Imca Marina

Imca Marina
Imca Marina tijdens de Gay Pride 2008 in Amsterdam
Algemene informatie
Volledige naam	Hendrikje Imca Bijl
Geboren	13 mei 1941, Zuidbroek
Geboorteplaats	Groningen
Land	Nederland
Werk
Jaren actief	1959-heden
Genre(s)	levenslied
Beroep	zangeres, auteur, ambtenaar van de burgerlijke stand
Instrument(en)	gitaar
Officiële website (en) Discogs-profiel (en) IMDb-profiel (en) MusicBrainz-profiel
Portaal    Muziek

Hendrikje Imca Bijl, beter bekend onder haar artiestennaam Imca Marina (Zuidbroek, 13 mei 1941) is een Nederlandse zangeres. Ze zingt voornamelijk levensliederen. Haar grootste hits zijn Soerabaja (1963), Harlekino (1964), Viva España (1972) en Vino (Waar blijft de wijn) (1975).

Imca Marina was al op zeer jonge leeftijd bezig met zingen en muziek. Ze leerde gitaar spelen, trad samen op met haar moeder, was soliste bij het zangkoor de Damster Wichter in Appingedam en won verschillende talentenjachten. Haar artiestennaam werd gevormd door haar tweede voornaam (Imca) te combineren met de tweede voornaam van haar moeder, Anna Maria (Marina).

In 1959 tekende Imca Marina op 18-jarige leeftijd haar eerste platencontract en in datzelfde jaar verscheen haar debuutsingle: Morgen. Dit nummer bereikte de derde plaats in de top 20 van Muziek Parade. Vier jaar later volgden nog meer successen met Soerabaja (dat echter vooral bekend werd in de later opgenomen versie van Anneke Grönloh) en het Duitstalige Lass' mein Herz nicht weinen. Met de singles Harlekino (1964) en Santo Domingo (1965) stond Imca Marina maandenlang hoog genoteerd in de Nederlandse hitparades.

In 1965 bracht Imca Marina haar Nederlandstalige debuutalbum uit en in 1968 een album met liedjes in het Gronings. Na enkele jaren zonder hits kwam ze in 1972 sterk terug met Viva España, waarvan het origineel een jaar ervoor was opgenomen door Samantha. Hoewel de single in de Nederlandse Top 40 niet verder kwam dan de 15de plaats, groeide het uit tot een van haar bekendste nummers. Met haar Duitstalige versie wist Imca Marina ook internationaal de aandacht te trekken: deze leverde haar in Duitsland een top 10-hit op en leidde ook tot optredens in verschillende andere Europese landen.

In 1973 scoorde Imca Marina nog een hit met Bella Italia en in 1975 volgde Vino (Waar blijft de wijn), waarmee ze in Nederland na tien jaar weer een top 10-notering scoorde. In Vlaanderen werd Vino eveneens een groot (en tevens haar enige) hitparadesucces.

Vanaf eind jaren zeventig nam Imca Marina's commerciële succes enigszins af. Haar album Hartenvrouw (1981) bereikte nog wel de 40ste plaats in de LP Top 50, maar grote hits bleven uit. Ook de samen met Bennie Jolink geschreven single Wijf van ijzer (1985) sloeg niet aan. Wel werd ze een graag geziene gast in het Nederlandse schnabbelcircuit.

Ondanks dat ze nog maar weinig in de hitparade opdook, bleef Imca Marina regelmatig in de schijnwerpers staan. Begin 2012 was ze bijvoorbeeld samen met zanger Brace te zien in het televisieprogramma Ali B op volle toeren en in 2018 was ze gastartiest tijdens de concerten van De Toppers in de Johan Cruijff ArenA. In mei 2023 trad Imca Marina op in het satirische programma Even tot hier met een variant op haar hit Viva España onder de titel Geen vliegtuig naar Spanje.

Imca Marina is behalve zangeres ook buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand. Zij voltrekt huwelijken, zowel in haar trouwkapel te Midwolda als door het hele land. Zij dreef in Midwolda ook een aanvankelijk goedlopende brasserie die gericht was op toeristen en deelnemers aan het project Blauwestad, maar door de kredietcrisis ging die in 2010 failliet.

Tussen 1987 en 1994 presenteerde Imca Marina bij Radio Noord het wekelijkse praatprogramma Nog eem noasoezen. Ook schreef ze verhalen en gedichten en bracht ze verschillende boeken uit, waaronder Gedachten hebben krachten (1985), Talent voor leven (1996), De magie van planten (1998) en Gedichten van Ameland (2002). Ze houdt zich tevens bezig met schilderen en het geven van lezingen.

Hoewel ze heteroseksueel is, staat Imca Marina bekend als homo-icoon. In 2000 werd ze door de Nederlandse Gay Discjockeys Vereniging benoemd tot 'koningin-moeder' van de Nederlandse homoseksuelen. Later dat jaar werd ze dit ook van de Belgische.^[1]

In juli 2009 werd bekend dat Imca Marina en haar Engelse partner Stephen Porter (Steven) na dertien jaar uit elkaar gingen.^[2] Uit een eerder huwelijk heeft ze een zoon, Floris.

Verschillende malen kwam Imca Marina in het nieuws vanwege gezondheidsproblemen. Zo moest ze haar carrière zowel begin jaren zeventig (wegens een inzinking) als midden jaren tachtig (wegens een botinfectie^[3]) tijdelijk op een laag pitje zetten. In 2012 werd ze wegens een blessure gedwongen een streep te zetten door haar deelname aan het dansprogramma Strictly Come Dancing. Tijdens een vakantie in Antalya in maart 2014 kreeg ze een hartaanval^[4] en later dat jaar werd ze getroffen door een longontsteking. In 2020 moest ze het televisieprogramma The Voice Senior voortijdig verlaten door een ontsteking aan haar strottenhoofd en moest ze tevens wekenlang revalideren na een val in huis.

In 2008 werd Imca Marina benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau.^[5]

• (en)  Imca Marina in de Internet Movie Database