (به انگلیسی). 74 (1): 41–51. Bibcode:2018BuAtS..74a..41K. doi:10.1080/00963402.2017.1413062. ISSN 0096-3402.
  26. ↑ "New North Korean submarine capable of carrying three SLBMs: South Korean MND | NK News – North Korea News" (به انگلیسی). 31 July 2019. Archived from the original on 4 August 2019. Retrieved 5 August 2019.
  27. ↑ Farr, Warner D (September 1999), The Third Temple's holy of holies: Israel's nuclear weapons, The Counterproliferation Papers, Future Warfare Series 2, USAF Counterproliferation Center, Air War College, Air University, Maxwell Air Force Base, retrieved 2 July 2006.
  28. ↑ An Atlas of Middle Eastern Affairs By Ewan W. Anderson, Liam D. Anderson, (Routledge 2013), page 233: "In terms of delivery systems, there is strong evidence that Israel now possesses all three elements of the nuclear triad."
  29. ↑ IISS 2012, p. 328
  30. ↑ Kristensen, Hans M.; Korda, Matt (4 May 2019). "United States nuclear forces, 2019". Bulletin of the Atomic Scientists (به انگلیسی). 75 (3): 122–134. Bibcode:2019BuAtS..75c.122K. doi:10.1080/00963402.2019.1606503. ISSN 0096-3402.
  31. ↑ ۳۱٫۰ ۳۱٫۱ ۳۱٫۲ ۳۱٫۳ "Whose Finger Is on the Button? | Union of Concerned Scientists". www.ucsusa.org (به انگلیسی). Retrieved 2021-02-05.

منابع

[ویرایش]
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ فهرست کشورهای دارنده جنگ‌افزار هسته‌ای موجود است.

پیوند به بیرون

[ویرایش]
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=فهرست_کشورهای_دارنده_جنگ‌افزار_هسته‌ای&oldid=40598733»