Beerschot Voetbal en Atletiek Club

Beerschot VAC
Naam	Koninklijke Beerschot Voetbal en Atletiek Club Voorheen: Beerschot Athletic Club (tot 1925) Royal Beerschot Athletic Club (1925-1968) K. Beerschot Voetbal en Atletiek Vereniging (1968-1991)
Bijnaam	Kielse Ratten de Mannekes Purple White Army de Beren
Stamnummer	13
Opgericht	1899
Opgeheven	1999 (vereffening)
Plaats	Antwerpen
Stadion	Olympisch Stadion
Capaciteit	12.771 zitplaatsen
Competitie	Derde Klasse (1999)
Prijzen	Landskampioen (7): 1922 - 1924 - 1925 - 1926 - 1928 - 1938- 1939 Bekerwinnaar (2): 1971 - 1979
Thuis Uit
Geldig voor 1998/99
Portaal    Voetbal

Koninklijke Beerschot Voetbal en Atletiek Club was een Belgische atletiek en voetbalclub uit Antwerpen. De club was sinds 1899 aangesloten bij de voetbalbond, en kreeg later stamnummer 13. De club speelde in paars-wit in het Olympisch stadion. Voor de Tweede Wereldoorlog haalde de club 7 landstitels, later zouden enkel nog twee Belgische Bekers volgen. Na enkele moeilijke jaren met financiële problemen zou de club in 1999 ten slotte verdwijnen en opgevolgd worden door Germinal Ekeren als Germinal Beerschot Antwerpen. De officieuze fusieclub zou onder Ekerens stamnummer 3530 gaan spelen, stamnummer 13 verdween tot het in 2018 werd gekocht door de opvolgclub Beerschot VA. Na een desastreus seizoen 2012-2013 en bijhorende financiële perikelen, verdween ook de fusieclub van de tabellen van de KBVB.

In 1895 kocht Ernest Grisar een paardenrenbaan met bijhorende accommodatie in het zuiden van Antwerpen in de wijk het Kiel. Zijn zoon, Alfred Grisar stelde voor een sportclub voor verschillende sporttaken op te richten, zijn vader stemde in en richtte op 3 september 1899 de club op. Ernest Grisar overleed echter in november van dat jaar, de zoon Alfred die aan het College of Brighton studeerde in Engeland keerde terug naar België en werd eigenaar. Hij noemde de club Beerschot, naar een nabijgelegen park "Beerschotshof". "Beerschot" was de oude plaatsnaam van het gebied waar het zuiden van de huidige wijk Kiel gelegen is. Grisar contacteerde enkele vrienden om mee in het bestuur van de club te stappen. Elk werd verantwoordelijk voor een sporttak, Alfred Grisar koos het voetbal, aangezien een paar jaar daarvoor keeper was geweest bij Antwerp FC. De club werd Beerschot Athletic Club genoemd, en men koos paars-witte clubkleuren, als eerbetoon aan de overleden Ernest Grisar. Alfred nam contact op met spelers van Antwerp om als overlopers voor Beerschot te komen spelen, sindsdien bestaat een grote rivaliteit tussen beide clubs. Op 8 april 1900 verloor Antwerp de play-offs voor het kampioenschap van Racing Club Brussel met 1-0, het jaar daarna zouden veel spelers voor Beerschot gaan spelen. Op 6 mei 1900 werd de nieuwe club officieel geopend met een vriendschappelijke match tegen een reserventeam van Antwerp. Op 15 juli werd de club lid van de UBSSA, de voorloper van de KBVB.

Tijdens de vroegste periode van vrouwenatletiek in België in de jaren '20, organiseerde de atletiek tak van de vereniging in 1923 een grote internationale vrouwen atletiekwedstrijd op 13 augustus met 's werelds beste Britse, Franse, Zwitserse en Belgische deelnemers.^[1][2][3]

De voetbalclub speelde bijna altijd in de hoogste afdeling. In het eerste seizoen werd Beerschot meteen 2de in de competitie. De volgende jaren draaide de club mee als middenmoter, net als stadsgenoot en concurrent Antwerp FC, maar in de jaren twintig zou het Antwerpse voetbal sterk op de voorgrond treden, met Beerschot op kop. In 1922, 1924, 1925 speelde de club kampioen in de Eerste Afdeling. In 1925 kreeg de club de koninklijke titel, en werd Royal Beerschot Athletic Club (of R. Beerschot AC). In 1926 en 1928 haalde het team nogmaals de landstitel. Doorheen de andere jaren 20 en 30 speelde Beerschot steeds mee in de bovenste regionen, maar in de tweede helft van het decennium haalde Beerschot opnieuw het allerhoogste met nog twee landstitels in 1938 en 1939.

