10,5 cm leFH 18 – Wikipedia, wolna encyklopedia

10,5 cm leFH 18
Ilustracja
leFH 18 w Lubuskim Muzeum Wojskowym
Dane podstawowe
Państwo

 III Rzesza

Producent

Rheinmetall AG

Rodzaj

haubica

Historia
Prototypy

1928–1935

Wyprodukowano

< 11.000

Dane taktyczno-techniczne
Kaliber

105 mm

Długość lufy

2941 mm (L/28)

Donośność

10 675 m

Prędkość pocz. pocisku

470 m/s (pocisku o masie ok. 15,14 kg)

Masa

1985 kg (bojowa)
3490 kg (marszowa)

Kąt ostrzału

-5° do +42° (w pionie)
56° (w poziomie)

Długość odrzutu

1150–1170 mm

Szybkostrzelność

8 strz./min

Prędkość marszowa

7 km/h (po drodze)

10,5 cm leichte Feldhaubitze 18 (10,5 cm leFH 18) – haubica kalibru 105 mm, standardowe wyposażenie jednostek niemieckiej artylerii polowej podczas II wojny światowej. Używana także w pojeździe Wespe.

Analizy przeprowadzone przez niemiecką armię w latach 20. wykazały, że zastąpienie armat kalibru 77 mm haubicami kalibru 105 mm pozwoli zwiększyć siłę ognia artylerii polowej kosztem niewielkiego wzrostu masy pojedynczego działa. Na przełomie 1928 i 1929 roku pod przewodnictwem firmy Rheinmetall AG rozpoczęto prace nad haubicą kalibru 105 mm, następcą 7,7 cm FK 16, a w 1935 roku nowa konstrukcja była gotowa. leFH 18 była wyposażona w łoże kołowe, dwuogonowe, rozstawne. Haubica przystosowana była do trakcji konnej. Zasilanie odbywało się przy pomocy naboi składanych. W drugiej połowie lat 30. le.F.H.18 stała się podstawowym działem niemieckiej artylerii polowej, była także eksportowana do Hiszpanii, Portugalii, na Węgry, a także do krajów Ameryki Południowej. Pomimo skonstruowania w Niemczech na przełomie lat 30. i 40. nowych haubic leFH 18(M) i leFH 18/40 leFH 18 była używana do końca wojny.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Stefan Pataj: Artyleria lądowa 1872-1970. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1975.
  • Chris Bishop: The Encyclopedia of Weapons of World War II. New York: Barnes £ Noble Books, 1998. ISBN 0-7607-1022-8.