Świdniki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Świdniki

wieś
Zabytkowy kościół Matki Boskiej Królowej Korony Polskiej, dawna cerkiew
Państwo	Polska
Województwo	lubelskie
Powiat	zamojski
Gmina	Miączyn
Liczba ludności (2021)	318[2][3]
Strefa numeracyjna	84
Kod pocztowy	22-455[4]
Tablice rejestracyjne	LZA
SIMC	0894842[5]
Położenie na mapie Polski Świdniki
Położenie na mapie województwa lubelskiego Świdniki
Położenie na mapie powiatu zamojskiego Świdniki
Położenie na mapie gminy Miączyn Świdniki
50°47′41″N 23°30′52″E/50,794722 23,514444[1]
Multimedia w Wikimedia Commons

Zobacz w indeksie Słownika geograficznego Królestwa Polskiego hasło Świdniki

Świdniki – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie zamojskim, w gminie Miączyn^[5][6].

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zamojskiego.

Wieś jest sołectwem w gminie Miączyn^[7]. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 406 mieszkańców^[8].

Wieś jest siedzibą rzymskokatolickiej Matki Bożej Królowej Polski^[9].

W roku 1394 wieś została wymieniana w akcie erekcyjnym parafii grabowieckiej. W okresie pomiędzy XV a XVI wiekiem pozostaje w ręku rodu Świdnickich. W roku 1550 część wsi przechodzi w posiadanie Stanisława Łaniewskiego (lub Łażniewskiego). Rejestr poborowy z roku 1578 wykazuje pobór z 12,5 łana kmiecego (to jest w około 210 ha). Wieś zostaje podzielona na drobne działy, poprzez sprzedaż i sukcesje rodzinne, w związku z tym następuje rozdrobnienie działów a posiadaczami zostali: Mikołaj i Szymon Świdnicki oraz 6 innych rodów^[10]. W 2 poł. XVIII w. i 1 ćw. XIX w. własność Batowskich, od 1835 r. Węgleńskich.

Według spisu z 1827 roku wieś liczyła 59 domów i 337 mieszkańców^[11]. Spis z roku 1921 (wówczas wieś w powiecie hrubieszowskim) wykazał 82 domy oraz 457 mieszkańców, w tym 7 Żydów i 140 Ukraińców.

• Dawna murowana cerkiew w stylu klasycystycznym z 1850 r., remontowana w 1900 i 1945, obecnie służy jako kościół katolicki.
• Park stanowiący pozostałość po dworze szlacheckim, spalonym podczas I wojny światowej. Murowany, klasycystyczny pałac został wzniesiony w k. XVIII w. Następnie, w k. XIX w. Jan Węgleński rozpoczął przebudowę pałacu wg projektu Stanisława Czachórskiego. Pałac był dwukondygnacyjny, z portykiem o czterech toskańskich kolumnach. W salonie znajdowały się meble nabyte na licytacji wyposażenia Zamku Królewskiego w Warszawie. We wnętrzach były obrazy, m.in. Kossaka, Tondosa, Brandta, Wyczółkowskiego. Pałac został spalony w okresie I wojny światowej i nie został odbudowany^[12].

• WiesławW. Bondyra WiesławW., Słownik historyczny miejscowości województwa zamojskiego, Lublin - Zamość 1993, oai:biblioteka.teatrnn.pl:8806 [dostęp 2019-03-07] .