Wereldkampioenschap wegrace 1973

Wereldkampioenschap wegrace
seizoen 1973
Volgende: 1974
Vorige: 1972
Kent Andersson, 125cc-wereldkampioen in 1973
Kent Andersson, 125cc-wereldkampioen in 1973
Organisator Fédération Internationale de Motocyclisme
Aantal races Zeven voor de 50cc-klasse, negen voor de zijspanklasse, elf voor de 350cc-klasse en twaalf voor de 125-, 250- en de 500cc-klasse
500 cc
Rijderstitel Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Tweede Vlag van Nieuw-Zeeland Kim Newcombe (†)
Derde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Constructeurstitel Vlag van Italië MV Agusta
350 cc
Rijderstitel Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Finland Teuvo Länsivuori
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Constructeurstitel Vlag van Japan Yamaha
250 cc
Rijderstitel Vlag van Duitsland Dieter Braun
Tweede Vlag van Finland Teuvo Länsivuori
Derde Vlag van Australië John Dodds
Constructeurstitel Vlag van Japan Yamaha
125 cc
Rijderstitel Vlag van Zweden Kent Andersson
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer
Derde Vlag van Nederland Jos Schurgers
Constructeurstitel Vlag van Japan Yamaha
50 cc
Rijderstitel Vlag van Nederland Jan de Vries
Tweede Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler
Derde Vlag van Nederland Theo Timmer
Constructeurstitel Vlag van Duitsland Kreidler
Zijspan
Rijderstitel Vlag van Duitsland Klaus Enders / Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt
Tweede Vlag van Duitsland Werner Schwärzel / Vlag van Duitsland Karl-Heinz Kleis
Derde Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu / Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch
Constructeurstitel Vlag van Duitsland BMW

Het wereldkampioenschap wegrace seizoen 1973 was het 25e in de geschiedenis van het door de FIM georganiseerde wereldkampioenschap wegrace.

Merken/teams

In 1973 verdween naast Derbi ook Aermacchi van de circuits, maar alleen als merk. Nadat men enige jaren als "Aermacchi Harley-Davidson" had geopereerd verviel de naam "Aermacchi" en racete men onder de naam "Harley Davidson". Na het overlijden van Renzo Pasolini reed de Fransman Michel Rougerie nog met de Harley-Davidsons, maar pas tegen het einde van het seizoen, in Tsjecho-Slowakije, was er weer sprake van een echt fabrieksteam onder leiding van Gilberto Milani. Rougerie en Gianfranco Bonera kregen nu ook de watergekoelde racers.

Benelli was in 1972 overgenomen door Alejandro de Tomaso en die besliste dat zijn ingenieurs zich moesten bezighouden met de ontwikkeling van nieuwe straatmodellen. Daardoor was er in 1973 geen ruimte meer voor een raceteam, maar sporadisch startte men nog wel met de bestaande viercilinder viertakten.

De Italiaanse merken werden eind 1972/begin 1973 getroffen door maandelange stakingen in de metaalindustrie, waardoor de ontwikkeling van de racemotoren van Harley Davidson en MV Agusta vertraging opliep.

Nu het een dure nieuwe 500cc-racer had, was het logisch dat Yamaha weer een echt fabrieksteam kreeg. Het team bestond uit 32 man, waaronder Ferry Brouwer en er was zelfs een "welfare officer" aangesteld, die moest zorgen dat de coureurs Jarno Saarinen en Hideo Kanaya van alle gemakken waren voorzien. Kent Andersson en Chas Mortimer kregen wel enige steun, maar moesten zelf voor hun motorfietsen zorgen. Jarno Saarinen en Hideo Kanaya kozen ervoor niet in de 350cc-klasse te starten, waarschijnlijk omdat ze met de Yamaha TZ 250 en de Yamaha TZ 500 al in twee klassen reden en het maximum aantal racekilometers per dag anders zouden overschrijden.

De tweetakt-buitenboordmotoren van Crescent, die door Rudi Kurth in zijn Cat-zijspancombinatie werden gebruikt, werden in 1973 onder de naam "Monark" ingeschreven. Ze kwamen van hetzelfde bedrijf, MCB Monark-Crescent AB, maar Monark was de naam waaronder dit merk ook motorfietsen maakte. Men kwam met Lars Persson en Jan Bruins nu ook in de 50cc-klasse aan de start.

Na het ongeluk op Monza waarbij Jarno Saarinen en Renzo Pasolini verongelukten maakte Yamaha bekend het fabrieksteam voor de rest van het seizoen terug te trekken. Saarinen's teamgenoot Hideo Kanaya was meteen na het ongeluk teruggekeerd naar Japan. Het team leverde onofficieel toch nog steun aan Teuvo Länsivuori, die officieel voor de Finse importeur Arwidson reed, maar geholpen werd door de fabrieksmonteurs Nobby Clark en Vince French.

In 1972 waren er al krasjes gekomen in het betrouwbaarheids-imago van de MV Agusta's, maar in 1973 vielen de nieuwe viercilinder machines heel vaak stil. Tot woede van Agostini, die al moeite genoeg had met de Yamaha TZ 500's van Jarno Saarinen en Hideo Kanaya. Bij MV Agusta hoopte men dat die machines kinderziekten zouden vertonen, maar dat bleek niet zo te zijn. Dankzij het terugtrekken van Yamaha na het ongeluk in Monza werd Read toch nog wereldkampioen, terwijl Agostini de 350-titel greep. Agostini greep echter vaak terug naar de "oude" driecilinder, omdat hij de viercilinder niet betrouwbaar genoeg vond.

Coureurs

Ángel Nieto stapte in 1973 over naar het team van Morbidelli, maar dat had wel wat voeten in de aarde, want Giancarlo Morbidelli moest hem eerst beloven dat het frame en de stroomlijnkuip naar zijn wensen zouden worden aangepast. Nadat het John Player Norton team werd ingekrompen tot twee rijders tekende Phil Read een contract met MV Agusta. Jarno Saarinen en Hideo Kanaya tekenden in januari 1973 een nieuw contract met Yamaha voor de 250- en de 350cc-klassen, maar algemeen bekend was al dat Saarinen ook met de nieuwe Yamaha TZ 500 in de 500cc-klasse zou uitkomen. Börje Jansson kreeg een aanbod van Husqvarna, maar verlengde toch zijn contract met Maico. In de 250cc-klasse verscheen hij met een Yamaha. Silvio Grassetti beëindigde zijn samenwerking met MZ en zou met een privé-Yamaha TD 3 gaan rijden. Hij reed in 1973 echter nog steeds met MZ's. Bruno Kneubühler werd opgenomen in het team van Van Veen-Kreidler en reed als semi-fabrieksrijder ook met de Harley Davidsons. Na het ongeluk in Monza, waarna het Yamaha-fabrieksteam zich terugtrok, kreeg hij als semi-fabrieksrijder steun van dit merk.

In juli werd bekendgemaakt dat László Szabó, die in 1973 al niet meer in het WK uitkwam, bij een verkeersongeval in Frankrijk was verongelukt. Het duurde een maand vooraleer bekend werd dat hij slechts zwaar gewond was geraakt maar inmiddels thuis aan het herstellen was.

Nadat hij eind 1972 al geschorst was, werd de Belg Oronzo Memola ("Oversized Oronzo") wegens het herhaaldelijk met een verkeerde cilinderinhoud rijden in september 1973 door de Belgische Motorrijdersbond opnieuw geschorst. Ook in 1973 had hij regelmatig met een 350cc-motor in de 250cc-klasse gereden, waarbij hij steeds weigerde na ingediende protesten zijn motorfiets te laten onderzoeken. De schorsing had echter weinig zin: ze eindigde op 30 april 1974, een week na aanvang van het GP-seizoen.

Giacomo Agostini was in september al wereldkampioen 350 cc, maar in die maand raakte hij gewond bij een val tijdens een testrit op het Autodromo Santa Monica.

Zijspancoureur Jeff Gawley presteerde erg goed in de eerste drie GP's, maar toen zijn bakkenist Peter Sales vertrok kreeg hij problemen. Sales was namelijk eigenaar van de König-motoren, die hij meenam. Uiteindelijk kon Gawley met financiële steun van enkele zakenlieden samen met Kenny Birch het seizoen voortzetten, maar een topklassering zat er niet meer in.

Teuvo Länsivuori miste de Grand Prix van Spanje doordat hij tijdens de training juist op de pols viel die hij eerder tijdens de Hutchinson 100 op Brands Hatch gebroken had.

Eind 1973 verbaasde Phil Read zich over de uitspraak van Giacomo Agostini in de pers dat hij (Ago) de eerste rijder bij MV Agusta zou moeten zijn. Read dacht dat de woorden van Agostini verdraaid waren, maar toen ze in een tweede interview herhaald werden was de sfeer tussen de beide teamgenoten om te snijden. Besloten werd dat tijdens de "Race of the South" op Brands Hatch beslist zou worden wie van hen de beste was. De race werd gewonnen door Read, terwijl Agostini zelfs nog door Wil Hartog ingehaald werd.

Giacomo Agostini tekende in december 1973 een contract met Yamaha.

Races

Bij de GP van Frankrijk, die het seizoen opende, waren veel te veel rijders geëngageerd. De trainingen leken daardoor veel op races. Alleen al in de 250cc-klasse streden 108 rijders om 36 startplaatsen. Bovendien waren per klasse slechts 25 minuten voor de kwalificatietraining uitgetrokken. De wedstrijden begonnen 's ochtend om 09.00 uur al, omdat er een Formule 750 race aan het programma was toegevoegd.

Nadat eerst Jarno Saarinen en Renzo Pasolini en later ook de juniorrijders Galtrucco, Chionio en Colombini verongelukten, werden wedstrijden op het circuit van Monza voor de duur van het onderzoek, met name naar de Curva Grande, verboden.

De Isle of Man TT werd een uitgeklede, nationale race door de boycot van alle toprijders, met uitzondering van de zijspanrijders. Tony Rutter, die de Junior TT won, had nog geen enkele GP-start gekregen.

In Opatija, bij de Grand Prix van Joegoslavië, ontstond veel commotie omtrent de veiligheid van het circuit. Sinds 1972 was er al veel verbeterd en had men het aantal strobalen van 1200 opgevoerd tot 3250. Ondanks een inspectie én goedkeuring van de coureurs Chas Mortimer, John Dodds, Giacomo Agostini en Kim Newcombe trok Arturo Magni (teamchef van MV Agusta) zijn coureurs terug. Dat terwijl Giacomo Agostini en Phil Read best wilden rijden. Ook Teuvo Länsivuori had geen probleem met het circuit, maar werd door zijn baas, de Finse Yamaha-importeur Arwidson, onder druk gezet niet te rijden. De teneur in het algemeen was dat de organisatie een dergelijke onsportieve houding beslist niet verdiend had.

Nadat de Oost-Duitse bond de GP van de DDR na prowesterse uitingen van het publiek tot een pure oostblok-wedstrijd had gemaakt, bleven die uitingen toch bestaan. Het publiek uit de DDR reisde nu massaal naar de GP van Tsjecho-Slowakije om de West-Duitser Dieter Braun aan te moedigen. Braun haalde in Brno zijn derde overwinning van het seizoen.

