B.B. King

B.B. King
B.B. King
Algemene informatie
Volledige naam Riley Ben King
Geboren 16 september 1925
Geboorteplaats Itta Bena
Overleden 14 mei 2015
Overlijdensplaats Las Vegas
Land Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten
Werk
Jaren actief 1949-2011
Genre(s) Blues, gospel
Instrument(en) Gitaar
Officiële website
(en) AllMusic-profiel
(en) Discogs-profiel
(en) IMDb-profiel
(en) Last.fm-profiel
(en) MusicBrainz-profiel
Portaal  Portaalicoon   Muziek

Riley Ben King[1] (Itta Bena, 16 september 1925Las Vegas, 14 mei 2015), beter bekend als B.B. King, was een Amerikaanse bluesgitarist en singer-songwriter. Op 15 december 2006 ontving B.B. King de hoogste burgeronderscheiding, de Presidential Medal of Freedom. B.B King wordt gezien als een van de grootste bluesartiesten aller tijden. Het muziekblad Rolling Stone plaatste King op de derde plaats in een lijst van de honderd beste gitaristen.[2]

Zijn bekendste hit is zijn cover van "The Thrill Is Gone" uit 1970.

King werd geboren op een plantage en een groot deel van zijn jeugd werkte hij, samen met zijn moeder en grootmoeder, als een sharecropper. Voor hij van zijn andere talenten weet had, zou hij per 45 kg katoen 35 dollarcent betaald hebben gekregen.[3] Hij werd na de scheiding van zijn ouders en de vroege dood van zijn moeder door zijn grootmoeder opgevoed. King ging naar de Elkhorn Baptist Church in Kilmichael. Reeds vroeg raakte King in de ban van zwarte muzikanten als T-Bone Walker en Lonnie Johnson, en jazzartiesten zoals Charlie Christian en Django Reinhardt. Snel ontwikkelde King zijn eigen muzikale vaardigheden in de kerk bij het zingen van gospel.

In 1943 verhuisde B.B. King naar Indianola, Mississippi. Drie jaar later verhuisde hij weer naar Memphis, Tennessee, waar hij zijn gitaartechnieken verfijnde, met de hulp van zijn neef, country bluesgitarist Bukka White. Hier trad hij regelmatig op met Johnny Ace, Bobby Bland en Rosco Gordon die zich na het vertrek van King uiteindelijk the Beale Streeters gingen noemen.

Uiteindelijk begon King zijn muziek live in het programma van Sonny Boy Williamson[4] op het radiostation van Memphis WDIA te brengen, een station dat juist een draai had gemaakt door enkel zwarte muziek uit te zenden - wat destijds zeer opmerkelijk was. On air begon King de naam The Pepticon Boy te gebruiken, wat later Beale Street Blues Boy werd. Die naam werd afgekort tot gewoonweg Blues Boy, wat uiteindelijk B.B. werd.

In 1949 verschenen de eerste twee singles van King via Bullet Records uit Nashville (Tennessee). Zijn debuut was Miss Martha King. In datzelfde jaar begon King songs op te nemen onder contract met RPM Records. Veel van zijn vroege opnamen werden geproduceerd door Sam Phillips, die later het legendarische Sun Records zou stichten.

In de jaren 1950 werd B.B. een van de belangrijkste namen in rhythm-and-bluesmuziek, met een imposante lijst van hits zoals "You Know I Love You", "Woke Up This Morning", "Please Love Me", "When My Heart Beats Like a Hammer", "Whole Lotta' Love", "You Upset Me Baby", "Every Day I Have The Blues", "Sneakin' Around", "Ten Long Years", "Bad Luck", "Sweet Little Angel", "On My Word of Honor" en "Please Accept My Love". In 1962 begon King bij ABC-Paramount Records.

In november 1964 nam B.B. King het legendarische album Live at the Regal op in het Regal Theater te Chicago.

King vond zijn eerste succes buiten de bluesmarkt in 1969 met zijn remake van Roy Hawkins' melodie, "The thrill is gone", dat een hit werd in zowel de pop- als de R&B-hitlijsten, een zeldzame gebeurtenis, zeker in die tijden. Kings succes bleef duren in de jaren zeventig met liedjes als "To Know You Is to Love You" en "I Like to Live the Love". Van 1951 tot 1985 verscheen King maar liefst 74 keer in de Billboards-R&B-charts.

De jaren tachtig, negentig en de periode na 2000 leverden niet zoveel platen op, maar King bleef wel zeer actief in televisieshows, films, en trad zo'n 300 keer per jaar op. In 1988 bereikte hij een nieuwe generatie fans via de single "When Love Comes To Town", opgenomen samen met de Ierse band U2. In 2000 nam King samen met gitarist Eric Clapton het album Riding With The King op. In 1988 had hij een gastoptreden tijdens een concert van Gary Moore. De uitvoering van "The thrill is gone" is legendarisch.

