BMW R50/2

De BMW R 50/2 is een motorfiets van het merk BMW.

De R 50 was in 1955 geïntroduceerd als opvolger van de R 51/3. De R 50 maakte deel uit van een hele serie nieuwe modellen: het 250cc toermodel R 26, het 500cc toermodel R 50, het 600cc toermodel R 60 en het 600cc sportmodel R 69. Deze hele serie bestond uit “Vollschwingen BMW’s”, waardoor de rij-eigenschappen aanmerkelijk beter waren dan die van hun voorgangers. De R 50 had een swingarm achtervering gekregen met twee geheel ingekapselde veer/dempingselementen, waarvan de voorspanning instelbaar was. Het achterframe maakte nog dezelfde “lus” naar beneden die ook de plunjergeveerde modellen hadden, waardoor dit nieuwe systeem op het eerste gezicht niet eens opviel. De Earles schommelvoorvork (met dezelfde veer/demperelementen) was des te opvallender. Schommelvorken waren eigenlijk al uitgestorven, en BMW was een van de eerste merken geweest die telescoopvorken toepasten. Engelse merken waren er bijvoorbeeld later mee gekomen, maar hadden wellicht daardoor meer moderne voorvorken ontwikkeld, zoals de Teledraulic en later de Roadholder fork. In elk geval was de stap die BMW in 1955 had gezet een technische verbetering, maar het uiterlijk van de BMW’s ging er nog steeds niet op vooruit. Ook de nog steeds toegepaste zweefzadels droegen bij aan het ouderwetse uiterlijk van de machines. Een Triumph T 110 Tiger uit dezelfde periode was een uitermate sportief ogende motorfiets. De R 50 had nog steeds een gelast buisframe (dubbel wiegframe) met zijspankoppelingen. Er waren volle naaf trommelremmen voor en achter. Motorblok en versnellingsbak waren van gegoten aluminium met gietijzeren cilinders en aluminium cilinderkoppen. De nokkenas lag boven de krukas en werd met tandwielen aangedreven. De stoterstangen lagen in verchroomde buisjes boven de cilinders. Motor en versnellingsbak zaten niet meer met steekassen in het frame, maar waren geschroefd, waarbij alleen de bovenste motorbevestiging van rubber schijven voorzien was. De extra handversnellingspook, die op de versnellingsbak van de voorgaande modellen zat, was bij de komst van deze serie motorfietsen voorgoed verdwenen. Het vermogen was ten opzichte van de R 51/3 slechts licht gestegen, van 24 pk naar 26 pk. De cardanas lag voor het eerst niet meer in de buitenlucht, maar in een cardantunnel waarin een oliebad zat. In de loop der tijd werden ook elektrische richtingaanwijzers (de “Koeienogen”) en een duozadel leverbaar. De BMW R 50 was een toermotorfiets zonder sportieve tegenhanger. De opvolger van de R 50 was de R 50/2 uit 1960. Hij kreeg wel een sportieve “broer”, de R 50 S.

Ook de in 1960 geïntroduceerde R 50/2 hoorde weer bij een serie motorfietsen, die bestond uit de 250cc R 27, de 500cc toermotor R 50/2, de 500cc sportmotor R 50 S, de 600cc toermotor R 60/2 en de 600cc sportmotor R 69 S. Ten opzichte van de serie uit 1955 waren er weinig technische verschillen. Wel werden nu de richtingaanwijzers uiteraard meteen leverbaar, en werden de frames licht verstevigd. Gedurende de produktieperiode kwamen er wel klachten van klanten over het stuurgedrag van de machines. Men kon inmiddels immers ook een Japanse machine kopen. De Honda CB 450 “Black Bomber” leverde bijvoorbeeld al 43 pk en stuurde stukken makkelijker dan de zware schommelvoorvorken van de BMW’s. Daarom bracht men rond 1968 in elk geval voor de Amerikaanse markt een aantal modellen met een geheel nieuwe telescoopvork uit. Deze zou later in licht gemodificeerde vorm ook in de /5, /6 en /7 series toegepast worden. Ook de R 50/2 kreeg, onder de naam R 50 US, een dergelijke vork, net als de R 69 S (R 69 US). Deze "Amerikanen" werden ook af fabriek met een duozadel geleverd. De zijspankoppelingen waren bij deze modellen verdwenen. BMW achtte de telescoopvork niet geschikt voor zijspangebruik.