9M14 Malutka – Wikipedia, wolna encyklopedia

9M14 Malutka

Państwo	ZSRR
Rodzaj	przeciwpancerny pocisk kierowany
Operacyjność	od 1961
Długość	860 mm
Średnica	125 mm
Rozpiętość	393 mm
Masa	10,9 kg
Prędkość	115 m/s
Zasięg	500 m – 3 km
Naprowadzanie	ręczne lub półautomatyczne
Masa głowicy	2,5 kg
Typ głowicy	HEAT
Multimedia w Wikimedia Commons

9M14 Malutka (kod NATO AT-3 Sagger) – przeciwpancerny pocisk kierowany, zaprojektowany w ZSRR. Pocisk jest najprawdopodobniej najliczniej produkowanym pociskiem na świecie; jego produkcja dochodziła w latach 60. i 70. do 25000 pocisków rocznie. Poza tym, pociski były produkowane pod innymi nazwami przez 5 innych krajów, a użytkowane przez ponad 30 państw.

Przeciwpancerny pocisk kierowany 9M14 Malutka został wprowadzony do uzbrojenia w 1961 roku. Był pierwszym skonstruowanym w ZSRR ppk na tyle lekkim, że możliwe było opracowanie wyrzutni przenośnych (wcześniejsze pociski 3M6 Trzmiel i 3M11 Falanga ważyły ponad 20 kg i były odpalane z wyrzutni samochodowych). Bazował na zachodnich pociskach z lat 50. takich jak francuski Entac i szwajcarski Cobra.

W ZSRR ręczna wersja pocisku rozpoczęła służbę w zmotoryzowanych plutonach batalionów przeciwpancernych. Każdy pluton posiadał dwie sekcje z pociskami Malutka. Zespoły z pociskami były wyposażone dodatkowo w granatniki RPG-7 tak aby objąć martwą strefę pocisku (minimalny zasięg pocisku Malutka to 500 metrów). Pocisk jest również uzbrojeniem pojazdów BMP-1, BMD-1 i BRDM-2 (w wersji przeciwpancernej).

Pociski używane były z powodzeniem, poczynając od 1972 roku, przez siły Wietnamu Północnego w czasie wojny wietnamskiej. Użyte zostały także przez Syrię i Egipt podczas wojny Jom Kipur w 1973 zadały duże straty jednostkom pancernym Izraela, niektóre jednostki straciły ponad 30% czołgów.

Pocisk 9M14 Malutka stał się podstawowym ppk Układu Warszawskiego. Szybko stał się konstrukcją przestarzałą, ale do dziś jest bardzo rozpowszechniony. Ppk 9M14 był kilkakrotnie modernizowany, w wersji 2T jego przebijalność wynosi 800mm z pancerzem ERA^[1].

Pocisk może być odpalony z wyrzutni przenośnej (9P111), z pojazdu (BMP-1, BRDM-2, BPzV, BRM-1, BMP-23, Famos M-80), śmigłowca (Mi-2, Mi-8, Mi-24).

Pocisk jest naprowadzany na cel przez mały manipulator (9S415), co wymaga wcześniejszego intensywnego treningu. Sygnały sterujące są przesyłane do pocisku przez 3-żyłowy przewód ciągnący się za pociskiem. Zaraz po wystrzeleniu pocisk wzbija się w powietrze, tak żeby nie zahaczyć o przeszkody naziemne. Pocisk używa żyroskopu, aby utrzymać pozycję.

Minimalny zasięg pocisku to 500-800 metrów. Maksymalny zasięg wynosi 3000 m. Rażone mogą być cele znajdujące się maksymalnie 45 stopni od osi wyrzutni.

W praktyce prawdopodobieństwo trafienia waha się pomiędzy 2–25% (teoretyczne wyliczenia: 60–90%), w zależności od sytuacji i doświadczenia operatora. Trzeba wykonać około 2300 strzałów na symulatorze, żeby być biegłym w obsłudze pocisku, jak również 50-60 strzelań na symulatorze na tydzień, żeby nie stracić wprawy.

Jednym z problemów pocisku jest czas potrzebny na osiągnięcie maksymalnego zasięgu – około 30 sekund, co powoduje, że cel może się ukryć, użyć zasłony dymnej itp.

Późniejsze wersje otrzymały o wiele łatwiejszy w użyciu system naprowadzania SACLOS oraz zwiększoną prędkość lotu pocisku.

• Długość: 860 mm
• Rozpiętość: 393 mm
• Średnica: 125 mm
• Masa: 10,9 kg
• Prędkość: 115 m/s
• Zasięg: 500 m – 3 km
• Czas osiągnięcia maks. zasięgu: 30 sekund
• Głowica: 2,5 kg HEAT

• IgorI. Witkowski IgorI., Broń przeciwpancerna, Warszawa: Lampart, 1996, ISBN 83-86776-25-0, OCLC 750864711 . Brak numerów stron w książce