Światłocień – Wikipedia, wolna encyklopedia

Światłocień (czasami nazywany także chiaroscuro) – technika malarstwa polegająca na różnicowaniu natężenia światła i eksponowaniu jego kontrastów. Artysta operujący tą techniką zwraca uwagę na wartości malarskie oświetlenia poszczególnych elementów swojej kompozycji. W zależności od miejsca, skąd pada światło, część z nich jest oświetlona, bardzo wyraźna, część natomiast – zacieniona. Zastosowanie światłocienia daje wrażenie trójwymiarowości ukazywanych przedmiotów. Światłocień pozwala realistycznie ukazać wnętrza i tak komponować przestrzeń obrazu, by światłem podkreślić główne elementy kompozycji. Technika ta wzmaga dramatyzm przedstawionych scen.

Światłocień być może stosowany był już w malarstwie antycznym^[1]. W sztuce zachodnioeuropejskiej światłocień jako pierwszy na szeroką skalę wykorzystywał Leonardo da Vinci, między innymi na obrazie Pokłon Trzech Króli^[1].

Odmianą światłocienia jest tenebryzm^[1].

Informacje w projektach siostrzanych

Definicje słownikowe w Wikisłowniku

• chiaroscuro

• "Zrozumieć tekst zrozumieć człowieka" - język polski podręcznik 1.2, zakres podstawowy i rozszerzony dla liceum i technikum