Éric Ciotti – Wikipedia, wolna encyklopedia

Éric Ciotti

Data i miejsce urodzenia	28 września 1965 Nicea
Zawód, zajęcie	polityk
Alma Mater	Instytut Nauk Politycznych w Paryżu
Multimedia w Wikimedia Commons

Éric Ciotti (ur. 28 września 1965 w Nicei^[1]) – francuski polityk i samorządowiec, parlamentarzysta, przewodniczący Republikanów.

Uzyskał w Nicei licencjat z nauk ekonomicznych, a w 1988 ukończył studia w Instytucie Nauk Politycznych w Paryżu^[1]. Zaangażował się w działalność polityczną w ramach gaullistowskiego Zgromadzenia na rzecz Republiki. W 2002 z ugrupowaniem tym współtworzył Unię na rzecz Ruchu Ludowego, w 2015 przekształconą w partię Republikanie. Był asystentem deputowanego Christiana Estrosiego i członkiem gabinetu prezydenta regionu PACA Jeana-Claude’a Gaudina^[2]. W latach 2003–2007 był dyrektorem gabinetu Christiana Estrosiego^[3].

W 2007 po raz pierwszy uzyskał mandat posła do Zgromadzenia Narodowego^[4]. Z powodzeniem ubiegał się o reelekcję w kolejnych wyborach w 2012, 2017 i 2022^[4]. W 2008 pełnił funkcję pierwszego zastępcy mera Nicei, a w latach 2008–2017 kierował administracją departamentu Alpy Nadmorskie^[3].

W ramach Republikanów określany jako przedstawiciel prawicowego skrzydła partii^[5]. Ubiegał się o nominację prezydencką do wyborów w 2022, przegrywając w grudniu 2021 w drugiej turze prawyborów z Valérie Pécresse^[6]. Powołał też własny ruch polityczny wewnątrz LR pod nazwą „A droite”^[7]. W grudniu 2022 został wybrany na nowego przewodniczącego Republikanów^[8].

W czerwcu 2024, wkrótce po wyborach europejskich (w których jego partia odnotowała słaby wynik) i rozpisaniu nowych wyborów parlamentarnych, zadeklarował publicznie zawarcie porozumienia wyborczego ze skrajnie prawicowym Zjednoczeniem Narodowym. Od koncepcji tej odcięli się niemal wszyscy najważniejsi politycy Republikanów, a jej sformułowanie doprowadziło do kryzysu w partii^[9]. Kierownictwo formacji podjęło w kolejnych dniach dwie decyzje o wykluczeniu Érica Ciottiego; ten odwołał się do sądu, który wstrzymał ich wykonanie, co pozwoliło politykowi pozostać na zajmowanej funkcji przewodniczącego^[10]. Ostatecznie Éric Ciotti przedstawił listę około 60 kandydatów uzgodnionych ze Zjednoczeniem Narodowym, z których mniej niż połowa była członkami Republikanów i wśród których poza nim znalazł się tylko jeden deputowany z około 60 posłów LR zakończonej kadencji^[11]. Kandydaci ci zostali w procedurze wyborczej zaklasyfikowani pod szyldem „unii skrajnej prawicy”^[12]. Jednocześnie komisja nominacyjna Republikanów (kontrolowana przez przeciwników przewodniczącego partii) stworzyła własne listy wyborcze^[13]. Ostatecznie sam Éric Ciotti utrzymał mandat poselski na kolejną kadencję^[14].