Światowy Kongres Esperanto w 1907 roku – Wikipedia, wolna encyklopedia

III Światowy Kongres Esperanto
w 1907 roku

Zdjęcie uczestników Kongresu
Państwo	Wielka Brytania
Miejscowość	Cambridge
Data	12–17 sierpnia 1907
Uczestnicy	1500
Genewa Szwajcaria (1906) Drezno Niemcy (1908)
brak współrzędnych
Multimedia w Wikimedia Commons

III Światowy Kongres Esperanto w 1907 roku – Światowy Kongres Esperanto odbył się w Cambridge w dniach 12–17 sierpnia 1907 roku.

Udział w Kongresie zapowiedzieli nie tylko esperantyści z Europy, ale też z Japonii, Chin, Indii i Kongo. Planowano, że będzie trwał 10 dni, w tym 5 zostanie przeznaczonych na zwiedzanie Anglii^[1]. W kongresie wzięło udział 1500 osób reprezentujących 13 narodowości. Wśród nich byli delegaci z Urugwaju, Tunezji, Wenezueli, Kanady i Stanów Zjednoczonych. Obrady rozpoczęto nabożeństwem w kościele uniwersyteckim St Mary the Great. Wieczorem odbyło się nabożeństwo w rzymskokatolickiej kaplicy St Edmund's College, podczas którego przekazano przesłane dla uczestników kongresu błogosławieństwo papieża^[2].

12 sierpnia do Cambridge przyjechał Ludwik Zamenhof, którego na dworcu powitał burmistrz. Potem w powozach przejechali do Fitzwilliam College, gdzie spotkali się z wicekanclerzem Uniwersytetu. Na schodach Fitzwilliam Hall wykonano pamiątkowe zdjęcie, a potem kolejne wszystkich uczestników na dziedzińcu Trinity Collage^[2].

Kongres rozpoczął obrady wieczorem w budynku New Theatre^[3][2]. Po odśpiewaniu hymnu La Espero obrady rozpoczął przewodniczący kongresu w Genewie Friedrich Schneeberger. Przekazał on prezydenturę Johnowi Pollen, który na wiceprezydentów zaproponował Harolda Bolingbroke Mudiego i George'a Cunninghama. Życzenia udanych obrad uczestnikom i zdrowia Zamenhofowi złożył burmistrz Cambridge George Stace. Potem głos zabrał Zamenhof, który podkreślił wagę zorganizowania kongresu w Wielkiej Brytanii. Pojawiały się bowiem głosy, że w tym kraju nikt nie będzie zainteresowany nauką języka międzynarodowego. Podziękował władzom uniwersyteckim za użyczenie pomieszczeń, władzom miasta Cambridge i pozdrowił przedstawiciela króla. Wspomniał o zmarłych w ostatnim roku. Potem odczytano nadesłane pozdrowienia i przemawiali przedstawiciele różnych regionów. W imieniu Polaków przemawiał Kazimierz Bein^[2].

Podczas obrad w kolejnych dniach redaktor pisma Tra La Mondo Auguste Capé przedstawił raport na temat działalności esperantystów w ramach Czerwonego Krzyża, poinformowano uczestników, że w ciągu roku wzrosła liczba grup esperantystów z 3 do 65, przygotowano i wysłano telegram do króla Wielkiej Brytanii, który jako pierwszy przysłał na kongres swojego przedstawiciela. Odbywały się również spotkania studentów, żeglarzy, wolnomyślicieli itd^[2]. Otto Simon zaproponował ustanowienie jednego dnia, które będzie świętem esperanta na całym świecie. Kongres przyjął jego propozycję powierzając wybór specjalnemu komitetowi, a decyzję postanowiono ogłosić w czasopismach esperanckich. Postanowiono również utworzyć Internacian Societon por Virinprotektado (Międzynarodowe Towarzystwo na rzecz Promocji Kobiet), którego honorowym prezesem mianowano Klarę Zamenhof^[2].

Tradycyjny bal, w którym wzięło udział 2000 osób, odbył się w salach ratusza^[2].

Wieczorem w Teatrze Nowym odbyły się koncerty. Pokazano na nich komedie: Box and Cox Johna Maddisona Mortona oraz Bardell contraŭ Pickwick^[2].

Podczas kongresu zorganizowano wycieczki: do miasta ogrodu zrealizowanego według koncepcji Ebenezera Howarda, Girton i Newnham^[2]. Po zakończeniu kongresu około 1000 uczestników wyjechało do Londynu^[2].