Wereldkampioenschap voetbal 2006

FIFA-wereldkampioenschap 2006
FIFA Fussball Weltmeisterschaft Deutschland 2006
Toernooi-informatie
Gastland	Duitsland
Datum	9 juni – 9 juli 2006
Teams	32 (van 6 confederaties)
Stadions	12 (in 12 gaststeden)
Winnaar	Italië (4e titel)
Toernooistatistieken
Wedstrijden	64
Doelpunten	147  (2,3 per wedstrijd)
Toeschouwers	3.353.655  (52.401 per wedstrijd)
Topscorer(s)	Miroslav Klose (5 goals)
Beste speler	Zinédine Zidane
Beste keeper	Gianluigi Buffon
Fair-Playprijs	Brazilië  Spanje
Navigatie
Vorige     Volgende
Portaal    Voetbal

Het FIFA-wereldkampioenschap voetbal 2006 was de 18de editie van een internationale voetbalwedstrijd tussen de nationale mannenteams van landen die aangesloten zijn bij de FIFA. Het evenement werd van 9 juni tot en met 9 juli gehouden en Duitsland was de gastheer van dienst. De winnaar was Italië, dat tot 11 juli 2010 de FIFA World Cup in handen kreeg.

Zie Wereldkampioenschap voetbal 2006 (kwalificatie) voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Vóór aanvang van het eindtoernooi werden er per continent kwalificatierondes georganiseerd. Uiteindelijk kwalificeerden de hierna volgende 32 landen zich voor de eindronde.

Opmerkingen: Duitsland was als organisator automatisch geplaatst; Angola, Ghana, Ivoorkust, Oekraïne, Servië en Montenegro, Togo , Trinidad en Tobago en Tsjechië maakten hun debuut op een eindtoernooi van een WK. Brazilië heeft zich als uittredend kampioen voor dit WK ook moeten kwalificeren, omdat de regel dat de titelverdediger op een WK voetbal automatisch geplaatst is, inmiddels was afgeschaft. Belangrijkste afwezigen waren België (voor de eerste keer sinds 1978), Kameroen (sinds 1986), Nigeria (sinds 1990), Denemarken en Zuid-Afrika (sinds 1994), Turkije (halvefinalist in 2002) en Senegal (kwartfinalist in 2002).

FIFA-lid	Confederatie	Kwalificatie	Kwal. datum	Aantal dln. (incl. 2006)	Dln. op rij	Eerste dln.	Laatste dln.	Titels (excl. 2006)	Beste prestatie
Togo	CAF	1e Groep A	8 oktober 2005	1e	1	2006
Ghana	CAF	1e Groep B	8 oktober 2005	1e	1	2006
Ivoorkust	CAF	1e Groep C	8 oktober 2005	1e	1	2006
Angola	CAF	1e Groep D	8 oktober 2005	1e	1	2006
Tunesië	CAF	1e Groep E	8 oktober 2005	4e	3	1978	2002	0	Groepsfase
Australië	OFC	Intercontinentale play-off	16 november 2005	2e	1	1974	1974	0	Groepsfase
Brazilië	CONMEBOL	Nummer 1 CONMEBOL	5 september 2005	18e	18	1930	2002	4	Winnaar
Argentinië	CONMEBOL	Nummer 2 CONMEBOL	8 juni 2005	14e	9	1930	2002	2	Winnaar
Ecuador	CONMEBOL	Nummer 3 CONMEBOL	8 oktober 2005	2e	2	2002	2002	0	Groepsfase
Paraguay	CONMEBOL	Nummer 4 CONMEBOL	8 oktober 2005	7e	3	1930	2002	0	Achtste finale
Costa Rica	CONCACAF	Vierde ronde 3e plaats	8 oktober 2005	3e	1	1990	2002	0	Groepsfase
Mexico	CONCACAF	Vierde ronde 2e plaats	7 september 2005	13e	4	1930	2002	0	Kwartfinale
Verenigde Staten	CONCACAF	Vierde ronde 1e plaats	3 september 2005	8e	5	1930	2002	0	Derde
Trinidad en Tobago	CONCACAF	Intercontinentale play-off	16 november 2005	1e	1	2006
Duitsland	UEFA	Gastland	6 juli 2000	16e1	14	1934	2002	3	Winnaar
Nederland	UEFA	1e Groep 1	8 oktober 2005	8e	1	1934	1998	0	Tweede
Oekraïne	UEFA	1e Groep 2	3 september 2005	1e3	1	2006
Portugal	UEFA	1e Groep 3	8 oktober 2005	4e	2	1966	2002	0	Derde
Frankrijk	UEFA	1e Groep 4	12 oktober 2005	12e	3	1930	2002	1	Winnaar
Italië	UEFA	1e Groep 5	8 oktober 2005	16e	12	1930	2002	3	Winnaar
Engeland	UEFA	1e Groep 6	8 oktober 2005	12e	3	1950	2002	1	Winnaar
Polen	UEFA	2e Groep 6	8 oktober 2005	7e	2	1938	2002	0	Derde
Servië en Montenegro	UEFA	1e Groep 7	12 oktober 2005	1e4	1	2006
Kroatië	UEFA	1e Groep 8	8 oktober 2005	3e	3	1998	2002	0	Derde
Zweden	UEFA	2e Groep 8	8 oktober 2005	11e	2	1934	2002	0	Tweede
Spanje	UEFA	Winnaar play-off	16 november 2005	12e	8	1934	2002	0	Vierde
Zwitserland	UEFA	Winnaar play-off	16 november 2005	8e	1	1934	1994	0	Kwartfinale
Tsjechië	UEFA	Winnaar play-off	16 november 2005	1e5	1	2006
Iran	AFC	Tweede ronde 2e groep 2	8 juni 2005	3e	1	1978	1998	0	Groepsfase
Japan	AFC	Tweede ronde 1e groep 2	8 juni 2005	3e	3	1998	2002	0	Achtste finale
Saoedi-Arabië	AFC	Tweede ronde 1e groep 1	8 juni 2005	4e	4	1994	2002	0	Achtste finale
Zuid-Korea	AFC	Tweede ronde 2e groep 1	8 juni 2005	7e	6	1954	2002	0	Vierde