Overleden/gestopt

[bewerken | brontekst bewerken]
Overleden
  • Bij een enorm ongeluk in de eerste bocht van het circuit van Monza op 20 mei verongelukten Jarno Saarinen en Renzo Pasolini. Jarno Saarinen werd postuum 7e in de 500cc-eindstand en 4e in de 250cc-eindstand. Renzo Pasolini werd postuum 19e in de 250cc-klasse.
  • Op dinsdag 14 augustus overleed Kim Newcombe aan zijn hoofdverwondingen, die hij drie dagen eerder tijdens een de training voor de 750 cc Prijs van de FIM op Silverstone had opgelopen.
  • De Zwitser Werner Pfirter verongelukte samen met zijn monteur René Jaccard eind september tijdens een verkeersongeval op de thuisreis na de Grand Prix van Spanje. Hij werd postuum 13e in de 250cc-klasse en 12e in de 350cc-klasse.
  • In oktober verongelukte František Srna tijdens een 250cc-kampioensrace in Bratislava.


Gestopt
  • In november besloot de Nederlandse coureur Jan Bruins te stoppen met racen, maar nadat Theo Timmer het team van Jamathi verliet, werd Jan Bruins benaderd als vervanger en kwam hij in 1974 toch weer aan de start.
  • Jan de Vries verklaarde in december tijdens een persconferentie dat hij met racen zou stoppen, nadat het Van Veen-team al had meegedeeld de race-activiteiten te moeten inperken en constructeur Jorg Möller naar Morbidelli vertrok.
  • Börje Jansson verklaarde al in mei 1973 dat hij zou stoppen met racen, naar aanleiding van het overlijden van Saarinen en Pasolini. Hij maakte het seizoen echter wel af.

Puntentelling

[bewerken | brontekst bewerken]
 1e   2e   3e   4e   5e   6e   7e   8e   9e   10e 
Punten: 15 12 10 8 6 5 4 3 2 1

Aantal (tellende) wedstrijden

[bewerken | brontekst bewerken]

In de 50cc-klasse werden 7 races gereden, in de zijspanklasse 8, in de 250-, 350- en de 500cc-klassen 11 en in de 125cc-klasse 12. Voor de 500cc-klasse, de 250cc-klasse en de zijspanklasse waren meer wedstrijden gepland, maar die werden na het ongeval in Monza afgelast c.q. afgebroken.

Om het aantal tellende resultaten te bepalen moest men bij een even aantal races dit aantal halveren en er één bij optellen. Bij een oneven aantal werd er eerst een bij opgeteld en dit getal werd dan gehalveerd.

Klasse Races Tellend
50 cc 7 4
125 cc 12 7
250 cc 11 6
350 cc 11 6
500 cc 11 6
zijspan 8 5

Net als in de 350cc-klasse begon Jarno Saarinen de 500cc-klasse voortvarend door de eerste twee GP's te winnen met zijn nieuwe viercilinder Yamaha TZ 500. Na zijn overlijden in Monza was het nog niet makkelijk voor MV Agusta, want men wisselde regelmatig tussen de oude (betrouwbaardere) driecilinders en de nieuwe viercilinders. Vooral Kim Newcombe, die zelf betrokken was bij de ontwikkeling van zijn König, bood goed tegenstand, tot zijn ongeluk in augustus. Phil Read werd met de MV Agusta wereldkampioen, maar Giacomo Agostini werd slechts derde.

Frankrijk, Paul Ricard

Bij de openingsrace in Frankrijk werd vooral rijkhalzend uitgezien naar de 500cc-klasse, want hier verscheen voor het eerst de nieuwe Yamaha TZ 500 aan de start. Agostini had ook een nieuwe MV Agusta 500 4C. In de trainingen kwam nog geen uitsluitsel over welke machine het snelste was. Agostini stond weliswaar op de derde startplaats, maar het verschil met de Yamaha-coureurs Hideo Kanaya en Jarno Saarinen was bijzonder klein. Agostini besloot met de iets langzamere maar betrouwbare en meer handelbare driecilinder MV Agusta 500 3C te starten, waarschijnlijk in de hoop dat de Yamaha's door kinderziekten de eindstreep niet zouden halen. Phil Read startte wel met de viercilinder MV Agusta. Saarinen had een bliksemstart, terwijl de machine van Agostini niet wilde aanslaan. Agostini moest dus een inhaalrace rijden, maar verremde zich en viel. Phil Read wist Kanaya nog in te halen, maar die had erg veel pijn aan zijn knie na een val tijdens de 200 Mijl van Imola. Read werd dus tweede en Kanaya werd derde.

Oostenrijk, Salzburgring

Op de Salzburgring vertrouwde Agostini weer op de driecilinder, maar die was op dit circuit toch echt te langzaam. Saarinen en Kanaya reden van de MV Agusta's weg en Agostini kon zelfs zijn teamgenoot Read met geen mogelijkheid bij houden. In de twaalfde ronde besloot hij er maar gewoon mee te stoppen. Na 18 ronden stopte ook Read, omdat hij olie op zijn achterband had gekregen. Saarinen won opnieuw, Kanaya werd tweede en Kim Newcombe, die in dienst van König hard werkte om zijn machines te verbeteren, werd derde, maar hij had al een ronde achterstand. Na twee races had MV Agusta in de 500cc-klasse nog geen enkel punt gescoord.

Duitsland, Hockenheim

In Duitsland ging Phil Read aan kop, opgejaagd door Saarinen en Kanaya, terwijl Agostini zijn machine twee keer moest aanduwen en daardoor al kansloos leek. Dit keer lieten de Yamaha's hun coureurs echter in de steek: Kanaya kwam binnen met een vastloper en enige tijd later verloor Saarinen zijn ketting. Daardoor leek Agostini toch nog tweede te kunnen worden, maar hij viel opnieuw uit. Read won de race en werd door zijn team met champagne overgoten. De tweede plaats was nu voor Werner Giger met een opgeboorde Yamaha TZ 350 en derde werd Ernst Hiller met een König. De familie Hiller had een leuke dag: zoon Reinhard, ook met een König, had nog even voor zijn vader gereden maar werd na een pitstop uiteindelijk zesde.

Nations GP, Monza

De 500cc-race in Monza werd na het ongeluk in de 250cc-klasse waarbij Renzo Pasolini en Jarno Saarinen het leven verloren afgelast.

Isle of Man Senior TT, Snaefell Mountain Course

Nu de wereldtop wegbleef op het eiland Man konden er zowaar punten gescoord worden met een oude Matchless G50. Dat deed Peter Williams, die tweede werd achter Jack Findlay (Suzuki). Derde werd Charlie Sanby met een Suzuki. De overwinning van Jack Findlay in de Senior TT was de eerste overwinning van een tweetaktmotor in deze klasse sinds Tim Wood in 1913 won met een Scott.

Joegoslavië, Opatija

Kim Newcombe trainde in Joegoslavië als snelste, nu de MV Agusta-rijders van hun teambaas een rijverbod hadden gekregen. Hij startte ook als snelste, achtervolgd door János Drapál, Armando Torraca (Paton), Tapio Virtanen (Yamaha) en Børge Nielsen (Yamaha). Drapál en Torraca moesten bougies wisselen en Virtanen en Nielsen vielen uit, waardoor Newcombe eenzaam aan de leiding ging. De tweede plaats werd toen ingenomen door Gianfranco Bonera met een luchtgekoelde Suzuki T 500, maar door een tankstop verloor hij die positie weer aan Steve Ellis (Yamaha), die al twee jaar niet meer aan het wereldkampioenschap had deelgenomen.

Nederland, Assen

In Assen vertrok Agostini als snelste en Read kon hem niet volgen. Net over de helft van de race viel Agostini echter opnieuw uit, dit keer door een kapotte versnellingsbak. Read kon zo toch de overwinning grijpen, voor Kim Newcombe met de König en Christian Bourgeois met zijn Sonauto-Yamaha. Wil Hartog (Riemersma-Yamaha) werd vierde. Door zijn tweede plaats behield Newcombe de leiding in het kampioenschap.

België, Spa-Francorchamps

In België was er eindelijk succes voor Giacomo Agostini. Eindelijk bleef zijn MV Agusta een keer heel en zijn eerste punten van het hele seizoen waren er meteen 15. Hij won zelfs met 25 seconden voorsprong op zijn teamgenoot Phil Read. Read stond echter comfortabel aan de leiding van de WK-stand met 54 punten. Kim Newcombe kon in Francorchamps lang de derde plaats vasthouden, maar hij werd ingehaald door Dieter Braun en Jack Findlay. Braun kreeg echter problemen en Newcombe ook maar die wist achter Jack Findlay toch nog vierde te worden.

Tsjecho-Slowakije, Brno

Agostini won ook de 500cc-Grand Prix van Tsjecho-Slowakije, maar omdat Kim Newcombe geen punten scoorde (in de laatste bocht gevallen, terwijl hij derde lag) en Read tweede werd, werd diens voorsprong in het WK opnieuw groter. Jack Findlay, die vijfde werd, stond nu op de derde plaats op de ranglijst, achter Read en Newcombe.

Zweden, Anderstorp

Phil Read won de 500cc-race in Zweden en mocht zich nu wereldkampioen noemen. Het was zijn zesde wereldtitel, maar de eerste in de 500cc-klasse. In Zweden werd Giacomo Agostini tweede en Kim Newcombe finishte als derde.

Finland, Imatra

In Finland was er weinig spanning in de 500cc-race. Agostini en Read reden weg van de rest van het veld en finishten als eerste en tweede met slechts 0,3 seconden verschil. Bruno Kneubühler (Yamaha) haalde zijn tweede podiumplaats door van start tot finish de derde plaats te behouden.

Spanje, Jarama

In Spanje verscheen Agostini niet aan de start. Hij had juist een operatie aan een been ondergaan nadat hij tijdens een testrit gevallen was. Opmerkelijk was dat Read desondanks zo veel moeite had de race te winnen. Gedurende de eerste 40 ronden reed Bruno Kneubühler aan de leiding en na 14 ronden begon Read zelfs terrein te verliezen. Hij werd zelfs even ingehaald door Werner Giger (Yamaha). Toen leek het vermogen van de viercilinder MV Agusta weer terug te komen, maar Kneubühler was eigenlijk onbereikbaar geworden. Dat veranderde toen die door een gat in de uitlaat toeren en vermogen verloor, waardoor Read toch nog won, vóór Kneubühler en Giger.

