Drents volkslied

Mijn Drenthe
Volkslied van provincie Drenthe
Tekstschrijver Jan Uilenberg

Mijn Drenthe (Drents: Mien Drenthe) is een in 1928 door Jan Uilenberg geschreven lied, voor het eerst gepubliceerd in het maandblad 'Drenthe' in januari 1930. Veel mensen beschouwen Mijn Drenthe als het Drentse volkslied, doch dat is slechts officieus. De Provinciale Staten van Drenthe hebben Mijn Drenthe nooit officieel als Drents Volkslied erkend.

Controverse

[bewerken | brontekst bewerken]

In 1992 verschenen er in de pers artikelen, waarin werd beweerd dat Mijn Drenthe een vertaling zou zijn van een Drentstalige oerversie, die door Uilenbergs vader rondom 1898 geschreven zou zijn. Uilenberg junior zou zijn vader dus geplagieerd hebben. Dit bleek een mythe te zijn en wel om de volgende redenen:

  • De bundel Een alleen uit 1898 waarin de Drentstalige oerversie zou zijn verschenen, wordt nergens in bibliografische naslagwerken vermeld.
  • Dr. Henk Nijkeuter heeft in Waardeel 2, 2002, aangetoond dat de Drentse versie een vertaling is van het Nederlandstalige Mijn Drenthe. Wie deze Drentse vertaling geschreven heeft is nooit duidelijk geworden, maar Jan Uilenberg, de vader van Jan-Jantinus kan het niet geweest zijn.
  • Vader Uilenberg is geboren en getogen in het Drentse Zuidwolde, maar in de Drentse vertaling van Mijn Drenthe staan woorden uit andere delen van Drenthe als moeke, oes, vaoders, bewaort en naom. Woorden die Jan Uilenberg in Zuidwolde rond 1900 niet gebruikt kan hebben.
  • Woorden als taoke, verhaoltien, kwam saom, eraokt, emaokt, war, lichte, schaopenklokkies worden door een leek misschien wel gezien als Drents, maar het zijn volslagen on-Drentse woorden.
  • Ook Nederlandse woorden als eenvoud, schoonheid, steeds, vrolijk, vrienden, menig, henen, zoete, lentes, broedt en schoonste wijzen op een vertaling uit het Nederlands.

Tekst

[bewerken | brontekst bewerken]

Melodie (fragment):

Nederlands Drents

I
Ik heb u lief, mijn heerlijk landje,
Mijn eenig Drentheland,
Ik min de eenvoud in uw schoonheid,
'k Heb u mijn hart verpand.
Mijn taak vervuld' ik blijde,
Waarheen ook plicht mij riep,
Uw geest was 't, die mij leidde,
Daarom vergeet 'k u niet.

II
'k Hoor nog de lieve, held're klokjes,
Bij zinkend' avondzon,
Als schaapjes keerden van de heide,
En moeder met ons zong.
O, kon ik nog eens horen,
Dat lied in 't schemeruur,
En vaders schoon vertelsel,
Bij 't vrolijk knappend vuur!

III
'k Zie nog uw brink met forsche eiken,
Waar ik mijn makkers vond,
Waar ik mijn tenen mandje vulde,
Met eikels, glad en rond.
Daar bij die oude linde,
Kwam 'k met mijn vrienden saam,
Zo menig vriend ging henen,
De schors bewaart zijn naam.

IV
De ruige boswal langs uw velden,
Was mijn luilekkerland,
Die gaf mij lekk're, zoete bramen,
Uit milde, gulle hand.
Daar gaarde ik de brandstof,
Voor 't oud en heilig vuur,
Als lente's adem wekte,
Uit sluim'rende natuur.

V
Waar nog de held're, koele veldplas,
Uw vredig beekje voedt,
Daar in dat wijde, bruine heivlak,
Waar wulp en korhoen broedt.
Daar koelde ik mijn leden,
In 't nat van zuiv're wel,
Daar heb ik leren zwieren,
Op ijzers, blank en snel.

VI
Die beelden uit dat zoet verleden,
Wat bleven zij bij mij!
Vaak heb ik zwaren strijd gestreden,
Dan hielpen, sterkten zij.
En nu, ten volle dankbaar,
Wijd 'k u mijn beste lied,
Mijn heilrijk, heerlijk Drenthe,
Vergeten kan 'k u niet!

I
Ik heb oe lief, mien eig'n Laandtien,
Mien olde Drenthelaand.
'k Hol van de eenvoud in oen schoonheid,
'k heb oe mien hart verpaand!
Mien taoke valt mi'j lichte,
Want steeds blieft an mien zied,
De geest van 't olde Drenthe,
Daorum vergeet 'k oe niet.

II
'k Heur nog de held're schaopenklokkies,
Bi'j 't zinken van de zun,
As schaopies keerden van de heide,
As moeke veur oes zung.
O, kon 'k nog ienmaol heuren,
Dat lied in 't schemeruur,
En vaoders mooi verhaoltien,
Bi'j ‘t vrolijk knappend vuur.

III
'k Zie nog oen brink mit stoere ieken,
Waor ik mien makkers vond.
Waor ik mien twiegen mantie vulde,
Mit ekkels glad en rond.
Daor bi'j die olde linde,
Kwam 'k mit mien vrienden saom.
Zo menig vriend ging henen,
De schors bewaort zien naom.

IV
De roege boswal langs oen velties,
War mien luilekkerlaand.
Die gaf mi'j lekk're zoete brummels,
Oet milde gulle haand.
Daor gaorde ik de braandstof
Veur 't olt en heilig vuur,
As lentes aodem wekte,
Oen sluim'rende natuur.

V
Waor nog de held're koele veenplas,
Oen vredig stroompie voedt,
Daor in dat wiede broene heivlak,
Waor wilp en korhoen broedt,
Daor koelde ik mien spieren,
In 't nat van zuuv're wel,
Daor heb ik leren zwieren,
Op scheuvels blaank en snel.

VI
Die beelden uut dat gries verleden,
Bin 'k nooit weer kwiet 'eraokt.
Bi'j al de stried die 'k hebbe streden,
Hebt zie mi'j staark 'emaokt.
Daorum van haarte dankbaor,
Zing 'k oe mien schoonste lied,
Mien eig'n olde Drenthe,
Vergeten kan 'k oe niet

[bewerken | brontekst bewerken]
Werken van of over dit onderwerp zijn te vinden op de pagina Mijn Drenthe op Wikisource.
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Drents_volkslied&oldid=62684072"