In 2004 werd aan King een eredoctoraat uitgereikt door de Universiteit van Mississippi. Zijn uitgebreide bluescollectie schonk hij aan het 'Ole Miss Center for Southern Studies'.

King heeft een zeer vol en actief leven geleid. Hij bezat een vliegbrevet[5], was bekend als gokker, vegetariër, niet-drinker en niet-roker. Als diabeticus sinds meer dan tien jaar, was King een van de spreekbuizen van de strijd tegen diabetes.

In 2011 trad hij voor het laatst op in Nederland tijdens het North Sea Jazz. In 2014 trad hij nog steeds op, maar door een val tijdens een concert in de House of Blues in Chicago kwam daar toch op 89-jarige leeftijd een eind aan. Begin april 2015 werd hij opgenomen in het ziekenhuis van zijn woonplaats Las Vegas wegens ernstige uitdroging als gevolg van zijn diabetes. Eind april werd hij thuis verzorgd, waar hij in mei overleed tijdens zijn slaap.[6] Hij werd herdacht in een kapel in Las Vegas [1] en begraven in zijn eigen B.B. King Museum in Indianola.

B. B. King live in Frankrijk (1989).

B.B. King speelde vooral op Gibson-gitaren en noemde ze traditiegetrouw "Lucille".

Dit is ontstaan in de winter van 1949. King speelde in Twist, een plaats in Arkansas, Amerika. Tijdens zijn optreden begonnen twee mensen te vechten en ze stootten een vat brandende petroleum om die als verwarming dienstdeed. Daardoor kwam het gebouw in brand te staan. Toen iedereen buiten was, realiseerde King zich dat hij zijn gitaar had achtergelaten. Hij riskeerde toen zijn leven om zijn gitaar te halen.

Toen King later hoorde dat het gevecht over een vrouw ging die "Lucille" heette, besloot hij zijn gitaar zo te noemen, om zich er aan te herinneren nooit meer zoiets te doen.

B.B. King's Blues Club op Beale Streat, Memphis

B.B. King's Blues Club

[bewerken | brontekst bewerken]

Een groot bedrijf is in 1991 begonnen met het vestigen van een aantal Blues Clubs. Dit ter ere van B.B King, wiens naam ook gebruikt wordt. In 1991 werd er een BB King's Blues Club geopend op Beale Street in Memphis. In 1994 werd er een tweede club geopend op Universal City Walk in Los Angeles. Een derde club kwam in juni 2000 in New York op Times Square. Nog twee clubs zijn er geopend bij Foxwoods Casino in Connecticut in januari 2002 en een andere in Nashville in 2003. In 2007 werd er een BB King's Blues Club in Orlando geopend op International Drive. In 2009 werd er een club geopend in West Palm Beach. Nog een club is gevestigd in het Mirage Hotel in Las Vegas. De Memphis, Nashville, Orlando, West Palm Beach en Las Vegas blues clubs zijn allemaal van hetzelfde bedrijf.

King werd opgenomen in de Mississippi Musicians Hall of Fame en in de Memphis Music Hall of Fame.

Onderzoek naar doodsoorzaak

[bewerken | brontekst bewerken]

Op 14 mei 2015 overleed King in zijn slaap. King had al jaren diabetes.[7] Dit werd dan ook, in combinatie met zijn leeftijd en uitdrogingsverschijnselen, gezien als doodsoorzaak. Op 25 mei werd bekend dat de FBI een onderzoek gestart had naar de doodsoorzaak van King. Volgens dochters van King zou hij vergiftigd zijn.[8] Bij lijkschouwing werden geen bijzonderheden ontdekt.