Uitslagen 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Datum Race Circuit 1e 2e 3e Poleposition Snelste ronde
1 22 april Vlag van Frankrijk GP van Frankrijk Paul Ricard Jarno Saarinen Phil Read Hideo Kanaya Hideo Kanaya Jarno Saarinen
2 6 mei Vlag van Oostenrijk GP van Oostenrijk Salzburgring Jarno Saarinen Hideo Kanaya Kim Newcombe Jarno Saarinen Jarno Saarinen
3 13 mei Vlag van Duitsland GP van Duitsland Hockenheim Phil Read Werner Giger Ernst Hiller Jarno Saarinen Jarno Saarinen
4 20 mei Vlag van Italië GP des Nations Monza geannuleerd Jarno Saarinen
5 6-8 juni Vlag van Man Isle of Man TT Mountain Course Jack Findlay Peter Williams Charlie Sanby Jack Findlay Mick Grant
6 17 juni Vlag van Joegoslavië (1943-1992) GP van Joegoslavië Opatija Kim Newcombe Steve Ellis Gianfranco Bonera Kim Newcombe Kim Newcombe
7 23 juni Vlag van Nederland TT van Assen Assen Phil Read Kim Newcombe Christian Bourgeois Phil Read Giacomo Agostini
8 1 juli Vlag van België GP van België Spa-Francorchamps Giacomo Agostini Phil Read Jack Findlay Giacomo Agostini Giacomo Agostini
9 15 juli Vlag van Tsjechië GP van Tsjecho-Slowakije Masaryk-Ring Giacomo Agostini Phil Read Bruno Kneubühler Phil Read Giacomo Agostini
10 21-22 juli Vlag van Zweden GP van Zweden Anderstorp Phil Read Giacomo Agostini Kim Newcombe Phil Read Giacomo Agostini
11 29 juli Vlag van Finland GP van Finland Imatra Giacomo Agostini Phil Read Bruno Kneubühler Giacomo Agostini Giacomo Agostini
12 22-23 sept Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) GP van Spanje Jarama Phil Read Bruno Kneubühler Werner Giger Phil Read Phil Read

Eindstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read MV Agusta 84 (108)
2 Vlag van Nieuw-Zeeland Kim Newcombe (†) König 63 (69)
3 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 57
4 Vlag van Zwitserland Werner Giger Yamaha 44 (48)
5 Vlag van Australië Jack Findlay Suzuki 38
6 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha 34
7 Vlag van Finland Jarno Saarinen (†) Yamaha 30
8 Vlag van Japan Hideo Kanaya Yamaha 22
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha 19
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Yamaha 19 (20)
11 Vlag van Frankrijk Christian Bourgeois Sonauto-Yamaha 17
12 Vlag van Frankrijk Eric Offenstadt SMAC-Kawasaki 17
13 Vlag van Duitsland Reinhard Hiller König 14
14 Vlag van Italië Guido Mandracci Suzuki 13
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams Matchless 12
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Ellis Yamaha 12
17 Vlag van Zweden Bosse Granath Husqvarna 12
18 Vlag van Duitsland Paul Eickelberg König 11
19 Vlag van Duitsland Ernst Hiller König 10
Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Sanby Suzuki 10
Vlag van Italië Gianfranco Bonera Suzuki 10
22 Vlag van Finland Seppo Kangasniemi Yamaha 10
23 Vlag van Duitsland Georg Pohlmann Yamaha 9
Vlag van Denemarken Børge Nielsen Yamaha 9
25 Vlag van Frankrijk Christian Léon Kawasaki 8
Vlag van Nederland Wil Hartog Yamaha 8
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha 8
Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
28 Vlag van Nederland Marcel Ankoné Yamsel 8
29 Vlag van Italië Roberto Gallina Paton 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Nicholls Suzuki 6
Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Harley-Davidson 6
32 Vlag van Verenigd Koninkrijk David Hughes Matchless 5
Vlag van Tsjechië Bohumil Staša Yamaha 5
34 Vlag van Duitsland Peter Stocksiefen Suzuki 4
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dudley Robinson Suzuki 4
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Yamaha 4
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Chatterton Yamaha 4
Vlag van Italië Mario Lega Yamaha 4
39 Vlag van Zweden Sven-Olof Gunnarsson Kawasaki 4
Vlag van Nederland Piet van der Wal Yamaha 4
41 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 3
Vlag van Duitsland Udo Kochanski König 3
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Taylor Suzuki 3
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Lee Suzuki 3
Vlag van Zweden Kurt-Ivan Carlsson HM 3
46 Vlag van Verenigd Koninkrijk Selwyn Griffiths Matchless 2
Vlag van Duitsland Ted Jansen König 2
Vlag van Duitsland Lothar John Suzuki 2
Vlag van Frankrijk Jean-Paul Boinet Kawasaki 2
50 Vlag van Oostenrijk Alois Maxwald Rotax 1
Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Bailey Kawasaki 1
Vlag van België Jérôme van Haeltert Suzuki 1
Vlag van Zweden Bosse Brolin Suzuki 1

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

Constructeurstitel 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
MV Agusta had in 1973 al nieuwe 430cc-viercilinders, maar greep liever terug op deze betrouwbare driecilinder
Pos. Constructeur Ptn.
1 Vlag van Italië MV Agusta 90 (117)
2 Vlag van Japan Yamaha 76 (115)
3 Vlag van Duitsland König 65 (73)
4 Vlag van Japan Suzuki 55 (65)
5 Vlag van Japan Kawasaki 26 (28)
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Matchless 12
7 Vlag van Zweden Husqvarna 12
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Seeley (Yamsel) 8
9 Vlag van Italië Paton 6
Vlag van Italië Harley-Davidson 6
11 Vlag van Zweden HM 3
12 Vlag van Oostenrijk Rotax 1

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

Zonder fabrieksdeelname van Yamaha had de 350cc-klasse een makkelijke prooi voor MV Agusta kunnen worden, maar door de matige betrouwbaarheid van de machines kon Teuvo Länsivuori met zijn Yamaha OW 16 tot in de voorlaatste Grand Prix (Finland) tegenstand bieden. Het was wel duidelijk dat Phil Read in dienst van Agostini moest rijden. Dat kostte hem zijn tweede plaats in het kampioenschap, die naar Länsivuori ging.

Frankrijk, Paul Ricard

Saarinen en Kanaya reden in de 250- en de 500cc-klassen, maar Teuvo Länsivuori trainde met zijn Arwidson-Yamaha OW 16 in Frankrijk slechts een halve seconde langzamer dan Giacomo Agostini met de MV Agusta 350 4C. Agostini leidde de race echter van start tot finish, ook al omdat Länsivuori met een slecht lopende motor, die niet wilde aanslaan, van start ging. Dat gold ook voor Pasolini (Harley-Davidson), die een inhaalrace begon maar viel. Hij bleek een stuk loopvlak van zijn achterband te missen. Phil Read (MV Agusta) werd tweede en Länsivuori wist toch nog derde te worden, na een geweldige race. Na de eerste ronde was hij als veertiende doorgekomen, maar hij had aan de finish slechts 10 seconden achterstand op Phil Read.

Oostenrijk, Salzburgring

Hoewel het in Oostenrijk in de training zonnig was geweest, was de racedag nat. Phil Read werd daar het eerste slachtoffer van, niet omdat hij viel, maar omdat hij afstapte vanwege een beslaand vizier[1]. Agostini bouwde een ruime voorsprong op ten opzichte van János Drapál, die wel iets inliep, maar Ago niet kon bedreigen. In de voorlaatste ronde viel de MV Agusta echter stil door een natte ontsteking, waardoor Drapál toch nog won. Walter Villa (Yamaha) werd tweede en Teuvo Länsivuori werd derde.

Duitsland, Hockenheim

In Duitsland ontbrak het fabrieksteam van Harley-Davidson, dat hard werkte om de watergekoelde machines klaar te krijgen. Dat gaf hoop voor MV Agusta, dat nu misschien eindelijk weer wat punten kon pakken, maar in de trainingen reed privérijder John Dodds (Yamaha TZ 350) het snelste. Het werd echter weer een drama voor MV Agusta. Agostini ging aan de leiding, terwijl Read op de hielen gezeten werd door Länsivuori. In de vijfde ronde viel Read echter uit en in de elfde ronde gebeurde hetzelfde met Agostini. Kent Andersson lag nu tweede achter Länsivuori, maar verspeelde die positie door een tankstop te maken terwijl het team hem niet verwachtte. Nu werd Víctor Palomo (Yamaha) tweede en Pentti Korhonen (Yamaha) derde.

Nations GP, Monza

De 350cc-race in Monza was aanvankelijk best spannend. Het team van Harley-Davidson had de GP van Duitsland overgeslagen om aan de nieuwe watergekoelde machines te werken en dat wierp zijn vruchten af: Pasolini trainde minder dan een seconde langzamer dan Agostini. Aanvankelijk werd de race geleid door Agostini en Read, gevolgd door Walter Villa met de Benelli 350 4C, Länsivuori en Pasolini. Uiteindelijk kwamen Agostini en Read een beetje los van hun achtervolgers, maar plotseling kwam Read met een slecht lopende motor de pit in en Länsivuori en Villa kropen weer naar het achterwiel van Agostini. Pasolini was vierde maar kwam ook steeds dichterbij en hij haalde de hele kopgroep zelfs in. Daarna liep hij iets uit, maar hij viel en schoof een zandbak in. De baancommissarissen wilden hem beletten verder te gaan, maar dat mislukte. De machine had echter te veel schade opgelopen en Pasolini moest opgeven. Agostini wist zich los te rijden van Länsivuori en won. Kent Andersson werd derde met één seconde voorsprong op John Dodds.

Isle of Man Junior TT, Snaefell Mountain Course

Tony Rutter had in 1973 nog geen enkele GP-start gekregen, maar door het wegblijven van alle toprijders kon hij de Junior TT winnen. Toch was zijn gemiddelde snelheid zeer hoog, 164,1 km/h. Dat was maar 0,1 km/h langzamer dan Agostini in 1972 had gereden. Ken Huggett werd tweede en John Williams werd derde. De eerste 21 finishers reden met een Yamaha.

Joegoslavië, Opatija

Zonder Read, Agostini en Länsivuori, die van hun teams een rijverbod in Joegoslavië hadden gekregen, kon János Drapál meteen de leiding in de race nemen. Hij moest het gevecht aangaan met Kent Andersson en kort achter hen reden Dieter Braun, John Dodds en Edu Celso-Santos. Braun en Dodds wisten Andersson te passeren, maar toen was Drapál al niet meer te bereiken, waardoor ze tweede en derde werden.

Nederland, Assen

De 350cc-race in Assen leverde een geweldig gevecht op tussen Agostini, Read en Länsivuori, tot die laatste problemen met zijn versnellingsbak kreeg en moest afhaken. Agostini won met 0,1 seconde voorsprong op Read en Länsivuori werd toch nog derde.

Tsjecho-Slowakije, Brno

Länsivuori won de 350cc-GP van Tsjecho-Slowakije met een ruime voorsprong op Agostini en Read.

Zweden, Anderstorp

Ook in Zweden won Länsivuori, terwijl Agostini tweede werd en Phil Read derde.

Finland, Imatra

In het Finse Imatra trad Agostini weer eens met de viercilinder aan. Teuvo Länsivuori moest deze race winnen om nog kans op de wereldtitel te hebben, maar hij werd vakkundig op de derde plaats gehouden door Phil Read, die zo Agostini de mogelijkheid gaf op kop te blijven. Uiteindelijk viel Länsivuori in de 9e ronde en zo kon Agostini de eerste plaats én de 350cc-wereldtitel grijpen. Read werd in de race tweede en John Dodds finishte als derde.