Berlijn	Dortmund	Frankfurt	Gelsenkirchen
Olympiastadion	Signal Iduna Park*	Commerzbank-Arena*	Veltins-Arena*
Capaciteit: 72.000	Capaciteit: 65.000	Capaciteit: 48.000	Capaciteit: 52.000
Hamburg	Berlijn Dortmund Frankfurt Gelsenkirchen Hamburg Hannover Kaiserslautern Keulen Leipzig München Neurenberg Stuttgart		Keulen
AOL Arena*			RheinEnergieStadion*
Capaciteit: 50.000			Capaciteit: 45.000
Kaiserslautern			Hannover
Fritz-Walter-Stadion			AWD-Arena*
Capaciteit: 46.000			Capaciteit: 43.000
Leipzig	München	Neurenberg	Stuttgart
Zentralstadion	Allianz Arena*	easyCredit-Stadion*	Gottlieb-Daimler-Stadion
Capaciteit: 43.000	Capaciteit: 66.000	Capaciteit: 41.000	Capaciteit: 52.000

• Sommige stadions werden tijdens het WK tijdelijk omgedoopt tot "FIFA WM-stadion" omdat de sponsor geen sponsor was van de FIFA.

De 32 gekwalificeerde landen werden via een geplaatste loting in acht groepen van vier landen verdeeld. De lotingen vonden plaats op 9 december 2005. In de groepsfase zullen alle landen in een groep één keer tegen elkaar spelen. De nummers één en twee van elke groep plaatsen zich voor de tweede ronde. Na de groepsfase gaat het toernooi de knock-outfase in. Dit betekent dat steeds twee landen elkaar treffen waarvan de verliezer is uitgeschakeld. Op deze manier volgen op de tweede ronde de kwartfinales, halve finales en finale.

De landen werden geplaatst in vier potten van elk acht landen. De landen die onderling bij elkaar in een pot zitten konden elkaar in de groepsfase niet treffen.

De enige uitzondering die gemaakt kon worden aan de hand van deze potindelingen betrof Servië en Montenegro. Aangezien er een maximum van twee Europese landen per uiteindelijke groep werd gehanteerd, bestond de kans dat Servië en Montenegro verplaatst zou moeten worden naar pot 2. Zij zouden in ieder geval spelen tegen of Argentinië, of Brazilië of Mexico.

Bij de loting werd de volgende groepsindeling vastgesteld:

Op vrijdag 31 maart maakte de FIFA bekend welke 23 scheidsrechters op het WK zullen fluiten. De scheidsrechters kwamen aanvankelijk allemaal uit een ander land. Drie van hen kwamen echter niet zonder kleerscheuren door de fitnesstest en konden het WK vaarwel zeggen. Carlos Batres (Guatemala), Kyros Vassaras (Griekenland) en Manuel Mejuto González (Spanje) werden vervangen door Roberto Rosetti, Luis Medina Cantalejo en Marco Rodríguez. De Jamaicaanse scheidsrechter Peter Prendergast moet het WK ook aan zich voorbij laten gaan door een blessure aan zijn knie. De FIFA heeft geen vervanger voor hem opgeroepen. Op 13 mei werd bekendgemaakt dat Massimo De Santis uit Italië eveneens niet mee mocht naar het WK, aangezien hij een van de 24 verdachte scheidsrechters was in een voetbalschandaal in Italië. De FIFA besloot eveneens geen vervanger op te roepen voor De Santis, waardoor de wedstrijden op het WK geleid zullen worden door 21 scheidsrechters. Mexico is als enige land met twee scheidsrechters vertegenwoordigd.

naam scheidsrechter	land		naam scheidsrechter	land
Carlos Amarilla	Paraguay		Benito Archundia	Mexico
Roberto Rosetti	Italië		Massimo Busacca	Zwitserland
Coffi Codjia	Benin		Frank De Bleeckere	België
Esam Abd El Fatah	Egypte		Horacio Elizondo	Argentinië
Valentin Ivanov	Rusland		Toru Kamikawa	Japan
Jorge Larrionda	Uruguay		Shamsul Maidin	Singapore
Marco Rodríguez	Mexico		Markus Merk	Duitsland
Ľuboš Micheľ	Slowakije		Graham Poll	Engeland
Éric Poulat	Frankrijk		Óscar Ruiz	Colombia
Mark Shield	Australië		Carlos Simon	Brazilië
Luis Medina Cantalejo	Spanje

Zie Adidas Teamgeist voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Zoals op ieder voetbaltoernooi van formaat wordt er met een speciaal voor dat toernooi ontworpen voetbal gespeeld. Voor het WK 2006 was dat de bal die de naam Teamgeist draagt. De bal werd voor het eerst gepresenteerd tijdens de loting op 9 december 2005. In tegenstelling tot andere voetballen bestaat de Adidas Teamgeist uit slechts 14 vlakstukken, zodoende zou de structuur van de bal "ronder" zijn. Voor het eerst in de historie van het WK werden op de wedstrijdballen de namen van beide landen en de datum vermeld. Tijdens de finale werd er gespeeld met een goudkleurige bal. De winnaar van het toernooi zal de vier daaropvolgende jaren al haar wedstrijden met een goudkleurige bal spelen.

