Alfabet koptyjski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Alfabet koptyjski
Ilustracja
Charakterystyka
Rodzaj

fonetyczny

Typ

pismo głoskowe (alfabet)

Kierunek pisma

od lewej do prawej, od góry do dołu

Języki pisma

język koptyjski

Historia
Systemy macierzyste

alfabet grecki, demotyka

Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Alfabet koptyjski – alfabetyczne pismo powstałe około I wieku naszej ery, służące do zapisu języka koptyjskiego.

Alfabet koptyjski

[edytuj | edytuj kod]

Alfabet koptyjski składa się z 24 liter alfabetu greckiego oraz 6 dodatkowych symboli z demotyki[1].

Majuskuła Minuskuła Wartość liczbowa Wartość[2] Grecki odpowiednik
1 a Α, α
2 b Β, β
3 g Γ, γ
4 d Δ, δ
5 ě Ε, ε
6 Ϛ, ϛ
(stigma)
7 z Ζ, ζ
8 ē ê Η, η
9 th Θ, θ
10 i/j Ι, ι
20 k Κ, κ
30 l Λ, λ
40 m Μ, μ
50 n Ν, ν
60 ks Ξ, ξ
70 ǒ Ο, ο
80 p Π, π
100 r Ρ, ρ
200 s Σ, σ, ς }
300 t Τ, τ
400 u/v/y Υ, υ
500 ph Φ, φ
600 k(h) Χ, χ
700 ps Ψ, ψ
800 ō ô Ω, ω
š brak
90 f Ϙ, ϙ
(koppa)
h brak
brak
č brak
c/kj Ϙ, ϙ
(koppa)
ti brak
900 brak

Litery z demotyki

[edytuj | edytuj kod]

Litery z demotyki służyły do oznaczania egipskich fonemów, nieobecnych w języku greckim[1]

Hieroglify   Demotyki   Koptyjskie Wartość
SA
[ š ]
f
[ f ]
F18
Y1
[ h ]
U29
[ č ]
k
[ c/kj ]
D37
t
[ ti ]

Historia alfabetu koptyjskiego

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze znane testy zapisane alfabetem starokoptyjskim powstały w I wieku naszej ery i służyły do zapisu tekstów magicznych. Dalszy rozwój pisma koptyjskiego był związany z przyjęciem chrześcijaństwa i tłumaczeniem Nowego Testamentu oraz tekstów biblijnych[3]. Używanie języka koptyjskiego zostało administracyjnie zakazane w 706 roku i język ten wymarł pomiędzy XV–XVII wiekiem. Obecnie język i pismo koptyjskie są używane jedynie jako język liturgiczny w kościele koptyjskim[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Davies 1998 ↓, s. 30.
  2. Majewicz 1989 ↓, s. [115].
  3. Davies 1998 ↓, s. 30-31.
  4. Majewicz 1989 ↓, s. 42.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]