120 mm moździerz 2B11 Sani – Wikipedia, wolna encyklopedia

120 mm moździerz 2B11 Sani

Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Rodzaj	moździerz
Dane taktyczno-techniczne
Kaliber	120 mm
Donośność	480-7100 m[1]
Masa	5877 kg (marszowa zestawu 2S12) 210 kg (bojowa moźdz. 2B11)[1]
Kąt ostrzału	od +45° do +80° (w pionie) ±5° (w poziomie)[1]
Szybkostrzelność	8-10 strz./min.[1]
Obsługa	5 funkcyjnych i kierowca[1]
Czas przejścia w położenie bojowe	3 min.[1]
Prędkość marszowa	60 km/h (po drogach) do 20 km/h (po bezdrożach)[1]
Multimedia w Wikimedia Commons

120 mm moździerz 2B11 – przewoźny moździerz produkcji radzieckiej w którego skład zestawu 2S12 Sani wchodzi podwozie kołowe 2Ł81, wyposażenie i samochód transportowy GAZ-66-05^[1].

Moździerz posiada gładkościenną lufę zakończoną bezpiecznikiem zabezpieczającym przed podwójnym załadowaniem. Odpalany jest za pomocą mechanizmu kurkowego, sznura spustowego lub grawitacyjnie, tzn. poprzez samonakłuwanie spłonki przez iglicę. Ma celownik-kątomierz MPM-44 M, który jest zaopatrzony w zestaw oświetlający ŁUCZ PM2M^[1]. Wyposażony jest w kolimator działowy K-1 służący do orientacji moździerza na stanowisku ogniowym w przypadku złej widoczności lub braku naturalnych punktów terenowych. Amunicja do strzelania jest taka sama co do moździerza wz. 1938 i wz. 1943. Podczas strzelania pociskami odłamkowo-burzącymi stosowany jest dodatkowy ładunek dalekonośny^[1].

Na dalsze odległości przewozi się go na platformie samochodu transportowego wraz z obsługą i amunicją (48 szt. w 24 skrzynkach). Na bliższe odległości jest holowany na podwoziu kołowym. W razie potrzeby może być również rozłożony na trzy części o zbliżonej masie i przeniesiony przez załogę. Do załadunku i rozładunku na platformę stosuje się samowyciągarkę^[1].

Zestaw 2S12 Sani w 1984 został wprowadzony w niewielkiej liczbie do uzbrojenia polskich jednostek powietrznodesantowych^[2]. W 2022 roku Wojsko Polskie posiadało nadal 15 sztuk^[3].

• Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo „WIS”, 1994, s. 148. ISBN 83-86028-01-7.
• Oprac. zespołu pod kier. Jerzego Paszkowskiego: Technika Wojska Polskiego. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona, 1998. ISBN 83-11-08889-6.Sprawdź autora:1.