Klik voor uitgebreide wedstrijdverslagen op de uitslagen.

datum/tijd	speelstad	groep		uitslag
09 juni 18.00u	München	Groep A	Duitsland	4 – 2	Costa Rica
09 juni 21.00u	Gelsenkirchen	Groep A	Polen	0 – 2	Ecuador
10 juni 15.00u	Frankfurt	Groep B	Engeland	1 – 0	Paraguay
10 juni 18.00u	Dortmund	Groep B	Trinidad en Tobago	0 – 0	Zweden
10 juni 21.00u	Hamburg	Groep C	Argentinië	2 – 1	Ivoorkust
11 juni 15.00u	Leipzig	Groep C	Servië en Montenegro	0 – 1	Nederland
11 juni 18.00u	Neurenberg	Groep D	Mexico	3 – 1	Iran
11 juni 21.00u	Keulen	Groep D	Angola	0 – 1	Portugal
12 juni 15.00u	Kaiserslautern	Groep F	Australië	3 – 1	Japan
12 juni 18.00u	Gelsenkirchen	Groep E	Verenigde Staten	0 – 3	Tsjechië
12 juni 21.00u	Hannover	Groep E	Italië	2 – 0	Ghana
13 juni 15.00u	Frankfurt	Groep G	Zuid-Korea	2 – 1	Togo
13 juni 18.00u	Stuttgart	Groep G	Frankrijk	0 – 0	Zwitserland
13 juni 21.00u	Berlijn	Groep F	Brazilië	1 – 0	Kroatië
14 juni 15.00u	Leipzig	Groep H	Spanje	4 – 0	Oekraïne
14 juni 18.00u	München	Groep H	Tunesië	2 – 2	Saoedi-Arabië
14 juni 21.00u	Dortmund	Groep A	Duitsland	1 – 0	Polen
15 juni 15.00u	Hamburg	Groep A	Ecuador	3 – 0	Costa Rica
15 juni 18.00u	Neurenberg	Groep B	Engeland	2 – 0	Trinidad en Tobago
15 juni 21.00u	Berlijn	Groep B	Zweden	1 – 0	Paraguay
16 juni 15.00u	Gelsenkirchen	Groep C	Argentinië	6 – 0	Servië en Montenegro
16 juni 18.00u	Stuttgart	Groep C	Nederland	2 – 1	Ivoorkust
16 juni 21.00u	Hannover	Groep D	Mexico	0 – 0	Angola
17 juni 15.00u	Frankfurt	Groep D	Portugal	2 – 0	Iran
17 juni 18.00u	Keulen	Groep E	Tsjechië	0 – 2	Ghana
17 juni 21.00u	Kaiserslautern	Groep E	Italië	1 – 1	Verenigde Staten
18 juni 15.00u	Neurenberg	Groep F	Japan	0 – 0	Kroatië
18 juni 18.00u	München	Groep F	Brazilië	2 – 0	Australië
18 juni 21.00u	Leipzig	Groep G	Frankrijk	1 – 1	Zuid-Korea
19 juni 15.00u	Dortmund	Groep G	Togo	0 – 2	Zwitserland
19 juni 18.00u	Hamburg	Groep H	Saoedi-Arabië	0 – 4	Oekraïne
19 juni 21.00u	Stuttgart	Groep H	Spanje	3 – 1	Tunesië
20 juni 16.00u	Berlijn	Groep A	Ecuador	0 – 3	Duitsland
20 juni 16.00u	Hannover	Groep A	Costa Rica	1 – 2	Polen
20 juni 21.00u	Keulen	Groep B	Zweden	2 – 2	Engeland
20 juni 21.00u	Kaiserslautern	Groep B	Paraguay	2 – 0	Trinidad en Tobago
21 juni 16.00u	Gelsenkirchen	Groep D	Portugal	2 – 1	Mexico
21 juni 16.00u	Leipzig	Groep D	Iran	1 – 1	Angola
21 juni 21.00u	Frankfurt	Groep C	Nederland	0 – 0	Argentinië
21 juni 21.00u	München	Groep C	Ivoorkust	3 – 2	Servië en Montenegro
22 juni 16.00u	Hamburg	Groep E	Tsjechië	0 – 2	Italië
22 juni 16.00u	Neurenberg	Groep E	Ghana	2 – 1	Verenigde Staten
22 juni 21.00u	Dortmund	Groep F	Japan	1 – 4	Brazilië
22 juni 21.00u	Stuttgart	Groep F	Kroatië	2 – 2	Australië
23 juni 16.00u	Kaiserslautern	Groep H	Saoedi-Arabië	0 – 1	Spanje
23 juni 16.00u	Berlijn	Groep H	Oekraïne	1 – 0	Tunesië
23 juni 21.00u	Keulen	Groep G	Togo	0 – 2	Frankrijk
23 juni 21.00u	Hannover	Groep G	Zwitserland	2 – 0	Zuid-Korea
24 juni 17.00u	München	1/8 finale	Duitsland	2 – 0	Zweden
24 juni 21.00u	Leipzig	1/8 finale	Argentinië	2 – 1	Mexico
25 juni 17.00u	Stuttgart	1/8 finale	Engeland	1 – 0	Ecuador
25 juni 21.00u	Neurenberg	1/8 finale	Portugal	1 – 0	Nederland
26 juni 17.00u	Kaiserslautern	1/8 finale	Italië	1 – 0	Australië
26 juni 21.00u	Keulen	1/8 finale	Zwitserland	0 – 0	Oekraïne wns (3-0)
27 juni 17.00u	Dortmund	1/8 finale	Brazilië	3 – 0	Ghana
27 juni 21.00u	Hannover	1/8 finale	Spanje	1 – 3	Frankrijk
30 juni 17.00u	Berlijn	Kwartfinale 1	Duitsland wns (4-2)	1 – 1	Argentinië
30 juni 21.00u	Hamburg	Kwartfinale 2	Italië	3 – 0	Oekraïne
01 juli 17.00u	Gelsenkirchen	Kwartfinale 3	Engeland	0 – 0	Portugal wns (3-1)
01 juli 21.00u	Frankfurt	Kwartfinale 4	Brazilië	0 – 1	Frankrijk
04 juli 21.00u	Dortmund	Halve finale 1	Duitsland	0 – 2	Italië
05 juli 21.00u	München	Halve finale 2	Portugal	0 – 1	Frankrijk
08 juli 21.00u	Stuttgart	Troostfinale	Duitsland	3 – 1	Portugal
09 juli 20.00u	Berlijn	Finale	Italië wns (5-3)	1 – 1	Frankrijk

