Gillan

Gillan
Ian Gillan, zanger en oprichter in 1983
Achtergrondinformatie
Jaren actief	1978 tot 1982
Oorsprong	Verenigd Koninkrijk
Genre(s)	rock, metal
(en) IMDb-profiel
(en) Discogs-profiel
(en) MusicBrainz-profiel
Portaal    Muziek

Gillan^[1] was een Britse rock- en heavy metalband, die in 1978 werd opgericht door ex-Deep Purple-zanger Ian Gillan.

Ian Gillan richtte de band Gillan in juni 1978 op, die net als Rainbow en Whitesnake kan worden gezien als opvolger van Deep Purple, samen met de toetsenist Colin Towns^[2] als opvolgproject van zijn Ian Gillan Band^[3], die tussen 1975 en 1978 een mengeling had gespeeld uit jazz en rock. De eerste bezetting bestond verder uit Steve Byrd^[4] (gitaar), Liam Genockey^[5] (drums) en John McCoy^[6] (basgitaar). In deze formatie produceerde de band hun debuutalbum Gillan, ook wel The Japanese Album, dat in oktober 1978 alleen in Japan werd uitgebracht. Na het live-debuut aan het eind van 1978 bij de Reading en Leeds Festivals, verving Bernie Tormé^[7] gitarist Steve Byrd en Mick Underwood^[8] drummer Pete Barnacle^[9]. Oorspronkelijk zou ex-Deep Purple-drummer Ian Paice het drumstel bespelen, maar die annuleerde zijn komst, waardoor de weg vrij was voor het ex-Episode Six-lid Underwood. Met de beide wissels werd het geluid van de band wilder en harder en ging daardoor meer in de door Gillan gedwongen richting heavy metal.

In 1979 nam Gillan in de klassieke bezetting Gillan, Towns, Tormé, McCoy en Underwood het album Mr. Universe op, dat meerdere songs bevatte uit het debuutalbum. Het album werd geproduceerd door Acrobat Records, maar kwam door het faillissement van het label niet hoger dan een 11e plaats in de Britse hitlijst. Het profiteerde van de opkomende New wave of British heavy metal (NWoBHM)-beweging en bevat naast het titelnummer Mr. Universe de voor de toenmalige tijd zeer snel gespeelde songs Secret of the Dance, Roller en Message in a Bottle. Daarna sloot de band een multi-albumcontract met Virgin Records.

In 1980 verscheen het album Glory Road, dat de 3e plaats en de zilverstatus bereikte in het Verenigd Koninkrijk. Het album verscheen op het hoogtepunt van de NWoBHM en bevatte genre-typische nummers als Unchain your Brain, Running, White Face, City Boy en Sleeping on the Job. Met Glory Road werd met een geringe oplage het bonusalbum For Gillan Fans Only uitgegeven. Het daaropvolgende studioalbum Future Shock met het raprock-nummer No Laughing in Heaven en het metaalachtige (The Ballad Of) The Lucitania Express en Sacre Blue en een coverversie van de klassieker New Orleans van Gary U.S. Bonds werd het succesvolste van de band met een 2e plaats in de hitlijst en een zilveren plaat. Toen de band net op tournee was door Duitsland, verliet gitarist Bernie Tormé de band. Er werd verteld dat Tormé ten gevolge van verzuim voor een optreden voor de hit No Laughing in Heaven, die de band via playback tijdens de tv-show Top of the Pops zou uitvoeren, zou zijn ontslagen.

Eind 1981 werd met de nieuwe gitarist Janick Gers (ex-White Spirit en Iron Maiden) het vijfde studioalbum Double Trouble opgenomen. Het dubbelalbum, dat ook een liveplaat bevatte van het Reading-festival-optreden, kreeg gezien de vernieuwde en softere stijl niet meer de ongedeelde sympathie van de kopers en bereikte slechts de 12e plaats. In 1982 nam Gillan het laatste studioalbum Magic (#17) op. Het album telt als het meest melodische en ook meest psychedelische van de band en bevat onder andere het snelle What's The Matter, het flitsend-metalachtige Demon Driver en een cover van Living for the City van Stevie Wonder. Eind 1982, na het afsluitende optreden in de Londense Wembley Arena ontbond Ian Gillan de band. Ten eerste was er een langere onderbreking nodig wegens een stembandoperatie van Gillan en ten laatste was het verlies aan populariteit daarvoor mede verantwoordelijk. Er werd gespeculeerd dat een reünie van Deep Purple vooraanstaande was en aldus des te meer geschokt waren degene die dit aannamen, toen Gillan zich kortstondig vervoegde bij Black Sabbath.