Heaven 17

Heaven 17
Achtergrondinformatie
Jaren actief	1980 - heden
Oorsprong	Sheffield, Engeland, Verenigd Koninkrijk
Genre(s)	New wave, Synthpop
Label(s)	EMI, Virgin Records, Sony BMG
Verwante acts	The Human League, B.E.F.
Leden
Zanger	Glenn Gregory
Zanger / keyboard	Martyn Ware
Oud-leden
Zanger / keyboard	Ian Craig Marsh
Officiële website
(en) Allmusic-profiel
(en) Discogs-profiel
(en) MusicBrainz-profiel
Portaal    Muziek

Heaven 17 is een synthpopband uit het Engelse Sheffield. Het trio bestaat uit Martyn Ware (keyboards), Ian Craig Marsh (keyboards) en Glenn Gregory (zang). De groep beleefde zijn hoogtijdagen aan het begin van de jaren 80.

Veel van de teksten van Heaven 17 laten een links georiënteerd engagement zien. De eerste single van de groep, We don't need this fascist groove thing, werd door BBC Radio 1 geboycot, omdat de tekst de Amerikaanse president Ronald Reagan zou belasteren.

Ware en Marsh verlieten in 1980 The Human League om onder de naam British Electric Foundation (B.E.F.) voor zichzelf te beginnen. Na het aantrekken van leadzanger Glenn Gregory noemde het trio zich Heaven 17, naar de roman A Clockwork Orange van Anthony Burgess, waarin een popgroep met deze naam voorkomt. Als producers bleven Ware en Marsh de naam B.E.F. gebruiken. Samen met The Human League, die met een andere bezetting doorgingen, werden ze de pioniers van het gebruik van de drumcomputer in pop en ontwikkelden ze de dansbare synthpop die een van de stromingen binnen de new wave zou worden.

De eerste lp was Penthouse & Pavement (1981) (14 in de UK Album Chart), met daarop de hits (UK) We don't need this fascist groove thing en de clubhit The height of the fighting (ook bekend als He-La-Hu). De enige single die in Nederland de hitparades haalde, Temptation, was afkomstig van het tweede album, The Luxury Gap (1983). Met dit nummer werd in een aantal Europese landen een hit gescoord. De plaat werd destijds veel gedraaid op Hilversum 3 en bereikte de 27e positie in de Nederlandse Top 40 en de 25e positie in de Nationale Hitparade. In 1992 haalde een remixversie opnieuw de hitlijsten. Carol Kenyon is erop te horen als gastzangeres. De volgende twee singles van het album, Come Live with Me en Crushed by the Wheels of Industry, werden enkel op de Britse eilanden hits.

Het derde album, How Men Are (1984), leverde drie singles op, waarvan de laatste ...(And That's No Lie), zelfs in Engeland de hitparade niet meer haalde, maar in Nederland begin 1985 nog wel drie weken in de Verrukkelijke 15 stond. Van het vierde album, Pleasure One, flopte de eerste single Contenders, terwijl de tweede single Trouble wel weer een hitje werd in Engeland en Duitsland.

Hoewel de meeste van de muziek van de band werd opgenomen in de jaren tachtig, zijn ze sindsdien, vanaf 1997, af en toe weer bij elkaar geweest en verschenen er in 2005 en 2008 nieuwe albums. Ware werkte in 2004 ook samen met Vince Clarke op het nummer What Do I Want From You? van de housegroep Freeform Five.

• Glenn Gregory en Martyn Ware zorgden als producers voor de comeback van Tina Turner door haar album Private Dancer te produceren.