• wns – wint na strafschoppen

De teams spelen in groepen van 4, waarbij elk land één maal tegen elk ander land uit zijn groep speelt. Volgens het driepuntensysteem levert dit drie punten op voor een zege, een voor een gelijkspel en nul voor een nederlaag. De eerste twee uit elke groep gaan door naar de volgende ronde.

Wanneer teams na het beëindigen van de groepsfase met evenveel punten eindigen, worden een aantal opeenvolgende criteria doorlopen tot een verschil wordt gevonden en men de twee ploegen kan ordenen:

1. Het doelpuntensaldo over alle groepswedstrijden.
2. Meeste doelpunten gescoord in alle groepswedstrijden.
3. Meeste punten in de groepswedstrijden tegen andere ploegen met gelijk aantal punten.
4. Doelpuntensaldo als resultaat van de groepswedstrijden tegen andere ploegen met gelijk aantal punten.
5. Meeste doelpunten gescoord in de groepswedstrijden tegen andere ploegen met gelijk aantal punten.
6. Lottrekking door het organiserend comité van de FIFA World Cup.

Na het teleurstellende EK van 2004 stapte Rudi Völler op als coach van het Duitse team^[1] en was het moeilijk een opvolger te vinden. Uiteindelijk werd zijn voormalige teamgenoot in de aanval - maar als coach onervaren - Jurgen Klinsmann de trainer,^[2] Joachim Löw diens assistent. De oefencampagne viel tegen, met nederlagen tegen Slowakije en Turkije. Vlak voor het WK leed Duitsland een kansloze nederlaag tegen Italië.^[3] De kritiek op Kinsmann was niet mals,^[4] de voetbalbond bleef hem steunen.^[5] Opmerkelijkste ingreep van Klinsmann was het passeren van doelman Oliver Kahn ten gunste van de eeuwige reserve Jens Lehmann.^[6] De heren stonden niet bekend als vrienden en heel Duitsland hield zijn adem in.^[7]

Voor de eerste keer sinds 1970 was niet de wedstrijd van de regerende wereldkampioen de openingswedstrijd, maar die van het organiserende land.^[8]. Opvallend doelpuntrijk was de wedstrijd. Vielen in de afgelopen WK's weinig doelpunten in openingswedstrijden, nu vielen er zes. In de eerste wedstrijd tegen Costa Rica speelde Duitsland aanvallend veel sterker dan verdedigend en won met 4-2^[9]. Hoogtepunt was een afstandsschot van Torsten Frings.^[10] De andere favoriet in deze groep, Polen blameerde zich door met 2-0 van Ecuador te verliezen. Polen had een veldoverwicht, maar kon tot de ultieme slotfase (twee schoten op de paal) weinig uitrichten, Ecuador was in de tegenstoot gevaarlijker. ^[11]

In de wedstrijd tegen Duitsland herstelde Polen zich qua veldspel en creëerde net als Duitsland veel kansen. Na twee keer geel van Radosław Sobolewski in de 75e minuut was het alleen nog maar eenrichtingsverkeer richting het Poolse doel, uiteindelijk capituleerde de uitblinkende doelman Artur Boruc in de blessure-tijd door een doelpunt van invaller Oliver Neuville.^[12] Na het WK werd de Poolse coach Paweł Janas ontslagen.^[13] Duitsland en Ecuador plaatsten zich probleemloos voor de achtste finales, Duitsland ging per wedstrijd beter spelen en werd groepswinnaar na een 3-0 zege op Ecuador.^[14]

Land	Wed	Win	Gel	Ver	DV	DT	+/−	Pnt
Duitsland	3	3	0	0	8	2	6	9
Ecuador	3	2	0	1	5	3	2	6
Polen	3	1	0	2	2	4	–2	3
Costa Rica	3	0	0	3	3	9	–6	0

9 juni 2006 «onderlinge duels» 18:00 (UTC+2)	Duitsland	4 – 2	Costa Rica	Allianz Arena, München Toeschouwers: 66.000 Scheidsrechter: Horacio Elizondo
	Lahm  6' Klose  17',  61' Frings  87'		12',  73' Wanchope

9 juni 2006 «onderlinge duels» 21:00 (UTC+2)	Polen	0 – 2	Ecuador	Veltins-Arena, Gelsenkirchen Toeschouwers: 65.000 Scheidsrechter: Toru Kamikawa
			24' C. Tenorio  81' Delgado

14 juni 2006 «onderlinge duels» 21:00 (UTC+2)	Duitsland	1 – 0	Polen	Signal Iduna Park, Dortmund Toeschouwers: 65.000 Scheidsrechter: Luis Medina Cantalejo
	Neuville  90+1'

15 juni 2006 «onderlinge duels» 15:00 (UTC+2)	Ecuador	3 – 0	Costa Rica	Volksparkstadion, Hamburg Toeschouwers: 50.000 Scheidsrechter: Coffi Codjia
	C. Tenorio  8' Delgado  54' Kaviedes  90+2'

20 juni 2006 «onderlinge duels» 16:00 (UTC+2)	Ecuador	0 – 3	Duitsland	Olympiastadion, Berlijn Toeschouwers: 72.000 Scheidsrechter: Valentin Ivanov
			4',  44' Klose  57' Podolski

