André Cayatte

André Cayatte
Cayatte in 1952
Cayatte in 1952
Volledige naam André Jean Cayatte
Geboren Carcassonne, 3 februari 1909
Overleden Parijs, 6 februari 1989
Geboorteland Vlag van Frankrijk Frankrijk
Jaren actief 1938 - 1983
Beroep Filmregisseur en scenarioschrijver
(en) IMDb-profiel
(nl) Moviemeter-profiel
(mul) TMDB-profiel
Portaal  Portaalicoon   Film

André Cayatte (Carcassonne, 3 februari 1909 - Parijs, 6 februari 1989) was een Franse filmregisseur en scenarioschrijver. Hij regisseerde 30 speelfilms tussen 1942 en 1978 waarvan de meeste drama's zijn. Hij is vooral bekend door zijn militante gerechtsdrama's.

Leven en werk

[bewerken | brontekst bewerken]

Opleiding en debuut als scenarioschrijver

[bewerken | brontekst bewerken]

André Cayatte studeerde rechten en werkte enige tijd als advocaat, eerst in Toulouse, daarna in Parijs. Al gauw trok het schrijverschap hem aan. Hij vond een job als journalist en schreef ook enkele romans. Hij zette zijn eerste stappen in de filmwereld door mee te schrijven aan het scenario van Entrée des artistes (Marc Allégret, 1938), Montmartre-sur-Seine (Georges Lacombe, 1941, een van de eerste films van Édith Piaf) en Remorques (Jean Grémillon, 1941).

Jaren veertig: debuut als filmregisseur met literatuurverfilmingen

[bewerken | brontekst bewerken]

Als filmregisseur debuteerde hij met enkele literatuurverfilmingen : La fausse maîtresse (1942, naar de gelijknamige roman van Honoré de Balzac), Au Bonheur des Dames (1943, naar de gelijknamige roman van Émile Zola) en Pierre et Jean (1943, naar de gelijknamige roman van Guy de Maupassant). In 1949 maakte hij naar een scenario van Jacques Prévert Les Amants de Vérone, een eigentijdse versie van het liefdesdrama van Shakespeare.

Gerechtsdrama's

[bewerken | brontekst bewerken]

In 1950 draaide hij Justice est faite, zijn eerste gerechtsdrama, waarin hij aantoonde dat het rechtssysteem niet onfeilbaar was. Nous sommes tous des assassins (1952), zijn volgende film, was een fel pleidooi tegen de doodstraf. Ook in Avant le déluge (1954) en in Le Dossier noir (1955) liet hij het falende rechtssysteem zien. Voor deze gerechtsdrama's schreef hij het scenario in samenwerking met Charles Spaak. Het gezinsdrama Le Miroir à deux faces (1958) bracht de gevolgen van plastische chirurgie op een koppel in beeld.

Later bracht Cayatte nog enkele gerechtsdrama's uit : in Les Risques du métier (1967) liet hij Jacques Brel als acteur debuteren in de rol van een van pedofilie beschuldigde onderwijzer. In Verdict (1974) verdedigde Sophia Loren haar van moord beschuldigde zoon tot het uiterste tegen rechter Jean Gabin.

In de jaren zestig verfilmde hij ook de thriller Piège pour Cendrillon (1965, naar de gelijknamige roman van Sébastien Japrisot) en de hippie- en drugsfilm Les Chemins de Katmandou (1969, muziek van Serge Gainsbourg), twee buitenbeentjes in zijn oeuvre.

Jaren zeventig: successen met Annie Girardot

[bewerken | brontekst bewerken]

In de jaren zeventig draaide hij vier films met Annie Girardot die toen op het toppunt van haar kunnen was. Vooral het liefdesdrama Mourir d'aimer (1971), dat de gedoemde liefde tussen een lerares en een van haar leerlingen als thema had, was bijzonder succesvol.

André Cayatte overleed in 1989 ten gevolge van een beroerte. Hij was net 80 jaar geworden.

Filmografie (lange speelfilms)

[bewerken | brontekst bewerken]

Prijzen

[bewerken | brontekst bewerken]
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=André_Cayatte&oldid=66908207"