Album met eventuele hitnotering(en) in de Nederlandse Album Top 100 Datum van
verschijnen
Datum van
binnenkomst
Hoogste
positie
Aantal
weken
Opmerkingen
Singin' the Blues 1956 -
B.B. King Wails 1960 -
Sings Spirituals 1960 -
The Blues 1960 -
More 1961 -
My Kind of Blues 1961 -
A Heart Full of Blues 1962 -
Blues for Me 1962 -
Blues in My Heart 1962 -
Easy Listening Blues 1962 -
Twist with B.B. King 1962 -
Mr. Blues 1963 -
Swing Low 1963 -
Rock Me Baby 1964 -
Boss of the Blues 1965 -
Confessin' the Blues 1965 -
Let Me Love You 1965 -
Live at the Regal 1965 -
Live! B. B. King on Stage 1965 -
9 X 9.5 1966 -
The Original Sweet Sixteen 1966 -
The Soul of B.B. King 1966 -
Turn on to B.B. King 1966 -
Blues Is King 1967 -
R&B Soul 1967 -
The Jungle P-Vine Japan 1967 -
Blues on Top 1968 -
Lucille 1968 -
Completely Well 1969 -
Live & Well 1969 -
The Feeling They Call the Blues, Vol. 2 1969 -
The Feeling They Call the Blues 1969 -
Back in the Alley 1970 -
Indianola Mississippi Seeds 1970 -
Take a Swing with Me 1970 -
The Incredible Soul of B.B. King 1970 -
In London 1971 -
Live in Cook County Jail 1971 -
Guess Who MCA 1972 -
L.A. Midnight 1972 -
To Know You Is to Love You 1973 -
Friends 1974 -
Together for the First Time...Live 1974 -
Together for the First Time 1974 -
Lucille Talks Back 1975 -
King of the Blues 1976 -
King Size 1977 -
The Electric B.B. King 1977 -
Midnight Believer 1978 -
Take It Home 1979 -
Live Now Appearing at Ole Miss 1980 -
Rarest B.B. King Blues 1980 -
There Must Be a Better World Somewhere 1981 -
Love Me Tender 1982 -
Blues 'n' Jazz 1983 -
King of the Blues Guitar 1985 -
Ambassador of the Blues 1986 -
Blues Is King 1987 -
Introducing B.B. King 1987 -
One Nighter Blues 1987 -
King of Blues: 1989 1988 -
Across the Tracks 1988 -
Doing My Thing, Lord 1988 -
Six Silver Strings 1988 -
Got My Mojo Working 1989 -
Lucille Had a Baby 1989 -
Live at the Apollo 1990 -
Live at San Quentin 1991 -
There Is Always One More Time 1992 -
Why I Sing the Blues 1992 -
Better Than Ever 1993 -
I Just Sing the Blues 1993 -
You Done Lost Your Good Thing Now 1993 -
Live at Newport 1993 -
Blues Summit 1993 -
Kansas City 1972 (live) 1994 -
Everyday I Have the Blues 1994 -
Swing Low Sweet Chariot 1995 -
B.B. King & Friends 1995 -
Lucille & friends 1995 29-07-1995 54 8
Paying the Cost to Be the Boss 1997 -
Deuces wild 1997 22-11-1997 29 22
King Biscuit Flower Hour Presents B.B. King 1998 - Livealbum
Blues on the Bayou 1998 -
Live in Japan' 1999 - Livealbum
Let the Good Times Roll: The Music of Louis ... 1999 -
Makin' Love Is Good For You 2000 -
All Over Again 2000 -
Riding with the king 2000 17-06-2000 6 22 met Eric Clapton
His definitive greatest hits 2000 12-08-2000 33 5 Verzamelalbum
A Night in Cannes 2001 - Livealbum
Sweet Little Angel 2001 - Livealbum
A Christmas Celebration of Hope 2001 -
Everyday I Have the Blues 2002 -
Together Again: Live 2002 - Livealbum
Why I Sing the Blues 2002 -
Rock Me Baby 2003 -
Wails 2003 -
B.B. King Wails, Vol. 2 2003 -
Reflections 2003 -
Greatest Hits Live 2003 - Verzamelalbum / Livealbum
Night of Blistering Blues 2005 - Livealbum
80 2005 26-11-2005 84 1 met Friends
Door to Door 2005 -
Lonely Nights 2005 -
One kind favor 2008 20-09-2008 72 4
The complete collection 2015 23-05-2015 55 1*
Album met hitnotering(en) in de Vlaamse Ultratop 200 albums Datum van
verschijnen
Datum van
binnenkomst
Hoogste
positie
Aantal
weken
Opmerkingen
Riding with the king 2000 05-08-2000 26 9 met Eric Clapton
The complete collection 2015 23-05-2015 104 1 Verzamelalbum
The very best of B.B. King - Blues classics and essentials 2015 23-05-2015 183 1 Verzamelalbum
Single met eventuele hitnotering(en) in de Nederlandse Top 40 Datum van
verschijnen
Datum van
binnenkomst
Hoogste
positie
Aantal
weken
Opmerkingen
When love comes to town 1989 08-04-1989 9 8 met U2
Ain't nobody home 1989 09-09-1989 tip6 -

Radio 2 Top 2000

[bewerken | brontekst bewerken]
Nummer(s) met noteringen in de NPO Radio 2 Top 2000 '99 '00 '01 '02 '03 '04 '05 '06 '07 '08 '09 '10 '11 '12 '13 '14 '15 '16 '17 '18 '19 '20 '21 '22 '23
Ain't nobody home - - - - - - - - 1253 - 1748 1568 1283 1543 - 1959 1756 - - - - - - - -
The thrill is gone 697 - 450 524 753 442 377 595 497 511 857 583 380 468 491 463 271 343 423 672 1213 1190 1256 1430 1935
When Love Comes to Town (met U2) - - - - - - - - - - - - - - - - 749 954 1099 1104 1123 1091 1212 1330 1268
Dvd's met hitnoteringen in de Nederlandse Music Top 30 Datum van
verschijnen
Datum van
binnenkomst
 Hoogste 
positie
 Aantal 
weken
 Opmerkingen 
Live 2010 20-02-2010 18 1
[bewerken | brontekst bewerken]
Zie de categorie B.B. King van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.