20 juni 2006 «onderlinge duels» 16:00 (UTC+2)	Costa Rica	1 – 2	Polen	AWD-Arena, Hannover Toeschouwers: 43.000 Scheidsrechter: Shamsul Maidin
	Gómez  25'		33',  66' Bosacki

Land	Wed	Win	Gel	Ver	DV	DT	+/−	Pnt
Engeland	3	2	1	0	5	2	3	7
Zweden	3	1	2	0	3	2	1	5
Paraguay	3	1	0	2	2	2	0	3
Trinidad en Tobago	3	0	1	2	0	4	–4	1

Trinidad en Tobago was samen met Angola en Togo de grote verrassing tijdens de WK-kwalificatie, het werd gecoacht door de Nederlander Leo Beenhakker. Op het WK zette de eilandengroep de goede resultaten door door doelpuntloos gelijk te spelen tegen Zweden. Trinidad en Tobago speelde bijna de hele tweede helft met tien man, omdat Avery John een tweede gele kaart ontving na een vliegende tackle. Het gevreesde spitsenduo Zlatan Ibrahimovic en Henrik Larsson misten veel kansen, de op het laatste moment ingezette doelman Shaka Hislop blonk uit en het team van Beenhakker hield knap stand.^[15] Ook tegen Engeland hield Trinidad en Tobago het lang vol, in de 83e minuut scoorde Peter Crouch, het doelpunt was omstreden, omdat Crouch kopte terwijl hij aan de rasta-haren van Brent Sancho trok.^[16] In de laatste wedstrijd was de pijp leeg, Trinidad en Tobago verloor kansloos met 2-0 van Paraguay mede door een eigen doelpunt van Sancho. Desondanks was de bescheiden eilandengroep trots,^[17] Beenhakker werd geridderd^[18].

De Engelse voetbalbond verlengde het contract met de Zweed Sven-Goran Eriksson tot en met 2008.^[19] In januari werd Eriksson benaderd door een Arabier om manager van Aston Villa te worden, de sjeik bleek een verslaggever van News of the World te zijn en Eriksson trapte erin.^[20] De FA en Eriksson kwamen overeen, dat het contract verkort werd tot en met het WK.^[21] Er waren ook personele problemen, vlak voor het WK raakt Wayne Rooney geblesseerd aan zijn enkel,^[22] hij ging toch mee naar het WK, maar zou de eerste wedstrijden hoogstens kunnen invallen^[23].

Paraguay was als eerste land uitgeschakeld, het verloor zowel van Engeland als van Zweden met 1-0, de laatste wedstrijd door een doelpunt van Fredrik Ljungberg vlak voor tijd.^[24] De laatste wedstrijd in de groep ging om de groepswinst, Zweden - Engeland eindigde in 2-2. Memorabel waren de eerste twee doelpunten, Joe Cole opende de score namens Engeland met een lob buiten het strafschopgebied,^[25] de gelijkmaker van Marcus Allbäck was de 2.000ste goal tijdens een wereldkampioenschap.^[26]

10 juni 2006 «onderlinge duels» 15:00 (UTC+2)	Engeland	1 – 0	Paraguay	Commerzbank-Arena, Frankfurt Toeschouwers: 48.000 Scheidsrechter: Marco Rodríguez
	Gamarra  3' (e.d.)

10 juni 2006 «onderlinge duels» 18:00 (UTC+2)	Trinidad en Tobago	0 – 0	Zweden	Signal Iduna Park, Dortmund Toeschouwers: 62.959 Scheidsrechter: Shamsul Maidin

15 juni 2006 «onderlinge duels» 18:00 (UTC+2)	Engeland	2 – 0	Trinidad en Tobago	easyCredit-Stadion, Neurenberg Toeschouwers: 41.000 Scheidsrechter: Toru Kamikawa
	Crouch  83' Gerrard  90+1'

15 juni 2006 «onderlinge duels» 21:00 (UTC+2)	Zweden	1 – 0	Paraguay	Olympiastadion, Berlijn Toeschouwers: 72.000 Scheidsrechter: Ľuboš Micheľ
	Ljungberg  89'

20 juni 2006 «onderlinge duels» 21:00 (UTC+2)	Zweden	2 – 2[27]	Engeland	RheinEnergieStadion, Keulen Toeschouwers: 45.000 Scheidsrechter: Massimo Busacca
	Allbäck  51' Larsson  90'		34' J. Cole  85' Gerrard

20 juni 2006 «onderlinge duels» 21:00 (UTC+2)	Paraguay	2 – 0	Trinidad en Tobago	Fritz-Walter-Stadion, Kaiserslautern Toeschouwers: 46.000 Scheidsrechter: Roberto Rosetti
	Sancho  25' (e.d.) Cuevas  86'

Groep C was een zogenaamde poule des doods met twee gevestigde landen en twee landen, die in staat waren deze landen uit te kunnen schakelen. Bij Argentinië waren de ogen gericht op het supertalent Lionel Messi, die tijdens het toernooi negentien jaar zou worden, hij zorgde ervoor dat het jeugdteam wereldkampioen werd^[28]. Zijn debuut in het Argentijns hoofdteam liep uit op een debacle, hij werd tegen Hongarije uit het veld gestuurd.^[29] Hij zou echter vooral reserve staan in een team met spelmaker Juan Román Riquelme, de zoveelste Argentijnse speler die werd gezien als de nieuwe Maradona en doelpuntenmachine Hernán Crespo. Nederland plaatste zich voor het toernooi met een vernieuwde selectie, coach Marco van Basten weigerde gearriveerde vedetten als Clarence Seedorf, Edgar Davids en Patrick Kluivert te selecteren.^[30] En poging om de bij Feyenoord spelende Salomon Kalou te naturaliseren werd door minister Verdonk afgewezen.^[31] Zijn oorspronkelijke land Ivoorkust was een van de tegenstanders, superspits Didier Drogba was de blikvanger van het team. Servië en Montenegro plaatste zich voor het WK ten koste van België, dat voor de eerste keer sinds 1982 niet meedeed, het zou voor de laatste keer meedoen aan het WK aangezien Montenegro een onafhankelijk land werd.^[32]