Na de Tweede Wereldoorlog kon de club echter geen prijzen meer pakken in de nationale competitie. De club had op dat moment wel het supertalent Rik Coppens in zijn rangen lopen en de supporters kwamen in groten getale om zijn dribbles en doelpunten te bewonderen. Hij won ook de allereerste Belgische Gouden Schoen, toen men deze ook maar éénmaal kon winnen. Beerschot wisselde periodes in de top of subtop af met seizoenen waarin het eindigde net boven de degradatiezone. In 1968 werd de Vlaamse naam K. Beerschot Voetbal en Atletiek Vereniging (of K. Beerschot VAV) aangenomen.

De jaren zeventig waren een sterke periode voor Beerschot. Onder voorzitterschap van Pierre Stoop en met smaakmakers als Juan Lozano, Walter Meeuws en Manu Sanon kwamen de gouden tijden even terug. In 1971 en 1979 viel de club in de prijzen, en won men de Beker van België. De club speelde in deze periode 10 Europese wedstrijden.

Na het overlijden van voorzitter Stoop in '78 begon de neergang voor Beerschot. In 1981 degradeerde de club naar Tweede Klasse. Men was weliswaar 15de geëindigd op 18 deelnemers, maar Beerschot moest zakken omwille van vermoedelijke competitiefraude. Na een seizoen kon men dankzij eindrondewinst echter al terugkeren in de hoogste afdeling.

De club kon echter nooit meer meedoen bovenin en flirtte meestal met de degradatie. In 1991 eindigde de ploeg uiteindelijk afgetekend laatste. Beerschot zakte zelfs naar Derde Klasse omwille van financiële problemen. De naam werd in 1991 Beerschot Voetbal en Atletiek Club (afgekort Beerschot VAC), in 1995 zou de titel koninklijk toegevoegd worden. Dat seizoen in Derde speelde de ploeg afgetekend kampioen en bereikte zo meteen opnieuw promotie naar Tweede Klasse.

Het eerste seizoen in Tweede werd men tweede op slechts twee punten van RFC Sérésien, maar in de daardoor verdiende eindronde kon men geen verdere promotie afdwingen. Ook het volgend seizoen speelde Beerschot de eindronde, maar opnieuw kon men de terugkeer naar Eerste Klasse niet afdwingen. Het scenario herhaalde zich in 1995, toen men op één puntje van de titel strandde en opnieuw onderuit ging in de eindronde. In 1996 speelde men nog voor een vierde maal op rij tevergeefs de eindronde, maar het jaar erop eindigde men diep in de rangschikking. Nog een jaar later, in 1998 werd de club op ruime afstand laatste.

De terugkeer naar Eerste Klasse was niet gelukt, integendeel, Beerschot viel terug naar Derde Klasse. Ook in Derde Klasse eindigde de ploeg afgetekend op een degradatieplaats. In Vierde Klasse zou men echter niet aantreden het jaar erop. In 1999 veranderde Germinal Ekeren (stamnummer 3530) zijn naam in Germinal Beerschot Antwerpen. Deze ingreep was geen fusie, maar een verhuis van Germinal Ekeren naar Beerschot. Stamnummer 13 werd geschrapt en voetbalclub Beerschot AC bestaat sindsdien niet meer.

Zie het artikel Germinal Beerschot voor het palmares van de latere fusieclub

• Belgisch landskampioen

winnaar (7): 1921/22, 1923/24, 1924/25, 1925/26, 1927/28, 1937/38, 1938/39

• Beker van België

winnaar (2): 1971, 1979

• Individuele trofeeën

Verschillende spelers behaalden een trofee toen ze voor de club speelden:

Topscorer (12)

1901 en 1902 (Herbert Pott), 1909 (Vahram Kevorkian), 1921 en 1922 (Ivan Thys), 1928 en 1929 (Raymond Braine), 1943 (Arthur Ceuleers), 1953 en 1955 (Rik Coppens), 1958 (Jozef Vliers), 1970 (Lothar Emmerich)

Gouden Schoen (1)

1954 (Rik Coppens)

• R = ronde
• 1/8 = achtste finale
• PUC = punten UEFA coëfficiënten

Seizoen	Competitie	Ronde	Land	Club	Score	PUC
1968/69	Jaarbeursstedenbeker	1R		AFC DWS	1-1, 1-2	1.0
1971/72	Europacup II	1R		Anorthosis Famagusta	7-0, 1-0	4.0
		1/8		BFC Dynamo Berlin	1-3, 1-3
1973/74	UEFA Cup	1R		Vitória Setúbal	0-2, 0-2	0.0
1979/80	Europacup II	1R		NK Rijeka	0-0, 1-2	1.0

Totaal aantal punten voor UEFA coëfficiënten: 6.0

Zie ook: Deelnemers UEFA-toernooien België

• Koninklijke Beerschot Antwerpen Club