French
DeutschPseudocheirus occidentalis
| Pseudocheirus occidentalis IUCN-status: Kritiek[1] (2014) | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | |||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Soort | |||||||||||||
| Pseudocheirus occidentalis (Thomas, 1888) | |||||||||||||
 | |||||||||||||
| Verspreidingsgebied van Pseudocheirus occidentalis | |||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons | |||||||||||||
| |||||||||||||
Pseudocheirus occidentalis is een zoogdier uit de familie van de kleine koeskoezen (Pseudocheiridae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Oldfield Thomas in 1884.[2] De soort wordt vaak als ondersoort van de oostelijke koeskoes (Pseudocheirus peregrinus) gerekend.[3]
Voorkomen
[bewerken | brontekst bewerken]Pseudocheirus occidentalis was voorheen wijdverspreid over het zuidwesten van West-Australië. Door habitatverlies en bejaging door de geïntroduceerde rode vos en verwilderde kat is de soort sterk in aantal afgenomen. Door de IUCN wordt Pseudocheirus occidentalis als "kritiek" aangemerkt. Pseudocheirus occidentalis komt tegenwoordig nog voor in enkele bosgebieden tussen Two Peoples Bay en Collie Ranges en landinwaarts tot Perup.[1]
Uiterlijke kenmerken
[bewerken | brontekst bewerken]Pseudocheirus occidentalis heeft een lichaamslengte van 32 tot 40 cm met een staart van 30 tot 40 cm lang. Het gewicht bedraagt 850 tot 1000 gram. Pseudocheirus occidentalis heeft een donkergrijsbruine vacht.
Leefwijze
[bewerken | brontekst bewerken]Pseudocheirus occidentalis is een nachtactief dier en een behendige klimmer. Het voedt zich met bladeren, bloemen en fruit. Pseudocheirus occidentalis leeft in familiegroepen. Er wordt één jong per keer geboren.
- ↑ a b (en) Pseudocheirus occidentalis op de IUCN Red List of Threatened Species.
- ↑ Mammal Diversity Database (2022). Pseudocheirus occidentalis O. Thomas, 1888. Mammal Diversity Database (Version 1.10). DOI: 10.5281/zenodo.7394529. Geraadpleegd op 09-01-2023.
- ↑ Groves, C. P. (2005). "Order Diprotodontia". In Wilson, D.E.; Reeder, D.M (eds.) Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference (3rd ed.). Johns Hopkins University Press. p. 51. ISBN 978-0-8018-8221-0.
- Field Guide to the Mammals of Australia. P Menkhorst & FA Knight. Oxford University Press (2004).
· 
· 