Łupek chlorytowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Łupek chlorytowy – skała metamorficzna powstała w wyniku przeobrażenia łupka ilastego bądź mułowca w warunkach niskich temperatur (200–400 °C) i niezbyt wysokich ciśnień (facja zieleńcowa lub bardzo niski i niski stopień metamorfizmu według Winklera).

Właściwości łupków chlorytowych pochodzą od dominujących składników jakimi są: kwarc, chloryt, serycyt, czasami skaleń (najczęściej albit).

Struktura: drobnoziarnista i drobnoblaszkowata, czyli granolepidoblastyczna.
Tekstura: łupkowa, wyraźnie zaznaczona, przy uderzeniu dzielą się na cienkie płytki; najczęściej wyraźna foliacja oraz laminacja.
Skład: kwarc, chloryt, serycyt i dodatkowe minerały, jak muskowit, skaleń, epidot, czasami amfibol (aktynolit). W składzie dominuje kwarc i chloryt wraz z innymi łyszczykami.
Barwa: zielonkawo-szara, zielona, ciemnozielona.
Twardość: niezbyt twarde, twardość zależy od zawartości kwarcu (twardość w skali Mohsa: 7).

Miejsca występowania: w Polsce – Góry Kaczawskie, Karkonosze, Rudawy Janowickie, Góry Bystrzyckie, Góry Złote, Góry Bialskie, Masyw Śnieżnika, Góry Opawskie.

Bibliografia

WacławW. Ryka WacławW., AnnaA. Maliszewska AnnaA., Słownik petrograficzny, Warszawa: Wydawnictwa Geologiczne, 1991, ISBN 83-220-0406-0, OCLC 749837370 .