Alef (zbiór opowiadań) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Alef (hiszp. El Aleph) – zbiór opowiadań argentyńskiego pisarza Jorge Luisa Borgesa, opublikowany w 1949.

W 1952 Borges do pierwotnego zbioru włączył cztery opowiadania: Ibn Hakam al-Bokhari zabity w swym labiryncie, Dwaj królowie i dwa labirynty, Oczekiwanie, Człowiek w progu.


Zawartość tomu

[edytuj | edytuj kod]
  • Nieśmiertelny (Los inmortales)
  • Nieboszczyk (El Muerto)
  • Teologowie (Los teólogos)
  • Historia wojownika i branki (Historia del guerrero y la cautiva)
  • Biografia Tedea Isidora Cruza (Biografía de Tadeo Isidoro Cruz (1829-1874))
  • Emma Zunz (Emma Zunz)
  • Dom Asteriona (La casa de Asterión)
  • Powtórna śmierć (La otra muerte)
  • Deutsches requiem (Deutsches réquiem)
  • Dociekania Awerroesa (La busca de Averroes)
  • Zahir (El zahir)
  • Pismo boga (La escritura del Dios)
  • Ibn Hakam al-Bokhari zabity w swym labiryncie (Abenjacán el Bojarí, muerto en su laberinto)
  • Dwaj królowie i dwa labirynty (Historia de los dos reyes y los dos laberintos, como nota de Burton)
  • Oczekiwanie (La espera)
  • Człowiek w progu (El hombre en el umbral)
  • Alef (El Aleph)

Borges w swoich utworach odwołuje się do motywów starożytnych (Nieśmiertelny, Dom Asteriona), ale także arabskich (Dociekania Awerroesa) oraz indyjskich (Człowiek w progu). Część z opowiadań rozgrywa się w Buenos Aires, inne na południowoamerykańskiej pampie. Bohaterem Deutsches réquiem jest nazistowski zbrodniarz.