Argentinië en Ivoorkust waren in de eerste helft gelijkwaardig aan elkaar, maar Argentinië was effectiever in het benutten van de kansen en nam een 2-0 voorsprong door doelpunten van Hernán Crespo en Javier Saviola. In de tweede helft overheerste Ivoorkust, maar het kwam niet verder dan een late tegentreffer van Didier Drogba.^[33] Nederland tegen Servië en Montenegro, het duel met het minste aantal toeschouwers op dit toernooi, was een minder verheffende wedstrijd, Nederland won met 1-0 door een treffer van Arjen Robben, die de smaakmaker van de wedstrijd was met individuele acties.^[34] Ploeggenoot Robin van Persie had ook kritiek op het spel van zijn teamgenoot, in zijn mening dacht Robben niet altijd aan het teambelang in zijn acties.^[35]

Argentinië voerde een galavorstelling op tegen Servië Montenegro: 6-0,^[36] de fraaiste treffer was van Esteban Cambiasso, die scoorde na langdurig balbezit en snel combinatiespel.^[37] Invaller Messi scoorde zijn eerste goal op een WK en uit frustratie werd de Servische spits Mateja Kežman uit het ved gestuurd na een onbesuisde tackle.^[38] Ivoorkust streed voor zijn laatste kans tegen Nederland en had overwicht in het begin van de wedstrijd, totdat Nederland een vrije trap kreeg, die succesvol werd genomen door Robin van Persie.^[39] Vlak daarna scoorde Ruud van Nistelrooy na een solo van Arjen Robben. De wedstrijd was echter nog lang niet gelopen, eerst schoot Didier Zokora op de paal, later scoorde Bakari Koné door drie man te passeren. In de tweede helft had Ivoorkust de overhand, de beste kans werd verijdeld door Robin van Persie die een bal van de lijn haalde. Nederland haalde op tandvlees de eindstreep en plaatste zich samen met Argentinië voor de achtste finales.^[40] In de laatste wedstrijd stond Ivoorkust voor de derde keer op rij met 0-2 achter, maar nu wonnen de Afrikanen, die een goede indruk maakten maar wel voortijdig uitgeschakeld waren wel: 3-2 van Servië en Montenegro.

Land	Wed	Win	Gel	Ver	DV	DT	+/−	Pnt
Argentinië	3	2	1	0	8	1	7	7
Nederland	3	2	1	0	3	1	2	7
Ivoorkust	3	1	0	2	5	6	–1	3
Servië en Montenegro	3	0	0	3	2	10	–8	0

10 juni 2006 «onderlinge duels» 21:00 (UTC+2)	Argentinië	2 – 1	Ivoorkust	Volksparkstadion, Hamburg Toeschouwers: 49.480 Scheidsrechter: Frank De Bleeckere
	Crespo  24' Saviola  38'		82' Drogba

11 juni 2006 «onderlinge duels» 15:00 (UTC+2)	Servië en Montenegro	0 – 1	Nederland	Zentralstadion, Leipzig Toeschouwers: 37.216 Scheidsrechter: Markus Merk
			17' Robben

16 juni 2006 «onderlinge duels» 15:00 (UTC+2)	Argentinië	6 – 0	Servië en Montenegro	Veltins-Arena, Gelsenkirchen Toeschouwers: 52.000 Scheidsrechter: Roberto Rosetti
	Rodríguez  6',  41' Cambiasso  31' Crespo  78' Tévez  84' Messi  88'

16 juni 2006 «onderlinge duels» 18:00 (UTC+2)	Nederland	2 – 1	Ivoorkust	Mercedes-Benz Arena, Stuttgart Toeschouwers: 52.000 Scheidsrechter: Óscar Ruiz
	Van Persie  23' Van Nistelrooij  27'		38' B. Koné

21 juni 2006 «onderlinge duels» 21:00 (UTC+2)	Nederland	0 – 0	Argentinië	Commerzbank-Arena, Frankfurt Toeschouwers: 48.000 Scheidsrechter: Luis Medina Cantalejo

21 juni 2006 «onderlinge duels» 21:00 (UTC+2)	Ivoorkust	3 – 2	Servië en Montenegro	Allianz Arena, München Toeschouwers: 66.000 Scheidsrechter: Marco Rodríguez
	Dindane  37' (pen.),  67' Kalou  86' (pen.)		10' Žigić  20' Ilić

De grootste verrassing van de kwalificatie was Angola, dat te sterk was voor Nigeria. Het land had vanaf de jaren zestig tot en met 2002 oorlog gekend en kwalificatie voor het grootste voetbaltoernooi was een welkome opsteker.^[41] De eerste wedstrijd was tegen de voormalige kolonisator Portugal,^[42] een vriendschappelijke wedstrijd liep ooit volledig uit de hand.^[43] Het werd al snel 1-0 door een doelpunt van Pauleta, Portugal was veel sterker vooral dankzij de opgefleurde veteraan Luis Figo, maar verder hield Angola de schade beperkt.^[44] Tegen Mexico bleef het 0-0.^[45] Een stunt was in de maak toen Angola met 1-0 voor kwam tegen het al uitgeschakelde Iran en aangezien Mexico met 2-1 achter stond tegen het al geplaatste Portugal had Angola nog twee doelpunten nodig om opnieuw voor een stunt te zorgen. Het sprookje ging echter uit toen Iran gelijk maakte en Mexico en Portugal gingen door naar de achtste finales.^[46]

