Łowczy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Łowczy – we wczesnośredniowiecznej Polsce urzędnik królewski zajmujący się organizacją łowów monarchy.

Urząd ten utrzymał się po przemianach ustrojowych (monarchia stanowa, później demokracja szlachecka) i stał się dożywotnim i honorowym, a więc nie pociągającym za sobą żadnych obowiązków. W I Rzeczypospolitej wykształciły się dwa urzędy dworskie: łowczy wielki koronny i łowczy wielki litewski. W hierarchii urzędów ziemskich inny urząd łowczego był niższym urzędem ziemskim.

Także oficjalista w większych majątkach ziemskich oraz funkcja w klubach, związkach i kołach łowieckich.

Tytuły odojcowskie i odmężowskie

[edytuj | edytuj kod]

Dzieciom łowczego przysługiwały tytuły odojcowskie. Dla synów był to łowczyc[1][2], a dla córek łowczanka[3]. Żony łowczego miały prawo do tytułu odmężowskiego łowczyna[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. łowczyc – Wielki słownik W. Doroszewskiego PWN [online], sjp.pwn.pl [dostęp 2017-11-28] (pol.).
  2. Herbarz polski Kaspra Niesieckiego S.J.. Nakładem i drukiem Breitkopfa i Haertela, 1841, str. 86
  3. łowczanka – Wielki słownik W. Doroszewskiego PWN [online], sjp.pwn.pl [dostęp 2017-11-28] (pol.).
  4. Pamiętniki Krzysztofa Zawiszy, wojewody mińskiego: (1666-1721). Nakładem Jana Zawiszy, 1862, str. LXIV