French
DeutschŚnieżna Grań – Wikipedia, wolna encyklopedia
Śnieżna Grań (słow. hrebeň Snehových veží) – boczna grań odchodząca od Śnieżnego Zwornika w masywie Śnieżnego Szczytu (Snehový štít, 2465 m n.p.m.) w słowackich Tatrach Wysokich. Oddziela ona górne piętra Doliny Czarnej Jaworowej (Śnieżny Bańdzioch i Czarne Młaki) od jej jedynego odgałęzienia – Doliny Śnieżnej. Początkowo grań zbiega w kierunku północnym, a następnie (w wierzchołku Wielkiej Śnieżnej Turni) skręca na północny zachód[1].
W Śnieżnej Grani wznoszą się trzy wybitne Śnieżne Turnie oddzielone od siebie głęboko wciętymi przełęczami. Kolejno od Śnieżnego Zwornika znajdują się w niej następujące obiekty[2][1]:
- Siwa Przełęcz (Sivé sedlo, ok. 2315 m),
- Wielka Śnieżna Turnia (Veľká Snehová veža, 2335 m),
- Śtyrbna Przełęcz (Zadná snehová štrbina, ok. 2200 m),
- Pośrednia Śnieżna Turnia (Prostredná Snehová veža, ok. 2240 m),
- Ścienki (Predná snehová štrbina, ok. 2100 m),
- Mała Śnieżna Turnia (Malá Snehová veža, 2160 m) – najwybitniejsza ze Śnieżnych Turni.
Mała Śnieżna Turnia stanowi zakończenie Śnieżnej Grani, opadając w stronę Czarnego Stawu Jaworowego (Čierne Javorové pleso) swą wysoką (ok. 550 m), północno-zachodnią ścianą.
Przejście Śnieżnej Grani (w skali tatrzańskiej III – trudno) jest uważane za jedną z piękniejszych tatrzańskich graniówek. Najłatwiejsze drogi na poszczególne szczyty i przełęcze są nieco trudne (I), z wyjątkiem Siwej Przełęczy, którą można łatwo (0+) osiągnąć ze Śnieżnego Bańdziocha. W okolicy Śnieżnej Grani brak jest znakowanych szlaków turystycznych. Taternictwo dopuszczone jest po stronie Doliny Śnieżnej[3].
Po raz pierwszy grań została pokonana 9 czerwca 1910 roku przez Kazimierza Piotrowskiego i Mieczysława Świerza. Przejście przez Siwą Przełęcz do Doliny Śnieżnej było natomiast znane myśliwym z Jurgowa już od XVII wieku. Zimą Śnieżną Grań przeszli jako pierwsi w dniach 24-25 marca 1953 r. Július Andráši, Jozef Brandobur, Arno Puškáš i Karel Skřipský[3].
Nazwa Śnieżnej Grani pochodzi nie od śnieżnych pól znajdujących się przez większość lata w jej stokach, ale od pobliskiego Śnieżnego Szczytu[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 124. ISBN 83-909352-2-8.
- ↑ Endre Futó: Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych. [dostęp 2013-07-26].
- ↑ a b Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XIX. Kapałkowa Grań – Śnieżna Przełęcz. Warszawa: Sport i Turystyka, 1974, s. 78–131.
- ↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 271. ISBN 83-01-13184-5.