Land	Wed	Win	Gel	Ver	DV	DT	+/−	Pnt
Portugal	3	3	0	0	5	1	4	9
Mexico	3	1	1	1	4	3	1	4
Angola	3	0	2	1	1	2	–1	2
Iran	3	0	1	2	2	6	–4	1

11 juni 2006 «onderlinge duels» 18:00 (UTC+2)	Mexico	3 – 1	Iran	easyCredit-Stadion, Neurenberg Toeschouwers: 41.000 Scheidsrechter: Roberto Rosetti
	Bravo  28',  76' Sinha  79'		36' Golmohammadi

11 juni 2006 «onderlinge duels» 21:00 (UTC+2)	Angola	0 – 1	Portugal	RheinEnergieStadion, Keulen Toeschouwers: 45.000 Scheidsrechter: Jorge Larrionda
			4' Pauleta

16 juni 2006 «onderlinge duels» 21:00 (UTC+2)	Mexico	0 – 0	Angola	AWD-Arena, Hannover Toeschouwers: 43.000 Scheidsrechter: Shamsul Maidin

17 juni 2006 «onderlinge duels» 15:00 (UTC+2)	Portugal	2 – 0	Iran	Commerzbank-Arena, Frankfurt Toeschouwers: 48.000 Scheidsrechter: Éric Poulat
	Deco  63' C. Ronaldo  80' (pen.)

21 juni 2006 «onderlinge duels» 16:00 (UTC+2)	Portugal	2 – 1	Mexico	Veltins-Arena, Gelsenkirchen Toeschouwers: 52.000 Scheidsrechter: Ľuboš Micheľ
	Maniche  6' Simão  24' (pen.)		29' Fonseca

21 juni 2006 «onderlinge duels» 16:00 (UTC+2)	Iran	1 – 1	Angola	Zentralstadion, Leipzig Toeschouwers: 38.000 Scheidsrechter: Mark Shield
	Bakhtiarizadeh  75'		60' Flávio

Vlak voor het WK begon barstte de bom in Italië, een grootschalig omkoopschandaal, bijgenaamd Calciopoli kwam aan het licht.^[47] Jarenlang waren spelers en scheidsrechters omgekocht, spil was algemeen directeur Luciano Moggi van Juventus^[48] die reputaties van scheidsrechters kon maken of breken. Ook clubs als Lazio Roma en AC Milan hadden een bedenkelijke reputatie en er vonden huiszoekingen plaats bij grote spelers als Zinedine Zidane en Fabio Cannavaro.^[49] Uiteindelijk werden de twee laatste landstitels van Juventus ontnomen, de ploeg degradeerde naar de Serie B.^[50] De stress bij Juventus werd belichaamd door spelersbegeleider Gianluca Pessotto, die zich van het leven probeerde te beroven door van het clubgebouw van Juventus te springen, hij overleefde de poging^[51].

Het Italiaanse nationale team stond ook onder druk, manager Marcello Lippi was jarenlang manager van Juventus, zijn zoon was ook betrokken bij het schandaal, zijn schuld in het omvangrijke schandaal was niet bewezen.^[52] Het team rechte zijn rug en had met doelman Gianluigi Buffon, verdediger Fabio Cannavaro, de fijnbesnaarde middenvelder Andrea Pirlo en topscorer Luca Toni sterke troeven. Italië begon goed met een 2-0 zege tegen een eveneens goed spelend Ghana.^[53] De doelpunten werden gemaakt door Andrea Pirlo met een schot van afstand en Vincenzo Iaquinta profiteerde van een zachte terugspeelbal van ex-Bayern München-speler Samuel Kuffour^[54].

De andere favoriet in deze groep Tsjechië had ook een sterke generatie met keeper Petr Čech, topscorer Jan Koller en vooral de middenvelder van Juventus Pavel Nedved.^[55] Merkwaardigerwijs debuteerde deze generatie op een WK, terwijl de "Gouden Generatie" glorieerde op EK's (finalist 1996, halve finalist 2004). In de eerste wedstrijd won de ploeg simpel met 3-0 van de Verenigde Staten, Koller scoorde tweemaal, maar raakte geblesseerd en kon de volgende wedstrijden niet mee spelen.^[56] In de tweede wedstrijd stond Tsjechië als verlamd in het veld en verloor kansloos met 2-0 van Ghana, dat ook nog een strafschop miste.^[57] Italië teleurstelde ook door met 1-1 gelijk te spelen tegen de Verenigde Staten. Er vielen liefst drie rode kaarten: naast twee Amerikanen werd Daniele De Rossi uit het veld gestuurd na een elleboogstoot op Brian McBride, hij zou voor vier wedstrijden worden geschorst en zou hoogstens tijdens de finale weer in actie kunnen komen^[58].

In de laatste speelronde hadden alle landen nog kans zich te plaatsen. Ghana had na de goede wedstrijden tegen Italië en Tsjechië moeite met de Verenigde Staten, het won met 2-1 en plaatste zich als enig Afrikaans land voor de achtste finales.^[59] Amerika speelde geen enkele rol van betekenis in deze groep, coach Bruce Arena werd ontslagen.^[60] Tsjechië vocht voor zijn laatste kans tegen Italië, vooral Pavel Nedved sleurde zijn ploeg naar voren, maar na de 1-0 voorsprong door de vroege invaller Marco Materazzi speelde Tsjechië weer als verlamd. De eindstand was 2-0 en Tsjechië was vroegtijdig uitgeschakeld.^[61]

Land	Wed	Win	Gel	Ver	DV	DT	+/−	Pnt
Italië	3	2	1	0	5	1	4	7
Ghana	3	2	0	1	4	3	1	6
Tsjechië	3	1	0	2	3	4	–1	3
Verenigde Staten	3	0	1	2	2	6	–4	1