Spanje, Jarama

Bij afwezigheid van Teuvo Länsivuori (pols opnieuw gebroken) en Giacomo Agostini (geopereerd na een val) nam de Zwitser Werner Pfirter de leiding in de 350cc-race in Spanje, gevolgd door Billie Nelson. Nelson nam na twee ronden de leiding maar werd op zijn beurt weer ingehaald door John Dodds. Pfirter begon vermogen te verliezen en moest zijn derde plaats afstaan aan Edu Celso-Santos. Dodds viel uit door een gebroken schakelpedaal en tegen het einde van de race drong Celso-Santos door tot aan het achterwiel van Nelson. Nelson kreeg problemen door een vastlopende voorrem en Santos won de race. De rem van Nelson zat zó vast, dat de machine na de race niet meer rijdend verplaatst kon worden. Patrick Pons (Yamaha) werd derde.

Uitslagen 350cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Datum Race Circuit 1e 2e 3e Poleposition Snelste ronde
1 22 april Vlag van Frankrijk GP van Frankrijk Paul Ricard Giacomo Agostini Phil Read Teuvo Länsivuori Giacomo Agostini Giacomo Agostini
2 6 mei Vlag van Oostenrijk GP van Oostenrijk Salzburgring János Drapál Walter Villa Teuvo Länsivuori Giacomo Agostini Giacomo Agostini
3 13 mei Vlag van Duitsland GP van Duitsland Hockenheim Teuvo Länsivuori Víctor Palomo Pentti Korhonen John Dodds Giacomo Agostini
4 20 mei Vlag van Italië GP des Nations Monza Giacomo Agostini Teuvo Länsivuori Kent Andersson Giacomo Agostini Renzo Pasolini
5 6-8 juni Vlag van Man Isle of Man TT Mountain Course Tony Rutter Ken Huggett John Williams John Williams Tony Rutter
6 17 juni Vlag van Joegoslavië (1943-1992) GP van Joegoslavië Opatija János Drapál Dieter Braun John Dodds Dieter Braun Dieter Braun
7 23 juni Vlag van Nederland TT van Assen Assen Giacomo Agostini Phil Read Teuvo Länsivuori Giacomo Agostini Teuvo Länsivuori
8 15 juli Vlag van Tsjechië GP van Tsjecho-Slowakije Masaryk-Ring Teuvo Länsivuori Giacomo Agostini Phil Read Teuvo Länsivuori Teuvo Länsivuori
9 21-22 juli Vlag van Zweden GP van Zweden Anderstorp Teuvo Länsivuori Giacomo Agostini Phil Read Teuvo Länsivuori Teuvo Länsivuori
10 29 juli Vlag van Finland GP van Finland Imatra Giacomo Agostini Phil Read John Dodds Teuvo Länsivuori John Dodds
11 22-23 sept Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) GP van Spanje Jarama Eduardo Celso-Santos Billie Nelson Patrick Pons John Dodds John Dodds

Eindstand 350cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 84
2 Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Arwidson-Yamaha 77 (87)
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read MV Agusta 56
4 Vlag van Australië John Dodds Yamaha 49
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Yamaha 38
6 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha 38
7 Vlag van Brazilië Eduardo Celso-Santos Yamaha 33
8 Vlag van Duitsland Dieter Braun Mitsui-Yamaha 33
9 Vlag van Hongarije János Drapál Yamaha 30
10 Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha 25
11 Vlag van Italië Walter Villa Yamaha /
Benelli
23
12 Vlag van Zwitserland Werner Pfirter (†) Yamaha 17
13 Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha 16
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter Yamaha 15
15 Vlag van Zweden Kurt-Ivan Carlsson Yamaha 13
16 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Víctor Palomo Yamaha 12
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ken Huggett Yamaha 12
18 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Yamaha 12
19 Vlag van Nederland Marcel Ankoné Yamsel 11
20 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Yamaha 10
21 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha 10
22 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Yamaha 9
Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
23 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Randle Yamaha 8
Vlag van Italië Gianfranco Bonera Harley-Davidson 8
25 Vlag van Duitsland Helmut Kassner Yamaha 8
26 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha 7
27 Vlag van Zweden Bosse Granath Yamaha 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Carpenter Yamaha 6
29 Vlag van Zweden Ingemar Larsson Yamaha 6
30 Vlag van Hongarije János Reisz Yamaha 6
31 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Chatterton Yamaha 5
Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Yamaha 5
33 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Harley-Davidson /
Yamaha
5
34 Vlag van Duitsland Walter Kaletsch Yamaha 4
Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Harley-Davidson 4
36 Vlag van Italië Mario Lega Yamaha 3
37 Vlag van Duitsland Franz Weidacher Yamaha 2
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Dickie Yamaha 2
Vlag van Italië Silvio Grassetti MZ 2
Vlag van Finland Hannu Kuparinen Yamaha 2
41 Vlag van Duitsland Harry Konschock Yamaha 1
Vlag van Verenigd Koninkrijk Paul Cott Yamsel 1
Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha 1
Vlag van Denemarken Børge Nielsen Yamaha 1

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

Constructeurstitel 350cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Het ongeluk in Monza
Hideo Kanaya (Yamaha) startte in Monza als snelste, achtervolgd door de rest. Toen 1 minuut en 50 seconden verstreken waren zouden de eerste coureurs weer uit de Parabolica-bocht het rechte stuk op moeten rijden, maar het bleef stil. Toen de eerste rijders richting de pit gingen, reden ze maar langzaam. Sommigen kwamen zelfs tegen de rijrichting terugrijden vanaf de Curva Grande. Mick Grant stopte huilend bij zijn pitbox, sommigen kwamen lopend terug. In de eerste bocht had een valpartij plaatsgevonden, die het leven kostte aan Renzo Pasolini en Jarno Saarinen. Omdat het hele veld nog bij elkaar lag ontstond een enorme carambolage, waarbij twaalf coureurs betrokken waren. Pasolini en Saarinen stierven aan hoofdletsel, maar hadden ook nog andere verwondingen. Onmiddellijk na het ongeval ontstond een strijd tussen organisatoren, pers en deelnemers over de oorzaak van het ongeval. De belangen waren enorm: De Isle of Man TT was dit jaar geboycot door de toprijders na de dood van Gilberto Parlotti in de TT van 1972 en de veiligheid van de circuits stond overal ter discussie. Dat werd nog versterkt toen weken later in de Curva Grande drie doden vielen tijdens het Italiaanse 50-juniorenkampioenschap. Getuigen waren er buiten de deelnemers niet: de baancommissarissen hadden het niet zien gebeuren en de Curva Grande was niet bereikbaar voor het publiek. In de Curva Grande moet Dieter Braun (Mitsui-Yamaha) op de eerste plaats hebben gelegen. Chas Mortimer herinnerde zich nog iets van het gebeurde. Volgens hem gleed Saarinen weg en kaatste zijn Yamaha via de vangrail terug de baan op. Kanaya raakte de Yamaha en ging over de kop. Mortimer viel zelf ook en Pasolini werd geraakt door de Yamaha van Mortimer[2]. Een andere versie, waarbij slechts gesproken werd van "getuigen", meldt dat Pasolini probeerde Dieter Braun buitenom te passeren, weggleed en Braun in zijn val meenam, waarna een groot aantal rijders, waaronder Saarinen, op de rijders en hun machines in gereden waren[3]. Weer een andere versie: Walter Villa had in de 350cc-race met zijn lekkende Benelli een oliespoor langs de hele baan gelegd. Dat was overal opgeruimd, behalve in de Curva Grande. In de 250cc-race viel Villa over zijn eigen oliespoor en leidde daardoor een massaval in[4]. Er was sprake van een oliespoor op de baan, maar dat was na de valpartij van twaalf motorfietsen niet meer te controleren. Toch was dat oliespoor er vrijwel zeker, want in de pauze tussen de 350- en de 250cc-race hadden zelfs journalisten er bij de organisatie op aangedrongen de baan beter schoon te maken. Coureur John Dodds had dat ook gedaan, maar werd zelfs door de organisatoren bedreigd met uitsluiting van de 250cc-race. Een Franse journalist werd door de politie weggestuurd toen hij er bij de baancommissarissen op bleef aandringen de "olievlag" te blijven zwaaien in de Curva Grande. Daar kwam nog bij dat ook coureurs beseften dat de Curva Grande, waar ze ongeveer 200 km/h reden, gevaarlijk was. Er stonden vangrails voor de autoraces, maar motorfietsen konden hierdoor terugkaatsen op de baan, ondanks de strobalen die ervoor geplaatst waren. Saarinen had zijn zorgen hierover al kenbaar gemaakt, net als over de slechte reparatiestukken ter plaatse, waardoor het asfalt niet vlak was. Bovendien was er ander asfalt dan het originele gebruikt. Het was dan ook logisch dat de meeste coureurs die iets van de valpartij hadden gezien ervan uitgingen dat de olie op de baan de oorzaak was. Organisatoren, inclusief de overkoepelende FIM, trokken zich in die dagen nog niets aan van de coureurs. Behalve de echte toprijders waren ze ook afhankelijk van de organisatoren, die start- en prijzengelden bepaalden en ook beslisten of de privérijders van het Continental Circus werden uitgenodigd. Tijdens het onderzoek naar het ongeluk speelden de belangen van de betrokkenen een grote rol. Zowel de organisatoren als de fabrikanten hadden er belang bij de schuld bij een ander te leggen. De organisatoren, die al bekritiseerd waren over het gebrekkige circuit, kwam al snel met de verklaring dat de Yamaha van Saarinen én de Harley-Davidson allebei vastgelopen waren. Hoewel er nog even sprake van was dat de monteurs van Yamaha en Aermacchi (Harley-Davidson) elkaars motorblokken zouden onderzoeken, gebeurde dat niet. De Yamaha werd onder toezicht van de onderzoekscommissie (onder leiding van Sandro Colombo) geopend door de monteurs Ferry Brouwer en Masayasu Mizoguchi en daarbij werden geen sporen van een vastloper gevonden. De zuigers konden vrij bewegen en waren niet beschadigd. De Harley werd ook geopend, maar hierbij was de onderzoekscommissie niet aanwezig. Het rapport van de onderzoekscommissie bleef lang onbekend maar in oktober 1973 verscheen het. Volgens de commissie was het ongeluk begonnen met een val van Pasolini, doordat zijn Harley-Davidson een vastloper had.
Pos. Constructeur Ptn.
1 Vlag van Japan Yamaha 105 (147)
2 Vlag van Italië MV Agusta 84 (96)
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Seeley (Yamsel) 14
4 Vlag van Italië Harley-Davidson 12
5 Vlag van Italië Benelli 6
6 Vlag van Duitse Democratische Republiek MZ 2

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

Het overlijden van Jarno Saarinen in Monza was aanleiding voor Yamaha om het fabrieksteam terug te trekken, maar tot dat moment waren Saarinen en Hideo Kanaya soeverein gebleken. Teuvo Länsivuori kreeg toch nog steun van de fabriek, maar kon niet op tegen Dieter Braun, die een luchtgekoelde Yamaha TZ 250 zelf tot waterkoeling had omgebouwd.

