Łatr – Wikipedia, wolna encyklopedia

Łatr (od niem. Lachter lub Klachter) – dawna miara górnicza, równa 2,016 m. Łatr dzielił się na 10 stóp łatrowych, 100 cali łatrowych, 1000 linii.

W zależności od ośrodka górniczego łatr mógł posiadać różne wymiary, np.:

• 1 łatr śląski = 1,919 m
• 1 łatr harzowski (stosowany w górach Harzu) = 1,925 m
• 1 łatr olkuski = 1,936 m
• 1 łatr saski = 1,977 m (później tzw. nowy łatr saski = 2,000 m)
• 1 łatr polski = 2,016 m
• 1 łatr węgierski = 2,025 m
• 1 łatr pruski = 2,092 m

• Hieronim Łabęcki: Słownik górniczy polsko-rossyjsko-francuzko-niemiecki i rossyjsko-polski tudzież glossarz średniowiecznej łaciny górniczej w Polsce, Warszawa, 1868
• Tadeusz Dziekoński: Wydobywanie i metalurgia kruszców na Dolnym Śląsku od XIII do połowy XX wieku, Ossolineum, 1972