12 juni 2006 «onderlinge duels» 18:00 (UTC+2)	Verenigde Staten	0 – 3	Tsjechië	Veltins-Arena, Gelsenkirchen Toeschouwers: 52.000 Scheidsrechter: Carlos Amarilla
			5' Koller  36',  76' Rosický

12 juni 2006 «onderlinge duels» 21:00 (UTC+2)	Italië	2 – 0	Ghana	AWD-Arena, Hannover Toeschouwers: 43.000 Scheidsrechter: Carlos Simon
	Pirlo  40' Iaquinta  83'

17 juni 2006 «onderlinge duels» 18:00 (UTC+2)	Tsjechië	0 – 2	Ghana	RheinEnergieStadion, Keulen Toeschouwers: 45.000 Scheidsrechter: Horacio Elizondo
			2' Gyan  82' Muntari

17 juni 2006 «onderlinge duels» 21:00 (UTC+2)	Italië	1 – 1	Verenigde Staten	Fritz-Walter-Stadion, Kaiserslautern Toeschouwers: 46.000 Scheidsrechter: Jorge Larrionda
	Gilardino  22'		27' (e.d.) Zaccardo

22 juni 2006 «onderlinge duels» 16:00 (UTC+2)	Tsjechië	0 – 2	Italië	AOL Arena, Hamburg Toeschouwers: 50.000 Scheidsrechter: Benito Archundia
			26' Materazzi  87' Inzaghi

22 juni 2006 «onderlinge duels» 16:00 (UTC+2)	Ghana	2 – 1	Verenigde Staten	easyCredit-Stadion, Neurenberg Toeschouwers: 41.000 Scheidsrechter: Markus Merk
	Dramani  22' Appiah  45' (pen.)		43' Dempsey

Voor velen was titelverdediger Brazilië opnieuw de favoriet,^[62] het herbergde vier van de beste voetballers allen spelend voor grote clubs: Adriano (Inter Milan), middenvelder Kaká (AC Milan), topscorer Ronaldo (Real Madrid) en vooral Ronaldinho (FC Barcelona) die met zijn wervelende acties verantwoordelijk was voor de Champions League winst.^[63] Heel Berlijn keek verwachtingsvol uit naar de eerste wedstrijd tegen Kroatië, maar de wedstrijd was bleekjes en alleen een sterk moment van Kaká^[64] was genoeg voor de winst.^[65] Ook de wedstrijd tegen Australië viel voor de liefhebbers van samba-voetbal tegen, Australië kreeg na de 1-0 van Adriano genoeg kansen, maar het werd uiteindelijk 2-0 door invaller Fred.^[66] Brazilië was al geplaatst, in de laatste wedstrijd tegen Japan maakte een veredeld B-team een veel frisser indruk, het won met 4-1 en de in de eerste wedstrijden zwaar tegenvallende Ronaldo scoorde twee doelpunten en was nu met Gerd Müller topscorer aller tijden.^[67]

Japan, Kroatië en Australië streden om de tweede plaats, Japan kwam tegen Australië op een 1-0 voorsprong door een doelpunt van de bij Celtic spelende Shunsuke Nakuruma na verkeerd inlopen van de Australische doelman Mark Schwarzer en stond vijf minuten voor tijd nog steeds voor. De Nederlandse bondscoach Guus Hiddink, die eerder wonderen verrichtte op het vorige WK bij Zuid-Korea bracht Tim Cahill en John Aloisi in, zij zorgden voor drie doelpunten in vijf minuten tijd. Het waren de eerste doelpunten en de eerste zege van Australië op een WK.^[68] Japan tegen Kroatië was doelpuntloos, mede omdat de Kroaat Darijo Srna een strafschop miste.^[69]

In het beslissende duel tegen Kroatië zou Australië genoeg hebben aan een gelijkspel. Al vroeg in de wedstrijd kwam Kroatië voor door een vrije trap van Srna, na een overduidelijke handsbal kreeg Australië een strafschop die de gelijkmaker opleverde. Hiddink had voor de wedstrijd doelman Schwarzer gepasseerd ten gunste van ex-Roda JC doelman Željko Kalac, dat was geen gelukkige keuze, want hij blunderde opzichtig bij het tweede doelpunt.^[70] De Australiërs hadden echter een geweldige fighting spirit en kwamen in de 77e minuut op gelijke hoogte na een doelpunt van Harry Kewell. Australië had zich geplaatst voor de achtste finales en Hiddink had opnieuw een huzarenstukje afgeleverd.^[71] In de slotfase kreeg de Kroaat Josip Šimunić zijn tweede gele kaart, scheidsrechter Graham Poll vergat hem uit het veld te sturen en later stuurde Poll hem toch uit het veld na een derde gele kaart.^[72] Poll besluit na deze opmerkelijke blunder zijn loopbaan te beëindigen.^[73]

Land	Wed	Win	Gel	Ver	DV	DT	+/−	Pnt
Brazilië	3	3	0	0	7	1	6	9
Australië	3	1	1	1	5	5	0	4
Kroatië	3	0	2	1	2	3	–1	2
Japan	3	0	1	2	2	7	–5	1

12 juni 2006 «onderlinge duels» 15:00 (UTC+2)	Australië	3 – 1	Japan	Fritz-Walter-Stadion, Kaiserslautern Toeschouwers: 46.000 Scheidsrechter: Esam Abd El Fatah
	Cahill  84',  89' Aloisi  90+2'		26' Nakamura

13 juni 2006 «onderlinge duels» 21:00 (UTC+2)	Brazilië	1 – 0	Kroatië	Olympiastadion, Berlijn Toeschouwers: 72.000 Scheidsrechter: Benito Archundia
	Kaká  44'