Żelatyna wybuchowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Żelatyna wybuchowa – materiał wybuchowy będący 10% mieszaniną azotanu celulozy z nitrogliceryną. W temperaturze pokojowej jest żelem o barwie żółtej. Nitrogliceryna ma dodatni bilans tlenowy, zaś azotan celulozy ujemny i dlatego miesza się je, by uzyskać ładunek o zerowym bilansie (wybuchając wytwarza wyłącznie azot, dwutlenek węgla i wodę). Dzięki tym właściwościom jest to najczęściej używany w górnictwie środek kruszący – unika się zanieczyszczenia powietrza kopalni trującym tlenkiem węgla, który wytwarza się przy wybuchach materiałów o ujemnym bilansie tlenowym.

Właściwości wybuchowe^[1]:

• Prędkość detonacji 7890 m/s
• Temperatura gazów 4780 °C
• Wydęcie w bloku ołowianym 550 ml
• Ciśnienie na froncie detonacji 19,6 GPa