Żelazny Krzyż (film) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Żelazny Krzyż
(ang.) Cross of Iron
(niem.) Steiner – Das Eiserne Kreuz
Gatunek

dramat wojenny

Rok produkcji

1977

Data premiery

28 stycznia 1977

Kraj produkcji

Wielka Brytania
RFN

Język

angielski, niemiecki, rosyjski

Czas trwania

133 min

Reżyseria

Sam Peckinpah

Scenariusz

Julius J. Epstein
James Hamilton
Walter Kelley

Główne role

James Coburn
Maximilian Schell

Muzyka

Ernest Gold
Peter Thomas

Zdjęcia

John Coquillon

Scenografia

Brian Ackland-Snow
Ted Haworth
Veljko Despotović

Kostiumy

Joseph Satzinger

Montaż

Tony Lawson
Michael Ellis
Murray Jordan

Produkcja

Wolf C. Hartwig
Alex Winitsky
Arlene Sellers

Wytwórnia

ITC Entertainment
EMI Films
Rapid Film
Terra-Filmkunst
Radiant Film

Dystrybucja

AVCO Embassy Pictures

Budżet

6 000 000 $

Kontynuacja

Żelazny Krzyż 2 (1979)

Żelazny Krzyż (występujący również pt. Steiner. Żelazny Krzyż) – brytyjsko-niemiecki dramat wojenny z 1977 roku w reżyserii Sama Peckinpaha. Scenariusz filmu powstał na podstawie powieści Williego Heinricha pt. Das Geduldige Fleisch.

Opis fabuły

[edytuj | edytuj kod]

Lato 1943 roku. Front wschodni na Kubaniu. Sierżant Wehrmachtu Steiner jest starym doświadczonym żołnierzem, który już z niejednej opresji wyszedł cało. Cieszy się olbrzymim autorytetem zarówno wśród żołnierzy jak i przełożonych. Jego przeciwieństwem jest jego dowódca kapitan Stransky – pruski arystokrata i karierowicz, którego jedynym celem jest zdobycie Krzyża Żelaznego. Konflikt pomiędzy tymi dwoma ludźmi jest kwestią czasu, zwłaszcza że Steiner nie cierpi dyscypliny i nie zawsze wykonuje rozkazy (np. takiego, który nakazuje mu zastrzelenie radzieckiego jeńca – nieletniego chłopca). W końcu do niego dochodzi, gdy podczas nagłego ataku czerwonoarmistów Stransky usiłuje sobie fałszywie przypisać zasługę poprowadzenia kontrataku, a od Steinera oczekuje poświadczenia nieprawdy wobec dowódcy jednostki. Steiner wie, że naprawdę kontratak poprowadził porucznik Meyer, który przypłacił to życiem i po krótkim namyśle odmawia poświadczenia nieprawdy. Stransky'emu grozi więc sąd polowy za próbę przywłaszczenia sobie zasług zabitego oficera i oszustwo. Pułkownik Brandt, wobec zagrożenia rychłą ofensywą radziecką, postanawia odłożyć całą sprawę do zakończenia walk. Stransky nie ma zamiaru czekać na sąd i pewny wyrok i postanawia pozbyć się Steinera. W odpowiednim momencie nie przekazuje mu i dowodzonemu przez niego małemu oddziałowi rozkazu o odwrocie, pozostawiając ich poza liniami wroga. Pomimo to Steinerowi udaje się po kilku dniach i wielu trudach przedrzeć do własnych linii. Stransky nie rezygnuje i rozkazuje strzelać do powracających ludzi Steinera. Wielu z nich ginie. Jednak sam Steiner wraz z niedobitkami w końcu dociera do niemieckich okopów i dopada Stransky'ego. Nie zabija go jednak, ponieważ właśnie rozpoczyna się kolejny sowiecki atak. Walka z wrogiem staje się w pewnym momencie ważniejsza niż osobisty konflikt. W ostatniej scenie filmu ramię w ramię walczą obaj z nacierającymi Rosjanami, chociaż Stransky nie potrafi nawet przeładować swojego MP-40.

Nie radujcie się z jego klęski,
bo choć świat powstał i powstrzymał drania,
suka która go zrodziła, znów ma ruję.

Bertolt Brecht
(epilog filmu)

Obsada aktorska

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]