Frankrijk, Paul Ricard

Het was tijdens de trainingen van de openingsrace op het nieuwe Circuit Paul Ricard al duidelijk dat de Yamaha TZ 250, zeker met Jarno Saarinen aan boord, niet te verslaan was. Zelfs Renzo Pasolini met de luchtgekoelde Harley-Davidson kon niet bij hem in de buurt komen. Dat bleek in de race ook zo te zijn. Pasolini kon zelfs Saarinen's teamgenoot Hideo Kanaya niet bijhouden en moest zich tevreden stellen met de derde plaats. Voor het Franse publiek was het leuk dat hun landgenoot Michel Rougerie met de andere Harley-Davidson vierde werd. Börje Jansson kreeg de Yamaha van de Belg Oronzo Memola, die in de training gevallen was. Hij moest vanaf de 37e plaats starten maar werd toch nog twaalfde.

Oostenrijk, Salzburgring

In Oostenrijk ging Kanaya even aan de leiding, maar toen Saarinen hem eenmaal gepasseerd was reed die onbedreigd naar de overwinning. Kanaya werd ruim vóór Chas Mortimer (Yamaha) tweede. Länsivuori reed een sterke race. Hij was heel slecht gestart maar wist zich naar de vierde plaats op te werken.

Duitsland, Hockenheim

In Duitsland gingen de drie snelste Yamaha-rijders Kanaya, Saarinen en Länsivuori lange tijd samen aan de leiding, maar tegen het einde lieten de fabriekscoureurs toch zien wie de sterkste was. Saarinen won met 22 seconden voorsprong op Kanaya, die weer 10 seconden voor Länsivuori finishte.

Nations GP, Monza

De 250cc-race in Monza werd na de eerste ronde afgebroken na het ongeluk in de eerste bocht waarbij Jarno Saarinen en Renzo Pasolini het leven verloren en een aantal andere coureurs gewond raakten.

Isle of Man Lightweight 250 cc TT, Snaefell Mountain Course

Door de boycot van de toprijders was de Lightweight 250 cc TT een nationaal evenement geworden, gewonnen door Charlie Williams, vóór John Williams en Bill Rae, allemaal met een Yamaha.

Joegoslavië, Opatija

In Joegoslavië startte Dieter Braun met de Mitsui-Yamaha zo snel, dat hij door niemand meer achterhaald kon worden. De andere rijders leverden ook flinke gevechten. Om de tweede plaats streden Silvio Grassetti (MZ), Mario Lega (Yamaha) en Roberto Gallina (Yamaha). Die strijd werd gewonnen door Grassetti, terwijl Gallina derde werd.

Nederland, Assen

Doordat Teuvo Länsivuori in Assen al in de eerste ronde door een val werd uitgeschakeld, kon Dieter Braun onbedreigd naar de overwinning rijden. Ook tweede man Michel Rougerie met de Harley-Davidson hoefde geen strijd te leveren. John Dodds werd derde.

België, Spa-Francorchamps

Teuvo Länsivuori leidde in Francorchamps van start tot finish en was onhoudbaar voor de concurrentie. Achter hem werd flink gevochten om de tweede plaats, die uiteindelijk voor John Dodds was. Hij finishte enkele seconden voor de Belg Oronzo Memola, die lang in gevecht was geweest met Paolo Pileri (Yamaha). Pileri diende een protest in tegen Memola, die al vaker met een 350cc-motor in de 250cc-klasse betrapt was. Memola weigerde zijn machine te laten inspecteren en werd gediskwalificeerd, waardoor Pileri automatisch de derde plaats kreeg.

Tsjecho-Slowakije, Brno

Dieter Braun wist de 250cc-race in Tsjecho-Slowakije te winnen, heftig aangemoedigd door veel Oost-Duitsers die dat in eigen land niet meer konden doen. Michel Rougerie werd tweede en Teuvo Länsivuori slechts derde. Daardoor verloor Länsivuori zijn leidende positie in het WK aan Braun. Rougerie gebruikte inmiddels ook de watergekoelde versie van de Harley-Davidson, die erg snel bleek te zijn en steeds betrouwbaarder werd.

Zweden, Anderstorp

In Zweden had Länsivuori weliswaar de snelste trainingstijd, maar in de race viel hij door olielekkage uit, waardoor Dieter Braun zijn vierde overwinning behaalde, voor Roberto Gallina en Edu Celso-Santos (Yamaha). Na de race diende de Fin Matti Salonen een protest in tegen de machine van Braun, maar het was duidelijk dat hij dat in opdracht van importeur Arwidson deed. Hij moest de zondebok zijn in plaats van Länsivuori, want Salonen speelde noch in de race noch in het wereldkampioenschap een rol van betekenis. De machine bleek bij het nameten van de cilinderinhoud in orde te zijn.

Finland, Imatra

In Finland was Länsivuori de snelste, maar Dieter Braun deed het dan ook duidelijk rustig aan, wetende dat een tweede plaats voldoende zou zijn voor de wereldtitel. John Dodds werd derde. Ook in Finland startte Oronzo Memola weer met een 350cc-machine in de 250cc-klasse. Om ontdekking tegen te gaan stopte hij na vier ronden, maar een aantal coureurs was het intussen zat en diende opnieuw een protest in, waarop Memola opnieuw weigerde zijn machine te laten onderzoeken.

Spanje, Jarama

Nu "Oversized Oronzo" Memola door de Belgische Motorrijdersbond geschorst was kon hij in Spanje niet aan de start komen. Dat kon Teuvo Länsivuori ook niet omdat hij tijdens de trainingen zijn herstellende pols opnieuw gebroken had. Er reden wel twee ongebruikelijke deelnemers mee: Jos Schurgers, die meer als training voor de 125cc-race deelnam, en Ángel Nieto, die met een 250cc-Derbi door een defecte koppeling uitviel. Bruno Kneubühler had een snelle trainingstijd gereden, maar hij startte zoals gebruikelijk slecht, waardoor de strijd aan de kop aanvankelijk tussen Chas Mortimer, John Dodds, Ingemar Larsson en Nieto ging. Kneubühler kwam sterk naar voren en pakte de tweede plaats, maar toen was John Dodds al te ver weg. Die won de race, maar Kneubühler kreeg een weekend vol tweede plaatsen: 500 cc, 50 cc en 250 cc. Chas Mortimer werd in de 250cc-race derde.

Uitslagen 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Datum Race Circuit 1e 2e 3e Poleposition Snelste ronde
1 22 april Vlag van Frankrijk GP van Frankrijk Paul Ricard Jarno Saarinen Hideo Kanaya Renzo Pasolini Jarno Saarinen Jarno Saarinen
2 6 mei Vlag van Oostenrijk GP van Oostenrijk Salzburgring Jarno Saarinen Hideo Kanaya Chas Mortimer Jarno Saarinen Hideo Kanaya
3 13 mei Vlag van Duitsland GP van Duitsland Hockenheim Jarno Saarinen Hideo Kanaya Teuvo Länsivuori Jarno Saarinen Jarno Saarinen
4 20 mei Vlag van Italië GP des Nations Monza afgebroken Jarno Saarinen
5 6-8 juni Vlag van Man Isle of Man TT Mountain Course Charlie Williams John Williams Bill Rae Charlie Williams Charlie Williams
6 17 juni Vlag van Joegoslavië (1943-1992) GP van Joegoslavië Opatija Dieter Braun Silvio Grassetti Roberto Gallina Dieter Braun Dieter Braun
7 23 juni Vlag van Nederland TT van Assen Assen Dieter Braun Michel Rougerie John Dodds Teuvo Länsivuori Dieter Braun
8 1 juli Vlag van België GP van België Spa-Francorchamps Teuvo Länsivuori John Dodds Paolo Pileri Teuvo Länsivuori Teuvo Länsivuori
9 15 juli Vlag van Tsjechië GP van Tsjecho-Slowakije Masaryk-Ring Dieter Braun Michel Rougerie Teuvo Länsivuori Dieter Braun Michel Rougerie
10 21-22 juli Vlag van Zweden GP van Zweden Anderstorp Dieter Braun Roberto Gallina Eduardo Celso-Santos Roberto Gallina Teuvo Länsivuori
11 29 juli Vlag van Finland GP van Finland Imatra Teuvo Länsivuori Dieter Braun John Dodds Teuvo Länsivuori Teuvo Länsivuori
12 22-23 sept Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) GP van Spanje Jarama John Dodds Bruno Kneubühler Chas Mortimer John Dodds John Dodds

Eindstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Duitsland Dieter Braun Mitsui-Yamaha 80
2 Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Arwidson-Yamaha 64
3 Vlag van Australië John Dodds Yamaha 58 (62)
4 Vlag van Finland Jarno Saarinen (†) Yamaha 45
5 Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Harley-Davidson 45
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha 40 (41)
7 Vlag van Japan Hideo Kanaya Yamaha 36
8 Vlag van Italië Roberto Gallina Yamaha 32
9 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha 28
10 Vlag van Italië Silvio Grassetti MZ 21
11 Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha 21
12 Vlag van Brazilië Eduardo Celso-Santos Yamaha 20
13 Vlag van Zwitserland Werner Pfirter (†) Yamaha 20
14 Vlag van Italië Paolo Pileri Yamaha 18
15 Vlag van Frankrijk Christian Bourgeois Sonauto-Yamaha 16
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Williams Yamaha 15
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Yamaha 12
18 Vlag van Zweden Börje Jansson Yamaha 12
19 Vlag van Italië Renzo Pasolini (†) Harley-Davidson 10
20 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Rae Yamaha 10
21 Vlag van Finland Matti Salonen Yamaha 10
22 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Yamaha 9
Vlag van Italië Mario Lega Yamaha 9
24 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Chatterton Yamaha 8
Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
25 Vlag van Zweden Leif Gustafsson Yamaha 8
26 Vlag van Italië Walter Villa Yamaha 8
27 Vlag van Zwitserland Werner Giger Yamaha 7
28 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha 6
29 Vlag van Zweden Hans Hallberg Yamaha 6
30 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter Yamaha 5
31 Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha 4
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Carpenter Yamaha 4
Vlag van Zwitserland Hans Müller Yamaha 4
34 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Víctor Palomo Yamaha 4
35 Vlag van Frankrijk André-Luc Appietto (†) Yamaha 3
Vlag van Duitsland Helmut Kassner Yamaha 3
Vlag van Nederland Rob Bron Yamaha 3
Vlag van Zweden Ingemar Larsson Yamaha 3
39 Vlag van Duitsland Klaus Leonhardt Yamaha 2
Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha 2
Vlag van Duitse Democratische Republiek Bernd Tüngethal MZ 2
Vlag van Zweden Roland Nilsson Yamaha 2
Vlag van Finland Pentti Salonen Yamaha 2
43 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Randle Yamaha 1
Vlag van Nederland Jan Huberts Yamaha 1
Vlag van Frankrijk Thierry Tchernine Yamaha 1
Vlag van Portugal Nuno Andre Yamaha 1

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

Constructeurstitel 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Constructeur Ptn.
1 Vlag van Japan Yamaha 105 (165)
2 Vlag van Italië Harley-Davidson 47
3 Vlag van Duitse Democratische Republiek MZ 23

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

De overstap van Ángel Nieto naar Morbidelli pakte slecht uit. Kent Andersson was in de eerste vier wedstrijden niet te verslaan, maar brak een been tijdens de TT van Assen. Hij had echter geen directe concurrent. Zijn tegenstanders presteerden te wisselvallig om hem ooit te bedreigen. Jos Schurgers had met zijn zelfbouw Bridgestone lang uitzicht op de tweede plaats in het kampioenschap, ondanks veel uitvallers door een slechte versnellingsbak, maar verspeelde die aan het einde van het seizoen aan Chas Mortimer.

