ADK-11 – Wikipedia, wolna encyklopedia

ADK-11 – używany przez Siły Zbrojne PRL i Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej wóz dowódczo-sztabowy. Został wprowadzony jako ostatni element tworzonego w latach 80 XX w., systemu zbierania informacji o potrzebach oraz zaopatrywania wojsk^{[potrzebny przypis]}.

Wóz jest zbudowany na podwoziu samochodu cieżarowo-terenowego Star 266.

Wyposażenie aparatowni:

• trzy radiostacje UKF:
  • 2 radiostacje R-123;
  • radiostacja R-111;
• radiostacja KF - R-130;
• odbiornik R-326;
• radiotelefon K-1;
• urządzenie transmisji danych UTD-3CT (z blokiem utajniającym);
• polowa centralka telefoniczna;
• zestaw wynośny – do zdalnego sterowania urządzeniami.

W przedniej części nadwozia znajduje się stół roboczy (np. pod mapy) i 3 stanowiska pracy dla oficerów sztabu.

Aparatownia posiada własny agregat prądotwórczy do zasilania urządzeń podczas pracy na postoju i w ruchu. Do zasilania aparatowni tylko podczas postoju służy System Odbioru Mocy (SOM). Urządzenie zamontowane jest z tyłu wozu, zasilane silnikiem pojazdu.

Przy lewej burcie pojazdu rozwija się namiot zapewniający miejsca do spania dla załogi.

Po modernizacji wyposażenia (głównie środków łączności radiowej), aparatownia funkcjonuje jako ADK-11T w systemie kierowania ogniem artylerii Topaz.

• Aparatownia ADK-11
• Aparatownia ADK-11. Łączn. 934/1988. T. 2: Eksploatacja. Warszawa: MON. Szef. Wojsk Łączn., 1989, s. 181, seria: Aparatownie.