Sid Catlett

Sid Catlett
Sid Catlett, New York ca. maart 1947
Algemene informatie
Volledige naam	Sidney Catlett
Geboren	Evansville, 17 januari 1910
Geboorteplaats	Evansville
Overleden	Chicago, 25 maart 1951
Overlijdensplaats	Chicago
Land	Verenigde Staten
Werk
Genre(s)	jazz
Beroep	muzikant
Instrument(en)	drums
(en) AllMusic-profiel (en) Discogs-profiel (en) IMDb-profiel (en) MusicBrainz-profiel
Portaal    Muziek

Sidney Catlett (Evansville, 17 januari 1910 - Chicago, 25 maart 1951)^[1][2][3][4] was een Amerikaanse jazzdrummer.

Sid Catlett leerde in Chicago piano spelen en wisselde daarna naar de drums. Op 18-jarige leeftijd in 1928 begon zijn muzikale carrière samen met Darnell Howard. In 1930 verhuisde hij met het orkest van Sammy Stewart naar New York en werkte hij onder andere met Elmer Snowden (1931/1932), Benny Carter (1932/1933), The Chocolate Dandies^[5], bij McKinney's Cotton Pickers (1933–1934) en het Jeter-Pillars Orchestra (1934–1935), bij Fletcher Henderson (1936), Don Redman (1936/1937) en Louis Armstrong (1938–1942). In 1941 werd hij opgenomen in de band van Benny Goodman.

In 1945 speelde hij kort bij Duke Ellington en behoorde daarna tot het sextet van Teddy Wilson. Daarnaast had hij zijn eigen band en speelde hij van 1947 tot 1949 voor Louis Armstrongs All Stars^[6] en werd diens favoriete drummer. Als uitzondering onder de oudere drummers kon Catlett de overgang naar de modern jazz toepassen en in elke stijl (dixieland, swing, bop) met bigband en combo spelen. Hij nam ook op met The Chocolate Dandies, de Esquire All Stars^[7], Edmond Hall, John Hardee, Dizzy Gillespie, Lester Young, Coleman Hawkins, Billie Holiday, Duke Ellington en Sidney Bechet. De laatste jaren van zijn leven was hij meestal in Chicago, waar hij bij Eddie Condon speelde, maar hij trad ook in New York op met John Kirby.

Zijn fantasierijke en handelingsbekwame spel is vastgelegd in de film Jammin' the Blues (1944) van Gjon Mili. Tot Catletts belangrijkste opnamen behoren Eddie Condons Home Cooking en Spike Hughes' Fanfare (1933), Fletcher Hendersons Blue Lou, Don Redmans Bugle Call Rag en Teddy Wilsons Warming Up (1938), Chu Berrys Sittin' In (1938), Louis Armstrongs Bye And Bye (1939), Harlem Stomp en Wolverine Stomp (1940), Do You Call That A Buddy (1941), A Song Is Born, Steak Face en Boff Boff (1947), Sidney Bechets Wild Man Blues (1940), Lester Youngs Afternoon of a Basie-ite en Sometimes I'm Happy (1943), James P. Johnsons Victory Stride (1944), Dizzy Gillespies Shaw Nuff en Salt Peanuts (1945) en Mezzrow-Bechets House Party (1945).

In 1996 werd Sid Catlett opgenomen in de Big Band and Jazz Hall of Fame.

In 1951 kreeg hij een zware longontsteking en in hetzelfde jaar overleed hij op 41-jarige leeftijd aan de gevolgen van een hartinfarct, terwijl hij een paar vrienden backstage bezocht tijdens een Oran Page-benefietconcert.

• Ian Carr, Digby Fairweather, Brian Priestley: Rough Guide Jazz. De ultieme gids voor jazzmuziek. 1700 artiesten en bands van het begin tot vandaag. Metzler, Stuttgart/Weimar 1999, ISBN 3-476-01584-X.
• Leonard Feather, Ira Gitler: The Biographical Encyclopedia of Jazz. Oxford University Press, New York 1999, ISBN 0-19-532000-X.
• Wolf Kampmann (Hrsg.), met medewerking van Ekkehard Jost: Reclams Jazzlexikon. Reclam, Stuttgart 2003, ISBN 3-15-010528-5.
• Martin Kunzler: Jazz-Lexikon. Band 1: A–L (= rororo-Sachbuch. Bd. 16512). Rowohlt, Reinbek bij Hamburg 2002, ISBN 3-499-16512-0; ook verschenen als speciale jaargang in de digitale bibliotheek, Directmedia Publishing Berlin 2005, ISBN 3-89853-018-3.
• Hans-Jürgen Schaal: Big Sid Catlett 1910–1951. Der perfekte Drummer. In: drums&percussion 1/2007, S. 166–168.
• Burt Korall: Drummin Men – The swing years, Oxford University Press 1990, S. 163–205.