Shanghai Masters 2008 (snooker)

De Shanghai Masters 2008 werden van 29 september tot en met 5 oktober 2008 georganiseerd in Shanghai. Het was het tweede rankingstoernooi van het seizoen 2008/2009.

Voormalig wereldkampioen Ken Doherty, die terug is gezakt naar de 18e plaats op de wereldranglijst raakte niet door de kwalificaties. Evenmin als Mark Allen, een van de revelaties van vorig seizoen.

Thuisspeler Ding Junhui was rechtstreeks geplaatst voor het hoofdtoernooi, maar hij ging er al in de eerste ronde uit. De enige andere Chinees in het toernooi Liang Wenbo overleefde de kwalificaties wel, maar had geen kans in zijn eerste ronde tegen Ryan Day, de Welshman won met 5-0.

Titelverdediger Dominic Dale moest zijn hoop op de verlenging van zijn titel al na een ronde opbergen, hij verloor van veteraan Steve Davis.

Jamie Cope maakte de 64e 147-break in de geschiedenis bij een professioneel snookertoernooi. Hij deed dat in zijn wedstrijd tegen Mark Williams. De tweede maximum break uit zijn carrière bracht Cope echter weinig geluk, hij verloor de wedstrijd met 5-2. De Engelsman, die nog geen toernooizege behaalde op de Main Tour, zei na afloop van de wedstrijd dat hij liever had gewonnen dan een 147 had gemaakt.

Ricky Walden kroonde zich tot de revelatie van het toernooi. De Engelsman plaatste zich voor het eerst in zijn carrière voor de finale van een rankingtoernooi. Hij schakelde op zijn weg onder meer top tienspelers Neil Robertson en Mark Selby uit. Tegen de Australiër Robertson kwam Walden van een 1-4-achterstand terug om de wedstrijd uiteindelijk met 5-4 te winnen. Tegen Selby boog hij een 1-4-achterstand om in een 6-4 zege.

In de finale moest hij het opnemen tegen Ronnie O'Sullivan die op zoek was naar zijn derde achtereenvolgende rankingtitel, na het wereldkampioenschap 2008 en de Northern Ireland Trophy eerder dit seizoen. Indien O'Sullivan de finale zou winnen, zou hij pas de derde man in de geschiedenis worden na Stephen Hendry en Steve Davis die erin slaagt drie rankingtoernooien na elkaar te winnen.

Maar zo ver kwam het voor O'Sullivan niet. Hij leidde bij de interval nog wel met 5-4 maar kon op geen enkel moment een grote kloof slaan. Walden toonde aan dat hij niet voor niets tot in de finale was geraakt en met een break van 105 in de achttiende frame won hij de wedstrijd met 10-8.

	Eerste ronde best of 9					Tweede ronde best of 9					Kwartfinales best of 9					Halve finales best of 11					Finale best of 19
	Dominic Dale		4
	Steve Davis		5
						S Davis		5
						D Harold		4
	Ding Jungui		3
	Dave Harold		5
											S Davis		2
										R Walden		5
	Neil Robertson		5
	Fergal O'Brien		2
						N Robertson		4
						R Walden		5
	Stephen Hendry		4
	Ricky Walden		5
																R Walden		6
																M Selby		4
	Mark Selby		'5
	Judd Trump		1
						M Selby		5
						M King
	Mark King		5
	Jimmy White		4
											M Selby		5
										M Fu		3
	Marco Fu		5
	Anthony Hamilton		2
						M Fu		5
						A Hicks		2
	Shaun Murphy		1
	Andy Hicks		5
																					Ricky Walden		10
																					Ronnie O'Sullivan		8
	Stephen Maguire		5
	Barry Hawkins		3
						S Maguire		5
						S Bingham		3
	Peter Ebdon		3
	Stuart Bingham		5
											S Maguire		5
										R Day		4
	Ryan Day		5
	Liang Wenbo		0
						R Day		5
						J Higgins		2
	John Higgins		5
	Tom Ford		4
																S Maguire		5
																R O'Sullivan		6
	Ali Carter		2
	Mark Williams		5
						M Williams		5
						J Cope		2
	Graeme Dott		w/o[1]
	Jamie Cope		w/o
											M Williams		3
										R O'Sullivan		5
	Joe Perry		5
	Matthew Stevens		1
						J Perry		3
						R O'Sullivan		5
	Ronnie O'Sullivan		5
	Stuart Pettman		2