Sorpcja – Wikipedia, wolna encyklopedia

Sorpcja – pochłanianie jednej substancji (gazów, par cieczy, par substancji stałych i ciał rozpuszczonych w cieczach), zwanej sorbatem, przez inną substancję (ciało porowate), zwaną sorbentem^[1][2][3].

Procesom sorpcyjnym często towarzyszą inne, jak powierzchniowe wytrącanie się trudno rozpuszczalnych soli (właściwości roztworu przy granicy faz są często inne niż w głębi roztworu, na przykład może być zmieniona przenikalność dielektryczna)^[1].

Badając sorpcję, często analizuje się izotermę sorpcji, czyli zależność wielkości sorpcji od stężenia (w roztworze) lub ciśnienia substancji przy zachowaniu stałości temperatury^[4].

Sorpcja może być procesem:

• chemicznym:
  • chemisorpcja – reakcja powierzchniowa
  • reakcja chemiczna w cieczy, np. pochłanianie dwutlenku węgla w roztworze NaOH)
• fizycznym:
  • adsorpcja fizyczna, czyli fizysorpcja – np. zanieczyszczenia na węglu aktywnym
  • absorpcja – podział substancji pomiędzy dwie fazy ciekłe lub ciekłą i gazową) lub np. wymianą jonową.

• Przez służby ratunkowe wykorzystywany jest sorbent celulozowy do „zbierania” rozlanych plam oleju i paliwa.
• Przez przedsiębiorstwa i zakłady przemysłowe jako obowiązkowe wyposażenie stanowisk pracy związane z zapobieganiem skażeniu środowiska i zagrożeniom dla pracowników^[6].
• Absorpcję ditlenku siarki stosuje się w energetyce.
• Adsorpcja węgla aktywnego (węgla leczniczego) wykorzystywana jest do pochłaniania szkodliwych substancji, będących przyczyną zatruć i dolegliwości żołądkowych.

• resorpcja