120 mm moździerz wz. 1943 – Wikipedia, wolna encyklopedia

120 mm moździerz wz. 1943
120-мм полковой миномёт образца 1943 года
	Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Rodzaj	moździerz
	Dane taktyczno-techniczne
Kaliber	120 mm
Długość lufy	1800 mm
Donośność	5700
Masa	282 kg
Kąt ostrzału	+45° do +80° (w pionie); 45° (w poziomie)
Szybkostrzelność	15 strz./min (bez poprawiania celowania); 6 strz./min (z poprawianiem celowania)
Obsługa	3 osoby
Czas przejścia w położenie bojowe	od 1 min. do 3 min.
Prędkość marszowa	35 km/h (po szosie); 18 km/h (droga gruntowa)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Moździerz wz. 1943 (ros. 120-мм полковой миномёт образца 1943 года) – radziecki moździerz kalibru 120 mm.

Moździerz wz.1943 to zmodernizowana wersja moździerza wz.1941, bazująca na pierwszej wersji wz. 1938. Znajdował się na uzbrojeniu pododdziałów moździerzy jednostek piechoty i zmechanizowanych jako środek wsparcia ogniowego na szczeblu pułku.

Moździerz wz.1943 to broń ręcznie ładowana od strony wylotowej granatem o masie od 15 do 17,5 kg (w czasie II wojny światowej o masie do 15,6 kg). Do strzelania stosowano pociski odłamkowo-burzące OF-843, OF-843A oraz dymne D-843A.

Moździerz składa się z trzech części głównych: lufy, podpory pod lufę (dwójnóg) i płyty oporowej. Holowany na podwoziu dwukołowym.

Broń ta w czasie II wojny światowej uznawana była za najdoskonalszą tego typu konstrukcję na świecie^[1]. W okresie powojennym była również na uzbrojeniu Wojska Polskiego. Do chwili obecnej pozostaje na uzbrojeniu wielu państw.

W 2019 roku Wojsko Polskie posiadało nadal 131 moździerzy wz. 38/43, a w 2022 roku 65^[2].

Wersją rozwojową moździerza wz. 1943 był moździerz 2B11 opracowany w połowie lat 50. XX w.

Przypisy

↑ Wojsko i Technika. [dostęp 2011-05-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
↑ Tomasz Dmitruk. Modernizacja Wojsk Lądowych 2021-2035. „Nowa Technika Wojskowa”. 9/2022, s. 17, wrzesień 2022. Magnum-X.

Bibliografia

Ian Hogg, Artyleria dwudziestego wieku, Warszawa 2001
Jerzy Kajetanowicz, Polskie wojska lądowe w latach 1945-1960, Toruń 2004
T. J. O'Malley, Artyleria, Warszawa 2000

[1] Wojsko i Technika. [dostęp 2011-05-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].

[ntw22-2] Tomasz Dmitruk. Modernizacja Wojsk Lądowych 2021-2035. „Nowa Technika Wojskowa”. 9/2022, s. 17, wrzesień 2022. Magnum-X.

[1]

[2]

Działa piechoty	45 mm wz. 29 76 mm wz. 13 76 mm wz. 27 76 mm wz. 43
Armaty górskie	76 mm wz. 09 76 mm wz. 38
Armaty przeciwpancerne	37 mm wz. 30 37 mm CzK-M1 45 mm wz. 32 45 mm wz. 37 45 mm wz. 42 57 mm ZiS-2 85 mm D-44 100 mm BS-3
Artyleria dywizyjna	76 mm wz. 02/30 76 mm wz. 33 76 mm F-22 76 mm USW 76 mm ZiS-3 85 mm U-10 107 mm M-60 122 mm wz. 09/37 122 mm wz. 10/30 122 mm M-30
Artyleria korpuśna i armijna	107 mm wz. 10/30 122 mm wz. 31 122 mm A-19 152 mm wz. 09/30 152 mm wz. 10/37 152 mm M-10 152 mm D-1 152 mm wz. 10/30 152 mm wz. 10/34 152 mm MŁ-20
Artyleria ciężka	152 mm Br-2 203 mm wz. 29 203 mm B-4 203 mm B-4M 210 mm Br-17 280 mm wz. 39 305 mm Br-18
Armaty przeciwlotnicze	25 mm 72-K 25 mm 94-KM 37 mm 61-K 76 mm wz. 14/15 76 mm wz. 31 76 mm wz. 38 85 mm 52-K
Moździerze	82 mm wz. 37 107 mm wz. 38 120 mm wz. 38 120 mm wz. 43 Ampułomiot
Artyleria kolejowa	130 mm B-57 152 mm B-64 180 mm TM-1-180 305 mm TM-2-12 305 mm TM-3-12 356 mm TM-1-14
Artyleria forteczna	76 mm wz. 1902/30 Ł-17 DOT-4