Frankrijk, Paul Ricard

Ángel Nieto had een slecht voorseizoen gedraaid, waarbij vooral de betrouwbaarheid van zijn Morbidelli te wensen over liet. In Frankrijk trainde hij als snelste maar hij moest na de start meteen in de achtervolging op Kent Andersson met de Yamaha OW 15. Börje Jansson (Maico) volgde vlak achter Nieto. Toen Nieto de afstand tot Andersson begon te verkleinen viel hij echter. Jansson en Otello Buscherini (Malanca) werden bij de finish in verwarring gebracht. Ze keken naar de lichten van de nieuwe Marlboro-toren in plaats van naar de finishvlag. Daardoor dachten ze een ronde te vroeg dat de race was afgelopen en dat Buscherini tweede en Jansson derde was geworden. Buscherini stopte en wandelde weg, Jansson werd door zijn monteurs gemaand zijn motor weer aan te duwen en nog een ronde te rijden. Hij kon toch nog tweede worden, maar eer Buscherini door had dat de race nog niet afgelopen was had hij al een ronde achterstand. Nu werd de Franse thuisrijder Thierry Tchernine (Yamaha) derde.

Oostenrijk, Salzburgring

In Oostenrijk trainde Andersson als snelste en in de race reed hij meteen van iedereen weg om onbedreigd te winnen. Alleen Börje Jansson eindigde in dezelfde ronde, maar met een achterstand van 1½ minuut. Nieto, die klaagde over een slecht lopende motor, werd derde met een ronde achterstand.

Duitsland, Hockenheim

In Duitsland reed Andersson opnieuw van start tot finish aan de leiding, achtervolgd door Ángel Nieto. Jos Schurgers, met zijn zelfbouw Bridgestone al twee keer uitgevallen, reed in het begin op de derde plaats, maar werd ingehaald door Börje Jansson die een slechte start had gehad. Jansson stootte zelfs door naar de tweede plaats, maar zijn uitlaat brak af waardoor hij terugviel naar de zesde plaats. Schurgers kwam voor het eerst dit seizoen aan de finish en pakte dus meteen een podiumplaats.

Nations GP, Monza

In Monza ging Andersson er opnieuw meteen vandoor om zonder problemen te winnen. Achter hem was Jos Schurgers ook goed gestart, maar hij werd achtervolgd door Börje Jansson en Ángel Nieto. Het werd een stevig gevecht, waarin Nieto zelfs het ronderecord van Andersson verbeterde, maar Schurgers kwam hij niet voorbij. Jansson viel uit met een gat in zijn zuiger. Nieto schakelde mis en raakte daardoor de slipstream van Schurgers kwijt. Hij kwam er niet meer bij. Uiteindelijk viel ook Nieto uit en werd Eugenio Lazzarini met de nieuwe Piovaticci derde, 35 seconden achter Jos Schurgers.

Isle of Man Lightweight 125 cc TT, Snaefell Mountain Course

Tommy Robb won de Lightweight 125 cc TT. Dat waren zijn enige punten in het hele seizoen, mogelijk gemaakt door de boycot van de Isle of Man TT door de hele wereldtop. Zo konden ook Jan Kostwinder (tweede) en Neil Tuxworth (derde) punten scoren op het eiland Man.

Joegoslavië, Opatija

Kent Andersson trainde in Opatija slechts de 20e tijd, maar in de race kon hij goede rondetijden rijden. Chas Mortimer had twee ronden lang de leiding en toen kwam Andersson hem al voorbij. Ángel Nieto, Jos Schurgers en Eugenio Lazzarini vochten een tijdje om de derde plaats, maar Nieto viel uit en Schurgers had zoals vaker problemen met zijn versnellingsbak. Daardoor kon Lazzarini hem passeren. De overwinning ging naar Andersson, Mortimer werd tweede maar Schurgers wist op de finishlijn Lazzarini met minimaal verschil te kloppen.

Nederland, Assen

In Assen kwam na de eerste ronde Rolf Minhoff met een privé-Maico als eerste door. Kent Andersson moest toen al de pit in om bougies te wisselen. Bij zijn inhaalrace viel hij waarbij hij een been brak en enkele weken uitgeschakeld was. Minhoff werd ingehaald door Buscherini en Nieto, maar Buscherini viel terwijl Nieto met een defecte motor de pit moest opzoeken. Eugenio Lazzarini wist Minhoff ook te passeren en won de race zelfs met 22 seconden voorsprong. De derde plaats was voor Chas Mortimer.

België, Spa-Francorchamps

Jos Schurgers was al bijna het hele seizoen op het podium gefinisht, áls hij tenminste aan de eindstreep kwam. In België was hij als een van de eersten weg en halverwege de eerste ronde had hij al een flinke voorsprong op Ángel Nieto en Chas Mortimer. Pas in de derde van zeven ronden begon Nieto iets in te lopen en in de vijfde ronde kon hij Schurgers even passeren. Aan het einde van die ronde reed Schurgers met een klein verschil op kop maar in de laatste ronde kreeg Nieto kennelijk een probleem, want hij passeerde de eindstreep 25 seconden achter Jos Schurgers. Chas Mortimer werd derde na een gevecht met Lazzarini, dat eindigde toen de MZ van Lazzarini stuk ging. Jos Schurgers werd nu, ondanks een achterstand van 28 punten, toch weer als een kandidaat voor de wereldtitel beschouwd, afhangende van de genezing van Kent Andersson.

Tsjecho-Slowakije, Brno

In Tsjecho-Slowakije was Kent Andersson nog steeds niet genezen, maar Jos Schurgers kon dit voordeel niet ten volle benutten, ook al omdat hij slechts de 11e startplaats had. Otello Buscherini won met zijn Malanca de 125cc-race, na een flink gevecht met Chas Mortimer. Schurgers had zich binnen een ronde naar voren gewerkt en streed om de derde plaats met Eugenio Lazzarini, maar wist tegen het einde van de race van hem weg te lopen en derde te worden. Toen zat echter Rolf Minhoff vlak achter hem.

Zweden, Anderstorp

Kent Andersson was in Zweden nog steeds niet helemaal fit, maar hij wilde voor eigen publiek rijden. Met een omzwachteld been reed hij zich naar de tweede plaats achter Börje Jansson, terwijl Chas Mortimer na een hevige strijd met Andersson derde werd. Jos Schurgers startte erg slecht, maar wist zich naar de 9e plaats op te werken, waardoor hij toch 2 punten haalde en voorlopig zijn tweede plaats achter Andersson behield. Kent Andersson had aan zijn tweede plaats in de race voldoende om zich wereldkampioen te mogen noemen.

Finland, Imatra

Anderson kampte naast zijn onwillige enkel ook met een onwillige motor, die al vanaf de TT van Assen minder vermogen leverde. In Finland werd hij in de derde ronde gepasseerd door Otello Buscherini. Die won de race vóór Andersson. Jos Schurgers had nog even op de tweede plaats gereden, maar zakte af naar de vierde positie, achter Börje Jansson.

Spanje, Jarama

De 125cc-Grand Prix van Spanje sloot het raceweekend én het seizoen af en het Spaanse publiek hoopte op een goede prestatie van Ángel Nieto. Zijn seizoen was getekend door uitvallen en valpartijen. Nieto achtervolgde Chas Mortimer tot drie ronden voor het einde, toen hij hem even wist te passeren. Meteen daarna verremde hij zich echter en Mortimer won de race. Nieto werd wel tweede en Börje Jansson werd derde. Jos Schurgers had al voor de race weinig vertrouwen in een goede afloop omdat het circuit hem én zijn Bridgestone niet lag. Hij werd slechts zesde en verspeelde daarmee zijn tweede plaats in het wereldkampioenschap aan Chas Mortimer.

Uitslagen 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Datum Race Circuit 1e 2e 3e Poleposition Snelste ronde
1 22 april Vlag van Frankrijk GP van Frankrijk Paul Ricard Kent Andersson Börje Jansson Thierry Tchernine Ángel Nieto Ángel Nieto
2 6 mei Vlag van Oostenrijk GP van Oostenrijk Salzburgring Kent Andersson Börje Jansson Ángel Nieto Kent Andersson Kent Andersson
3 13 mei Vlag van Duitsland GP van Duitsland Hockenheim Kent Andersson Ángel Nieto Jos Schurgers Kent Andersson Kent Andersson
4 20 mei Vlag van Italië GP des Nations Monza Kent Andersson Jos Schurgers Eugenio Lazzarini Kent Andersson Ángel Nieto
5 6-8 juni Vlag van Man Isle of Man TT Mountain Course Tommy Robb Jan Kostwinder Neil Tuxworth Charlie Williams Tommy Robb
6 17 juni Vlag van Joegoslavië (1943-1992) GP van Joegoslavië Opatija Kent Andersson Chas Mortimer Jos Schurgers Ángel Nieto Kent Andersson
7 23 juni Vlag van Nederland TT van Assen Assen Eugenio Lazzarini Rolf Minhoff Chas Mortimer Kent Andersson Ángel Nieto
8 1 juli Vlag van België GP van België Spa-Francorchamps Jos Schurgers Ángel Nieto Chas Mortimer Ángel Nieto Ángel Nieto
9 15 juli Vlag van Tsjechië GP van Tsjecho-Slowakije Masaryk-Ring Otello Buscherini Chas Mortimer Jos Schurgers Ángel Nieto Otello Buscherini
10 21-22 juli Vlag van Zweden GP van Zweden Anderstorp Börje Jansson Kent Andersson Chas Mortimer Börje Jansson Börje Jansson
11 29 juli Vlag van Finland GP van Finland Imatra Otello Buscherini Kent Andersson Börje Jansson Kent Andersson Otello Buscherini
12 22-23 sept Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) GP van Spanje Jarama Chas Mortimer Ángel Nieto Börje Jansson Ángel Nieto Ángel Nieto

