نافله - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

نافله یا افزونی[۱] به کار مستحبی، کار نیکو، که بر انسان واجب نیست گفته می‌شود. همچنین به معنی نوه، غنیمت و عطاء نیز آمده است و در اصطلاح فقها به نمازهای مستحبی در شرع اسلام نافله می گویند. بیشترین استعمال نافله در نمازهای مستحبّی است.

معنای اصطلاحی نافله اخصّ است و فقط شامل نماز مستحبی می‌شود. .

جستارهای وابسته

[ویرایش]

پانویس

[ویرایش]
  1. بیرونی، ابوریحان (۱۳۵۱). التفهیم لأوائل صناعة التنجیم. به کوشش جلال‌الدین همایی. تهران: انجمن آثار ملی. ص. قلب.

پیوند به بیرون

[ویرایش]