French
Deutschمعاهده هوانوردی غیرنظامی بین‌المللی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
نام بلند:
| |
|---|---|
 امضای کنوانسیون شیکاگو در سال ۱۹۴۴ | |
| تاریخ امضا | ۷ دسامبر ۱۹۴۴ |
| مکان امضا | شیکاگو |
| تاریخ اجرا | ۴ آوریل ۱۹۴۷ |
| شرط اجرا | تصویب در ۲۶ کشور |
| گروه‌ها | ۱۹۲[۱] (جزایر کوک و همه کشورهای عضو سازمان ملل متحد به جز لیشتن اشتاین و دومینیکا) |
| ضامن | حکومت فدرال ایالات متحده آمریکا |
| زبان‌ها | انگلیسی، فرانسوی، روسی، اسپانیایی |
معاهده هوانوردی غیرنظامی بین‌المللی که به کنوانسیون شیکاگو نیز شناخته می‌شود مهم‌ترین معاهده مربوط به هوانوردی و حقوق هوایی است که اجرای آن از ۴ آوریل ۱۹۴۷ آغاز شد.[۲]
این کنوانسیون در کنفرانسی در شیکاگو به تصویب رسید که از ۱ نوامبر تا ۷ دسامبر ۱۹۴۴ (میلادی) با حضور بیش از پنجاه کشور که به دعوت دولت ایالات متحده آمریکا گرد هم آمده بودند. معاهده شیکاگو به تأسیس سازمان بین‌المللی هوانوردی غیرنظامی (ایکائو) انجامید و اساس‌نامه آن نیز به‌شمار می‌رود.[۳]
با امضای قرارداد شیکاگو، کنوانسیون مربوط به مقررات هوانوردی با نام دیگر "کنوانسیون ۱۹۱۹ پاریس" و معاهده هواپیمایی بازرگانی ۱۹۲۸ هاوانا بی‌اثر شدند.[۴]
ایران
[ویرایش]ایران نیز یکی از کشورهای مؤسس ایکائو و از نخستین امضاکنندگان معاهده بود. قانون اجازه الحاق دولت ایران به این کنوانسیون در ۳۰ تیر ۱۳۲۸ (خورشیدی) به تصویب مجلس شورای ملی رسید.[۵]
ساختار
[ویرایش]این کنوانسیون در ۹۶ ماده در ۲۲ فصل و یک شیوه‌نامه امضا در ۷ دسامبر ۱۹۴۴ در شیکاگو به زبان انگلیسی نوشته شده و رونوشت‌های روسی، فرانسوی و اسپانیایی آن ارزش برابر دارند.
هر سه رونوشت توسط کشورهای متعهد امضا شده و پس از آن به بایگانی دولت ایالات متحده بازگشته و رونوشت گواهی شده آن‌ها نیز به آن کشور و کشورهایی که قصد امضای آن را دارند، تحویل می‌شود.[۶]