Eindstand 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha 99
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha 75
3 Vlag van Nederland Jos Schurgers Bridgestone 70 (72)
4 Vlag van Zweden Börje Jansson Maico 64
5 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Piovaticci 59 (62)
6 Vlag van Italië Otello Buscherini Malanca 51
7 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Morbidelli 46
8 Vlag van Duitsland Rolf Minhoff Maico 42
9 Vlag van Finland Matti Salonen Yamaha 32
10 Vlag van Finland Pentti Salonen Yamaha 26
11 Vlag van Duitsland Horst Seel Maico 21
12 Vlag van Frankrijk Thierry Tchernine Yamaha 17
13 Vlag van Noord-Ierland Tommy Robb Yamaha 15
14 Vlag van Duitsland Gert Bender Maico 14
15 Vlag van Polen Ryszard Mankiewicz MZ 13
16 Vlag van Nederland Jan Kostwinder Yamaha 12
17 Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Suzuki 11
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Neil Tuxworth Yamaha 10
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ivan Hodgkinson Yamaha 8
20 Vlag van Duitsland Paul Eickelberg Maico 8
21 Vlag van Italië Luigi Rinaudo Yamaha 7
22 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Yamaha 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Jones Maico 6
Vlag van Zweden Staffan Liebst Yamaha 6
Vlag van Finland Seppo Kangasniemi Maico 6
26 Vlag van Verenigd Koninkrijk Lindsay Porter Honda 5
Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
27 Vlag van Italië Gianni Ribuffo LGM 5
28 Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Horton Yamaha 4
Vlag van Zwitserland Walter Rungg Maico 4
Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Yamaha 4
31 Vlag van Oostenrijk Johann Zemsauer Rotax 3
Vlag van Duitsland Lothar Mülbert Yamaha 3
Vlag van Verenigd Koninkrijk Richard Stevens Maico 3
Vlag van Duitse Democratische Republiek Jürgen Lenk MZ 3
Vlag van Zweden Ingemar Bengtsson Yamaha 3
36 Vlag van Nederland Henk van Kessel Yamaha 3
Vlag van Duitsland Walter Winkler Maico 2
Vlag van Italië Paolo Pileri DRS 2
Vlag van Duitsland Herbert Rittberger Yamaha 2
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Ware Yamaha 2
Vlag van Hongarije Géza Repitz MZ 2
Vlag van Nederland Piet van den Goorbergh Yamaha 2
Vlag van Italië Aldo Pero Yamaha 2
44 Vlag van Oostenrijk Rudolf Weiss Maico 2
45 Vlag van Duitsland Gottlob Schweikardt Maico 1
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Kiddie Honda 1
Vlag van Cuba Rafael Serrer MZ 1
Vlag van Cuba Benigno Jul MZ 1
Vlag van Zweden Lennart Lundgren Maico 1
Vlag van Zweden Leif Rosell Maico 1
Vlag van Hongarije János Reisz MZ 1

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

Constructeurstitel 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Constructeur Ptn.
1 Vlag van Japan Yamaha 105 (161)
2 Vlag van Duitsland Maico 79 (112)
3 Vlag van Nederland Bridgestone 70 (72)
4 Vlag van Italië Piovaticci 59 (62)
5 Vlag van Italië Malanca 51
6 Vlag van Italië Morbidelli 46
7 Vlag van Duitse Democratische Republiek MZ 19
8 Vlag van Japan Suzuki 11
9 Vlag van Japan Honda 5
10 Vlag van Italië LGM 5
11 Vlag van Oostenrijk Rotax 3
12 Vlag van Italië DRS 2

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

Zonder Derbi was het alleen nog spannend of de Jamathi's het de Van Veen-Kreidlers moeilijk zouden kunnen maken. Van Veen had Bruno Kneubühler gecontracteerd om Jan de Vries te ondersteunen. Jamathi had Theo Timmer als rijder. De Van Veen-Kreidlers waren echter moeilijk te verslaan, zelfs als de Vries een van zijn slechte starts had.

Duitsland, Hockenheim

Hoewel Duitsland al de derde Grand Prix op de WK-kalender was, opende deze race het 50-seizoen. De openingsronden waren voor de Vries en Kneubühler, terwijl Timmer slechts vierde was achter Ulrich Graf (Kreidler). Timmer had het nadeel dat zijn Jamathi niet optimaal was. Constructeurs Martin Mijwaart en Jan Thiel waren al naar huis om vervangers voor de snelste cilinders, die in de training stuk gegaan waren, te maken (Theo Timmer had maar liefst vijf vastlopers gehad). Theo startte dan ook alleen om in elk geval het startgeld te incasseren en zijn "team" bestond slechts uit zijn verloofde en één monteur. Voor de Kreidlers kwamen de problemen echter juist tijdens de race, toen eerst Kneubühler en daarna de Vries en Graf uitvielen. Timmer gaf zijn leidende positie niet meer uit handen. Henk van Kessel (Kreidler) werd tweede en Wolfgang Gedlich (Kreidler) werd derde.

Nations GP, Monza

In Monza was de 50cc-race vrij saai. Jan de Vries ging van start tot finish aan de leiding en zijn teamgenoot Kneubühler werd tweede. Gerhard Thurow (Kreidler) werd derde en eigenlijk was alleen de strijd om de vierde plaats tussen Theo Timmer en Jan Huberts (Kreidler) spannend. Pas op de streep wist Timmer Huberts te verslaan.

Joegoslavië, Opatija

In Joegoslavië startte Theo Timmer het snelste, gevolgd door Bruno Kneubühler. De Vries startte zo slecht dat hij achteraan moest aansluiten. In de vierde ronde lag de Vries echter al op de tweede plaats achter Kneubühler. In de achtste ronde viel de Vries plotseling terug, maar Theo Timmer en Bruno Kneubühler vielen allebei uit, waardoor de Vries met enig geluk toch nog won. Hij had zelfs nog een flinke voorsprong op de Zwitsers Ulrich Graf (Kreidler) en Stefan Dörflinger (Kreidler).

Nederland, Assen

In Assen trainde Bruno Kneubühler als snelste, maar Jan de Vries nam meteen de leiding om in de tweede ronde met pech de pit in te rijden. Kneubühler was toen niet meer in te halen en won de race. Toen Theo Timmer merkte dat hij Kneubühler niet kon inhalen reed hij op heelhouden om de tweede plaats te pakken. Daarmee stond hij nu aan de leiding van het WK 50 cc.

België, Spa-Francorchamps

In Francorchamps kwam Jan de Vries moeilijk van de plaats omdat zijn eerste versnelling wegens de hoge topsnelheden (hij haalde 205 km/h in de training) heel lang gegeard was. Na vier kilometer had hij Theo Timmer echter al ingehaald. Timmer had toen nog niet veel voorsprong op Gerhard Thurow en Rudolf Kunz, maar die waren met elkaar in gevecht waardoor Timmer toch kon weglopen. Intussen was Kneubühler als voorlaatste gestart maar hij baande zich ronde na ronde een weg naar voren. In de laatste ronde wist hij op het nippertje de tweede plaats van Timmer af te nemen.

Zweden, Anderstorp

Jan de Vries stelde zijn wereldtitel zeker in de Grand Prix van Zweden. In de training was hij al 2,2 seconden sneller dan Theo Timmer en in de race maakte hij een slechte start al snel goed. Na de eerste ronde lag hij al aan de leiding en Timmer was nu ook gepasseerd door Gerhard Thurow. In de vierde ronde had de Vries 4 seconden voorsprong op Kneubühler, terwijl Timmer nog steeds derde was omdat hij Thurow weer voorbij gegaan was. Achter de Vries werd Kneubühler tweede en Timmer derde.

Spanje, Jarama

In Spanje stapte Bruno Kneubühler tamelijk vermoeid op zijn 50cc-Kreidler, nadat hij in de 500cc-race 40 ronden lang aan de leiding had gelegen. Net als Jan de Vries had hij dan ook een slechte start. Samen reden ze een inhaalrace die resulteerde in de eerste plaats voor de Vries en de tweede plaats voor Kneubühler. Henk van Kessel had in het begin aan de leiding gereden, maar werd derde.

Uitslagen 50cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Datum Race Circuit 1e 2e 3e Poleposition Snelste ronde
1 13 mei Vlag van Duitsland GP van Duitsland Hockenheim Theo Timmer Henk van Kessel Wolfgang Gedlich Jan de Vries Jan de Vries
2 20 mei Vlag van Italië GP des Nations Monza Jan de Vries Bruno Kneubühler Gerhard Thurow Jan de Vries Jan de Vries
3 17 juni Vlag van Joegoslavië (1943-1992) GP van Joegoslavië Opatija Jan de Vries Ulrich Graf Stefan Dörflinger Jan de Vries Jan de Vries
4 23 juni Vlag van Nederland TT van Assen Assen Bruno Kneubühler Theo Timmer Gerhard Thurow Bruno Kneubühler Bruno Kneubühler
5 1 juli Vlag van België GP van België Spa-Francorchamps Jan de Vries Bruno Kneubühler Theo Timmer Jan de Vries Jan de Vries
6 21-22 juli Vlag van Zweden GP van Zweden Anderstorp Jan de Vries Bruno Kneubühler Theo Timmer Jan de Vries Jan de Vries
7 22-23 sept Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) GP van Spanje Jarama Jan de Vries Bruno Kneubühler Henk van Kessel Jan de Vries Bruno Kneubühler

Eindstand 50cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Nederland Jan de Vries Van Veen-Kreidler 60 (75)
2 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Van Veen-Kreidler 51 (63)
3 Vlag van Nederland Theo Timmer Jamathi 47 (61)
4 Vlag van Duitsland Gerhard Thurow Kreidler 36 (42)
5 Vlag van Nederland Henk van Kessel Kreidler 27
6 Vlag van Nederland Jan Huberts Kreidler 21 (29)
7 Vlag van Duitsland Herbert Rittberger Kreidler 22 (27)
8 Vlag van Zwitserland Ulrich Graf Kreidler 21
9 Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler 14
10 Vlag van Duitsland Wolfgang Gedlich Kreidler 13
11 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Kreidler 11
12 Vlag van Zweden Lars Persson Monark 11
13 Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Kreidler 8
14 Vlag van Nederland Jan Bruins Monark 8
15 Vlag van Duitsland Jürgen Roller Kreidler 8
Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
16 Vlag van Duitsland Rainer Bratenstein Kreidler 4
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Jaime Alguersuari Derbi 4
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Adrijan Bernetic Tomos 4
Vlag van Nederland Nico Polane Roton 4
20 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Juan Bordons Derbi 4
Vlag van Zweden Leif Rosell Jamathi 4
22 Vlag van Duitsland Kasimir Rapczynski Kreidler 3
Vlag van Italië Luigi Rinaudo Tomos 3
Vlag van Nederland Ton Kooyman Hemeyla 3
Vlag van Zweden Leif Gustafsson Monark 3
26 Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Kreidler 3
27 Vlag van Italië Claudio Lusuardi Villa 2
28 Vlag van Zwitserland Rolf Blatter Kreidler 1
Vlag van Nederland Cees van Dongen Kreidler 1
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ricardo Tormo Derbi 1

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

Constructeurstitel 50cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Constructeur Ptn.
1 Vlag van Duitsland Kreidler 60 (102)
2 Vlag van Nederland Jamathi 47 (61)
3 Vlag van Zweden Monark 16
4 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Derbi 9
5 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Tomos 4
Vlag van Nederland Roton 4
7 Vlag van Nederland Hemeyla 3
8 Vlag van Italië Villa 2

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

Zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]

Met hun door Dieter Busch geprepareerde BMW wonnen Klaus Enders en Ralf Engelhardt alle GP's, behalve die van Finland, die door de toprijders geboycot werd. De grootste tegenstand kwam aanvankelijk van Jeff Gawley, tot zijn bakkenist Peter Sales vertrok mét de König-blokken die zijn eigendom waren. Toch ging de tweede plaats in het kampioenschap naar een König: Werner Schwärzel en Karl-Heinz Kleis.

