Toxochelys
Toxochelys Status: Uitgestorven Fossiel voorkomen: Laat-Krijt | |||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Skelet van Toxochelys | |||||||||||||
Taxonomische indeling | |||||||||||||
| |||||||||||||
Geslacht | |||||||||||||
Toxochelys Cope, 1873 | |||||||||||||
Typesoort | |||||||||||||
Toxochelys latiremis | |||||||||||||
Toxochelys latiremis | |||||||||||||
Afbeeldingen op Wikimedia Commons | |||||||||||||
Toxochelys op Wikispecies | |||||||||||||
|
Toxochelys[1][2] (/ tʊxʌkɛliːz /) is een geslacht van uitgestorven zeeschildpadden uit het Laat-Krijt. Het is de meest voorkomende gefossiliseerde schildpaddensoort in de Smoky Hill Chalk, in het westen van Kansas.
Naamgeving
[bewerken | brontekst bewerken]Twee soorten in het geslacht worden erkend, Toxochelys latiremis, gebaseerd op holotype AMNH 2362, en Toxochelys moorevillensis, gebaseerd op holotype CNHM P27330, gevonden op de Moore Brothers Farm.
De typesoort Toxochelys latiremis werd in 1875 benoemd door Edward Drinker Cope. De geslachtsnaam betekent 'boogschildpad'. De soortaanduiding betekent 'met de brede riemen'.
Toxochelys bauri Williston, 1905, gebaseerd op het skelet YPM 1786, is een synoniem van Ctenochelys stenoporus. Hetzelfde geldt voor Toxochelys serrifer, Toxochelys procax Hay, 1905, en Toxochelys elkaden Hay, 1905. Toxochelys tenuitesta (holotype FMNH P27361) en Toxochelis arcis (holotype FMNH P27354), beide benoemd door Zangerl in 1953, kunnen ook geldige soorten zijn.
Beschrijving
[bewerken | brontekst bewerken]Toxochelys was ongeveer twee meter lang.
Fylogenie
[bewerken | brontekst bewerken]Fylogenetische analyse toont aan dat Toxochelys behoren tot een uitgestorven overgangslijn van schildpadden tussen moderne zeeschildpadden en andere schildpadden.
Literatuur
- Cope, E. D. 1873. [On Toxochelys latiremis]. Proceedings of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia 25:10.
- Hay, O. P. 1896. On the skeleton of Toxochelys latiremis. Publ. Field Columbian Museum, Zoological Ser. (later Fieldiana: Zoology), 1(5):101–106, pls. 14 &15.
- Case, E.C. 1898. Toxochelys. The University Geological Survey of Kansas, Part IV. 4:370–385. pls. 79–84.
- Hay, O.P. 1905. A revision of the species of the family of fossil turtles called Toxochelyidae, with descriptions of two new species of Toxochelys and a new species of Porthochelys. Bulletin of the American Museum of Natural History 21(10):177–185.
- Druckenmiller, P. S., A. J. Daun, J. L. Skulan and J. C. Pladziewicz. 1993. Stomach contents in the upper Cretaceous shark Squalicorax falcatus. Journal of Vertebrate Paleontology. 13(supplement. to no. 3):33A.
- Carrino, M.H. 2007. Taxonomic comparison and stratigraphic distribution of Toxochelys (Testudines: Cheloniidae) of South Dakota. pp. 111–132 in Martin, J.E. and Parris D.C. (eds.), The Geology and Paleontology of the Late Cretaceous Marine Deposits of the Dakotas. Geological Society of America, Special Paper 427.
- Konuki, R. 2008. Biostratigraphy of sea turtles and possible bite marks on a Toxochelys (Testudine, Chelonioidea) from the Niobrara Formation (Late Santonian), Logan County, Kansas and paleoecological implications for predator–prey relationships among large marine vertebrates. Unpublished Masters thesis, Fort Hays State University, Hays, Kansas, 141 pp, Appen. I-VI.
- Matzke, A.T. 2008. A juvenile Toxochelys latiremis (Testudines, Cheloniidae) from the Upper Cretaceous Niobrara Formation of Kansas, USA. Neues Jahrbuch für Geologie und Paläontologie. Abhandlungen 249(3):371–380.
- Matzke, A.T. 2009. Osteology of the skull of Toxochelys (Testudines, Chelonioidea) (with 25 text-figures). Palaeontographica Abteilung A 288(4):93–150.
Noten
- ↑ Toxochelys. www.prehistoric-wildlife.com. Geraadpleegd op 11-02-2023.
- ↑ Fossilworks: Toxochelys. www.fossilworks.org. Geraadpleegd op 11-02-2023.
- Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Toxochelys op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.