Średnie ciśnienie tętnicze – Wikipedia, wolna encyklopedia

Średnie ciśnienie tętnicze (ang. mean arterial pressure – MAP) – termin używany w medycynie do wyrażenia hipotetycznego, przeciętnego ciśnienia tętniczego u danego pacjenta. Jest definiowane jako średnie ciśnienie tętnicze w trakcie pojedynczego cyklu pracy serca.

Średnie ciśnienie tętnicze oblicza się ze wzoru:

${\displaystyle MAP=(CO\times SVR)+CVP,}$

gdzie^[1]:

${\displaystyle CO}$ – rzut serca

${\displaystyle SVR}$ – systemowy opór naczyniowy

${\displaystyle CVP}$ – centralne ciśnienie żylne

${\displaystyle CVP}$ jest zazwyczaj na tyle małe, że może być pominięte.

Średnie ciśnienie tętnicze można również wyliczyć z przybliżonych, prostszych wzorów^[2][3]:

${\displaystyle MAP\simeq DP+{\frac {1}{3}}(SP-DP),}$

gdzie:

${\displaystyle DP}$ – ciśnienie rozkurczowe

${\displaystyle SP}$ – ciśnienie skurczowe

lub

${\displaystyle MAP\simeq {\frac {2}{3}}DP+{\frac {1}{3}}SP}$

lub

${\displaystyle MAP\simeq DP+{\frac {1}{3}}PP,}$

gdzie:

${\displaystyle PP}$ – ciśnienie tętna

Przy szybkiej akcji serca wartość MAP jest zbliżona do średniej arytmetycznej ciśnienia skurczowego i rozkurczowego.

Norma średniego ciśnienia tętniczego wynosi od 75–100 mm Hg.

Wartość średniego ciśnienia tętniczego ma znaczenie w utrzymaniu odpowiedniej perfuzji narządowej, to jest zapewnienia prawidłowego przepływu krwi przez organy. Uważa się, że poniżej 60 mm Hg MAP ciśnienie perfuzji jest niedostateczne i dochodzi do niedotlenienia.