منشویکها - ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد
برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. (سپتامبر ۲۰۱۷) |
بنیانگذاری | ۱۹۰۳ |
---|---|
انقراض | ۱۹۲۱ |
محصولات | Rabochaia gazeta (Workers' gazette) |
افراد کلیدی | ژولیوس مارتوف، پاول اکسلرد، الکساندر مارتینوف, ایراکلی سرتلی، فیودور دن، لئون تروتسکی (سپس به حزب بلشویک پیوست) |
سازمان مادر | حزب سوسیال دموکرات کارگری روسیه |
مِنشِویکها (به روسی: меньшевики́ به معنای اقلیت) در کنار بلشویکها یکی از چندین جناح در جنبش سوسیالیستی روسیه بودند.
منشویسم ایدئولوژی سیاسی اعضای میانهرو حزب سوسیال دموکرات کارگری روسیه بود که به عنوان منشویکها شناخته شده بودند. در داخل حزب سوسیال دموکرات کارگری روسیه در سال ۱۹۰۳ میلادی، دو شاخه اصلی شکل گرفت. شاخه اکثریت، بلشویکها و شاخه اقلیت منشویکها نام گرفت.
معنای لغوی
[ویرایش]منشویک در زبان روسی به معنای اقلیت است.
تاریخچه
[ویرایش]بلشویکها و منشویکها، دو شاخه اصلی جنبش انقلابی روسیه بودند. این دو شاخه در سال ۱۹۰۳ میلادی بدنبال اختلاف نظر ولادیمیر لنین و ژولیوس مارتوف که هر دو عضو حزب سوسیال دموکرات کارگری روسیه بودند، بهوجود آمد. این اختلاف نظرها بر اساس برداشتها و قرائتهای متفاوت از مارکسیسم، پدید آمد. این اختلاف در دومین کنگره حزب در لندن بهوجود آمد.[۱]
پس از انقلاب فوریه ۱۹۱۷ منشویکها، بیشتر مناصب حکومتی روسیه را در اختیار گرفتند؛ ولی بلشویکها در جریان انقلاب اکتبر ۱۹۱۷ قدرت را در روسیه عملاً در دست گرفتند. سپس منشویکها کوشیدند به صورت یک اپوزیسیون قانونی درآیند، اما بلشویکها در سال ۱۹۲۲ میلادی آنها را سرکوب کردند.
در سال ۱۹۳۱ میلادی، استالین یک سلسله محاکمههای نمایشی را علیه رهبران منشویکها انجام داد و به شدت آنها را سرکوب کرد و از صحنه سیاسی شوروی حذف کرد.
رهبران
[ویرایش]گئورگی پلخانف، آکسلرود، ژولیوس مارتوف و ورا زاسولیچ از مهمترین رهبران منشویکها بودند.
ایدئولوژی
[ویرایش]این خط فکری در مورد جریان توسعه تاریخی روسیه همان دید اصلی مارکسیسم را پذیرفته بود.
طرفداران این گروه به شدت با لنین و سیاستهای او مخالف بودند.
جستارهای وابسته
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- ↑ «بلشویکها، منشویکها و روسهای سفید». وبگاه دیپلماسی ایرانی. دریافتشده در ۲۹ سپتامبر ۲۰۱۷.
- کتاب «اصطلاحات سیاسی» - به کوشش عبدالرحمان میاح - نشر پارسایان - ۴-۹۱-۶۵۶۶-۹۶۴
- کتاب «پژوهش در علوم سیاسی» - نوشته دکتر کاووس سید امامی - ۵-۴۱-۷۷۴۶-۹۶۴