Rośliny kwasolubne – Wikipedia, wolna encyklopedia

Rośliny kwasolubne, acydofity, rośliny acydofilne – rośliny, które optymalne warunki do swojego rozwoju znajdują na podłożu kwaśnym, którego pH jest znacznie poniżej 7. Stanowią grupę acydofitów. Do roślin kwasolubnych należą np. borówki, żurawiny, turzyce^[1]. W naszej florze acydofity związane są głównie z kwaśnymi torfowiskami (torfowce, turzyce), ubogimi, kwaśnymi siedliskami leśnymi (borówki), wrzosowiskami (np. wrzos) oraz ubogimi glebami (np. szczaw polny)^[2].

Wśród roślin kwasolubnych wyróżnia się rośliny umiarkowanie kwasolubne i rośliny wybitnie kwasolubne. Wybitnie kwasolubne (np. bagno zwyczajne, wrzos zwyczajny, bażyna czarna) najlepiej rozwijają się w glebie o pH 3-5, umiarkowanie kwasolubne (np. wiązówka błotna, jesion wyniosły) przy pH 6-7^[3].

Zobacz też

Przypisy

↑ Halina Hłuszczyk, Alina Stankiewicz: Słownik szkolny. Ekologia. Warszawa: WSiP, 1997. ISBN 83-02-06245-6.
↑ Praca zbiorowa: Nowa encyklopedia powszechna PWN. T. 1. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995, s. 28. ISBN 83-01-11096-1.
↑ Tomasz Umiński: Ekologia, środowisko, przyroda. Podręcznik dla szkół średnich. Warszawa: WSiP, 1995. ISBN 83-02-05649-9.

[1] Halina Hłuszczyk, Alina Stankiewicz: Słownik szkolny. Ekologia. Warszawa: WSiP, 1997. ISBN 83-02-06245-6.

[2] Praca zbiorowa: Nowa encyklopedia powszechna PWN. T. 1. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995, s. 28. ISBN 83-01-11096-1.

[3] Tomasz Umiński: Ekologia, środowisko, przyroda. Podręcznik dla szkół średnich. Warszawa: WSiP, 1995. ISBN 83-02-05649-9.

[1]

[2]

[3]