Frankrijk, Paul Ricard

In Frankrijk bleek al dat de tweetaktmotoren steeds sterker werden. Rudi Kurth/Dane Rowe kwalificeerden zich met de Cat-Monark op de eerste startplaats, en bij de eerste zes stonden ook nog drie Königs. Kurth/Rowe kwamen na de eerste ronde als leiders door, maar kregen net als in 1972 weer met pech te maken. Met een heftig vibrerende motor moesten ze stoppen. Regerend kampioenen Klaus Enders/Ralf Engelhardt (Busch-BMW) waren toen al dichtbij gekomen en wonnen de race. De strijd achter Enders ging al de hele tijd tussen de Königs van Jeff Gawley en Dennis Keen. Keen viel echter uit en Gawley werd tweede, vóór een andere König, die van Werner Schwärzel/Karl-Heinz Kleis.

Oostenrijk, Salzburgring

Ook in Oostenrijk trainde een tweetakt als snelste, maar dit keer waren het Jeff Gawley/Peter Sales die hun König op de eerste startplaats zetten. Zij vertrokken ook in de race als snelste, terwijl Klaus Enders een slechte start had. Toen Enders eenmaal de tweede plaats had veroverd verloor hij nog steeds een seconde per ronde op Gawley. Tegen het einde van de race verloor de König wat snelheid, waardoor Enders toch nog wist te winnen. De Belgische broers Michel en Serge Vanneste werden met hun BMW derde.

Duitsland, Hockenheim

In Duitsland moest Enders enige ronden lang weer achter de Königs van de gebroeders Gerry en Nick Boret en Jeff Gawley en Peter Sales jagen, maar hij wist ze toch allebei te passeren. Nadat ze enige achterstand hadden opgelopen konden de gebroeders Boret toch weer wat dichterbij komen, maar zowel zij als Jeff Gawley vielen uit. Schwärzel/Kleis werden nu tweede, gevolgd door de gebroeders Vanneste.

Nations GP, Monza

De zijspanrace in Monza werd na het ongeluk in de 250cc-klasse waarbij Renzo Pasolini en Jarno Saarinen het leven verloren afgelast.

Isle of Man Sidecar TT, Snaefell Mountain Course

Op Man waren de zijspanrijders de enigen die de Isle of Man TT niet boycotten. Enders en Engelhardt hadden de 750cc-zijspanrace al gewonnen en wonnen ook de 500cc-race. Ze waren daardoor al bijna niet meer in te halen in de WK-stand. Siegfried Schauzu/Wolfgang Kalauch werden tweede en op de derde plaats eindigden Rolf Steinhausen/Karl Scheurer.

Nederland, Assen

In Assen nam Klaus Enders na de eerste ronde de leiding van Schwärzel over om die niet meer af te staan. Hierdoor werd hij opnieuw wereldkampioen. Het was zijn vijfde wereldtitel, een aantal dat in de zijspanklasse nog niet eerder voorgekomen was. De gebroeders Boret werden in Assen tweede en Werner Schwärzel/Karl-Heinz Kleis derde.

België, Spa-Francorchamps

Werner Schwärzel nam in België weliswaar de leiding na de start, maar in de training was Enders al 4 seconden sneller geweest en die verwees hem dan ook al snel terug naar de tweede positie. De gebroeders Boret reden lang op de tweede plaats, gevolgd door Schwärzel/Kleis en Gawley/Birch. De Borets vielen echter uit en Gawley passeerde Schwärzel om onbedreigd tweede te worden. Schwärzel viel zelfs uit en daardoor werden Heinz Luthringshauser/Hermann Hahn derde.

Tsjecho-Slowakije, Brno

De eerste 10 plaatsen in de zijspan-GP van Tsjecho-Slowakije werden allemaal door Duitsers bezet. Wereldkampioenen Enders/Engelhardt leidden de race van begin tot eind, Schauzu/Kalauch werden tweede en Schwärzel/Kleis derde.

Finland, Imatra

De zijspanrijders hadden genoeg van de lage startgelden in Finland en daarom werd de race gereden tussen zes Finse en één onbekende Duitse combinatie. Van deze combinaties haalden er slechts zes de eindstreep, waardoor de race ook nog eens bijzonder saai was. Het leverde de eerste overwinning in de zijspanklasse voor Honda op, want Kalevi Rahko en Kari Laatikainen kwamen met hun Honda CB 500 Four als eerste aan, gevolgd door de BMW-combinaties van Jaakko Palomäki/Juhani Vesterinen en Pentti Moskari/Olaf Sten.

Uitslagen zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Datum Race Circuit 1e 2e 3e Poleposition Snelste ronde
1 22 april Vlag van Frankrijk GP van Frankrijk Paul Ricard Klaus Enders /
Ralf Engelhardt
Jeff Gawley /
Peter Sales
Werner Schwärzel /
Karl-Heinz Kleis
Rudi Kurth /
Dane Rowe
Klaus Enders /
Ralf Engelhardt
2 6 mei Vlag van Oostenrijk GP van Oostenrijk Salzburgring Klaus Enders /
Ralf Engelhardt
Jeff Gawley /
Peter Sales
Michel Vanneste /
Serge Vanneste
Jeff Gawley /
Peter Sales
Jeff Gawley /
Peter Sales
3 13 mei Vlag van Duitsland GP van Duitsland Hockenheim Klaus Enders /
Ralf Engelhardt
Werner Schwärzel /
Karl-Heinz Kleis
Michel Vanneste /
Serge Vanneste
Jeff Gawley /
Peter Sales
Klaus Enders /
Ralf Engelhardt
4 20 mei Vlag van Italië GP des Nations Monza geannuleerd Gerry Boret /
Nick Boret
5 6-8 juni Vlag van Man Isle of Man TT Mountain Course Klaus Enders /
Ralf Engelhardt
Siegfried Schauzu /
Wolfgang Kalauch
Rolf Steinhausen /
Karl Scheurer
Klaus Enders /
Ralf Engelhardt
Klaus Enders /
Ralf Engelhardt
6 23 juni Vlag van Nederland TT van Assen Assen Klaus Enders /
Ralf Engelhardt
Gerry Boret /
Nick Boret
Werner Schwärzel /
Karl-Heinz Kleis
Klaus Enders /
Ralf Engelhardt
Klaus Enders /
Ralf Engelhardt
7 1 juli Vlag van België GP van België Spa-Francorchamps Klaus Enders /
Ralf Engelhardt
Jeff Gawley /
Kenny Birch
Heinz Luthringshauser /
Hermann Hahn
Klaus Enders /
Ralf Engelhardt
Klaus Enders /
Ralf Engelhardt
8 15 juli Vlag van Tsjechië GP van Tsjecho-Slowakije Masaryk-Ring Klaus Enders /
Ralf Engelhardt
Siegfried Schauzu /
Wolfgang Kalauch
Werner Schwärzel /
Karl-Heinz Kleis
Klaus Enders /
Ralf Engelhardt
Klaus Enders /
Ralf Engelhardt
9 29 juli Vlag van Finland GP van Finland Imatra Kalevi Rahko /
Kari Laatikainen
Jaakko Palomäki /
Juhani Vesterinen
Pentti Moskari /
Olaf Sten
niet bekend Matti Satukangas /
Jussi Alanen

Eindstand zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Bakkenist Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt Busch-BMW 75 (105)
2 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Karl-Heinz Kleis König 48
3 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch BMW 45
4 Vlag van België Michel Vanneste Vlag van België Serge Vanneste BMW 39
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jeff Gawley Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Sales en
Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Birch
König 36
6 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Karl Scheurer en
Vlag van Duitsland Erich Schmitz
König 27
7 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Hermann Hahn BMW 26
8 Vlag van Duitsland Richard Wegener Vlag van Duitsland Rolf Kabbe en
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jacobson
BMW 24
9 Vlag van Finland Kalevi Rahko Vlag van Finland Kari Laatikainen Honda 15
10 Vlag van Duitsland Karl Venus Vlag van Duitsland Rainer Gundel BMW 15
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gerry Boret Vlag van Verenigd Koninkrijk Nick Boret Renwick-König 14
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Milton Vlag van Verenigd Koninkrijk Don Smith BMW 14
13 Vlag van Finland Jaakko Palomäki Vlag van Finland Juhani Vesterinen BMW 12
14 Vlag van Duitsland Otto Haller Vlag van Duitsland Erich Haselbeck BMW 12
15 Vlag van Finland Pentti Moskari Vlag van Finland Olaf Sten BMW 10
16 Vlag van Duitsland Gustav Pape Vlag van Duitsland Franz Kallenberg BMW 10
17 Vlag van Finland Matti Satukangas Vlag van Finland Jussi Alanen Sachs 8
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Williamson Vlag van Verenigd Koninkrijk John McPherson BMW 6
Vlag van Finland Markku Kettola Vlag van Finland Jussi Saksa König 6
20 Vlag van Duitsland Hermann Binding Vlag van Duitsland Helmut Fleck BMW 5
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Dutton Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Wright BMW 5
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Wakefield Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex MacFadzean BMW 5
Vlag van Duitsland Kurt Jelonek Vlag van Duitsland Werner Stahl BMW 5
24 Vlag van Verenigd Koninkrijk George O'Dell Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Boldison BSA 4
25 Vlag van Duitsland Egon Schons Vlag van Duitsland Karl Lauterbach BMW 4
26 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Hawes Vlag van Verenigd Koninkrijk Edwin Kiff Weslake 3
Vlag van Zwitserland Rudi Kurth Vlag van Verenigd Koninkrijk Dane Rowe CAT-Monark 2
28 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk David Loach Kawasaki 3
29 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Woodhouse Vlag van Verenigd Koninkrijk Doug Woodhouse Honda 2
Vlag van Duitsland Helmut Schilling Vlag van Duitsland Harald Mathews BMW 2
31 Vlag van Zwitserland Fritz Hänzi Vlag van Zwitserland Marcel Clerc BMW 1
Vlag van Verenigde Staten Maurice Candy Vlag van Verenigde Staten Eddie Fletcher BSA 1
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Currie Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Scott GSM-Weslake 1
Vlag van Duitsland Wolfgang Klenk Vlag van Duitsland Norbert Scherer BMW 1

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

Constructeurstitel zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Constructeur Ptn.
1 Vlag van Duitsland BMW 75 (117)
2 Vlag van Duitsland König 60 (80)
3 Vlag van Japan Honda 17
4 Vlag van Duitsland Sachs 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk BSA 4
6 Vlag van Zwitserland CAT-Monark 3
7 Vlag van Japan Kawasaki 3
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk GSM-Weslake 1

(Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten)

Commons heeft media­bestanden in de categorie 1973 in Grand Prix motorcycle racing.