Agrotronika – Wikipedia, wolna encyklopedia

Agromechatronika (mechatronika rolnicza, agrotronika) – zastosowanie systemów automatycznego sterowania pracą maszyn i urządzeń w rolnictwie[1].

Współczesne maszyny i pojazdy rolnicze korzystają z wielu rozwiązań mechatronicznych, które są stosowane już z powodzeniem w przemyśle motoryzacyjnym, lotniczym, aparaturze medycznej czy rehabilitacyjnej. Wymaga to nowego podejścia do ich eksploatacji, co oznacza konieczność dalszego kształcenia w zakresie nie tylko budowy i eksploatacji, ale także sensoryki, aktoryki czy telematyki. Mechatronika bowiem to integracja rozwiązań mechanicznych z elektroniką i informatyką. Jako inżynierskie połączenie i współdziałanie podstawowych nauk technicznych wydzieliła się w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku w celu wytworzenia wielofunkcyjnych obiektów technicznych pracujących autonomicznie.

Według prof. Janusza Hamana – specjalisty zakresu mechanizacji rolnictwa i budowy maszyn rolniczych „Przyszłość to mechatronika”. Jednym z pierwszych, którzy użyli terminu agromechatronika był prof. Rudolf Michałek. W 2004 r. w opublikował artykuł pt. Agroinżynieria czy agromechatronika[2]. Natomiast oficjalnie określenie agrotronika zostało użyte w Dzienniku Ustaw RP[3].

Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Edukacji Narodowej zmianie uległy pozycje dotyczące kwalifikacji M.1 (Użytkowanie pojazdów, maszyn, urządzeń i narzędzi stosowanych w rolnictwie), M.2 (Obsługa techniczna oraz naprawa pojazdów, maszyn i urządzeń stosowanych w rolnictwie) oraz dodano pozycję M.46 (Eksploatacja systemów mechatronicznych w rolnictwie). Od 1 września 2016 r. uczniowie kształcenia zawodowego są już szkoleni w zmienionym zawodzie „Technik mechanizacji rolnictwa i agrotroniki 311515”. Nauczyciele szkolący w tym zawodzie powinni uzupełnić swoje wykształcenie z tego zakresu np. na studiach podyplomowych.

Studia podyplomowe związane z rolnictwem pozwalają także „młodym rolnikom” uzupełnić wykształcenie[4], a wszystkim zainteresowanym nabyć kwalifikacje rolnicze[5].

Agrotronika na polskich uczelniach

[edytuj | edytuj kod]
Ćwiczenia na symulatorze kombajnu

• Studia podyplomowe Agrotronika SP-A – Uniwersytet Przyrodniczy w Poznaniu, Wydział Rolnictwa i Bioinżynierii, Instytut Inżynierii Biosystemów[6]

• Studia dzienne, inżynierskie I stopnia Agrotronika – Politechnika Bydgoska, Wydział Rolnictwa i Biotechnologii[7]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ leksykon ekoinżynierii. Gabriel Borowski (red.). Warszawa: Zarząd Główny Polskiego Towarzystwa Inżynierii Ekologicznej, 2010, s. 116. ISBN 978-83-89263-33-9.
  2. ↑ Michałek R. 2004. Agroinżynieria czy agromechatronika (Agro-engineering or agro-mechatronics). R. 8, nr 3, t. 1, Wydawnictwo Inżynieria rolnicza, Kraków.
  3. ↑ Rozporządzenie MEN z dnia 8 czerwca 2016 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie podstawy programowej kształcenia w zawodach (Dz.U. z 2016 r. poz. 894).
  4. ↑ ARiMR przypomina "młodym rolnikom" o uzupełnieniu wykształcenia. | Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa [online], www.arimr.gov.pl [dostęp 2020-07-08] (pol.).
  5. ↑ Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 17 stycznia 2012 r. w sprawie kwalifikacji rolniczych posiadanych przez osoby wykonujące działalność rolniczą (Dz.U. z 2012 r. poz. 109).
  6. ↑ Katedra Inżynierii Biosystemów [online], iib.up.poznan.pl [dostęp 2022-05-05].
  7. ↑ Agrotronika stacjonarne studia inżynierskie (I stopnia) │ Politechnika Bydgoska [online], pbs.edu.pl [dostęp 2022-05-05] (pol.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Agrotronika&oldid=67090873”