’Ala ad-Din Muhammad II – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2017-04 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

’Ala ad-Din Muhammad II – władca Imperium Chorezmijskiego w latach 1200–1220, syn ’Ala ad-Din Tekesza.

Do roku 1205 całkowicie opanował Persję, w 1212 rozgromił Karakitanów, a do ok. 1215 podbił Afganistan, niszcząc państwo Ghurydów.

Po serii sukcesów proklamował się szachem (Iranu, do tego czasu nosił bowiem tytuły sułtana i chorezmszacha) następnie zażądał od kalifa Bagdadu, an-Nasira, uznania tego tytułu. Spotkawszy się z odmową wyruszył na Bagdad celem osadzenia na tronie swojego figuranta, jednak utracił armię w śnieżycy w górach Zagros.

W roku 1218 doszło do incydentu: Muhammad polecił zamordować posłów mongolskich, a ich głowy odesłać Temudżynowi (zgodnie z inną wersją: chorezmijski namiestnik Otraru, powodowany chciwością – lub z podpuszczenia Muhammada – zgładził grupę mongolskich kupców i zagarnął ich mienie). Wywołało to wojnę, w lutym roku 1220 armia mongolska (podobno 200 tys. ludzi) przekroczyła Syr-Darię, wkrótce zdobywając Bucharę, Samarkandę i Urgencz (1221). Muhammad, który w trakcie tej kampanii wykazał się nieudolnością, pokonany ostatecznie w 1220 pod Hamadanem, zbiegł aby umrzeć, prawdopodobnie na zapalenie opłucnej w grudniu 1220, na jednej z wysp Morza Kaspijskiego. Wskutek walk z Mongołami jego armia została praktycznie w całości zabita. Nieliczni z nich wtargnęli do Syrii i Palestyny, a wstąpiwszy na służbę egipską, opanowali w 1244 r. Jerozolimę.

Po ucieczce i śmierci Muhammada walkę kontynuował przez 11 lat jego syn, Dżalal ad-Din Manguberti.

• Benedykt Zientara, Historia Powszechna Średniowiecze, Warszawa 1998 rok