Amyloza – organiczny związek chemiczny, złożony wielocukier, jeden ze składników skrobi. Jest zbudowana z nierozgałęzionych[2][3], skręconych śrubowo[2] łańcuchów glukozy[2][3], połączonych wiązaniami α-glikozydowymi. Jej masa cząsteczkowa wynosi 10000–60000 u[3]. Zawartość amylozy w skrobi według różnych źródeł literaturowych wynosi: 10–35%[4], 14–27%[5], 10–20%[6], pozostałość stanowi amylopektyna. Udział amylozy w skrobiach z najpopularniejszych surowców wynosi: ziemniaczana – 21%, kukurydziana – 28%, kukurydziana woskowa – 0%, pszenna – 28%, tapiokowa – 17%[7].
Amyloza nie rozpuszcza się w zimnej wodzie, rozpuszcza się natomiast w wodzie gorącej, prawdopodobnie z częściową degradacją[6]. Reaguje z jodem tworząc kompleks o intensywnie niebieskim zabarwieniu[8].
- ↑ Amylose, from potato [online], karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich, numer katalogowy: A0512 [dostęp 2021-11-02] . (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
- ↑ a b c Słownik tematyczny. Biologia, cz. 1, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 16, ISBN 978-83-01-16529-1 .
- ↑ a b c Podręczny słownik chemiczny, RomualdR. Hassa (red.), JanuszJ. Mrzigod (red.), JanuszJ. Nowakowski (red.), Katowice: Videograf II, 2004, s. 32, ISBN 83-7183-240-0 .
- ↑ Wacław Leszczyński. Skrobia – surowiec przemysłowy, budowa i właściwości. „Zeszyty Problemowe Postępów Nauk Rolniczych”. 500 (500), s. 69–98, 2004. ISSN 0084-5477.
- ↑ Günther Tegge: Skrobia i jej pochodne. Polskie Towarzystwo Technologów Żywności, Oddział Małopolski, 2010. ISBN 978-83-929686-0-3. Brak numerów stron w książce
- ↑ a b Mark M. Green, Glenn Blankenhorn, Harold Hart. Which starch fraction is water-soluble, amylose or amylopectin?. „J. Chem. Educ.”. 52 (11), s. 729–730, 1975. DOI: 10.1021/ed052p729.
- ↑ Walkowski A., Mączyński M., Lewandowicz G.: Tendencies in a Development of Food Starch Products Market in Poland. W: Starch. From Starch Containing Sources to Isolation of Starches and Their Applications. Vladimir P. Yuryev, Piotr Tomasik, Heiz Ruck (red.). New York: Nova Science Publishers, Inc., 2004, s. 29–38. ISBN 978-1-59454-014-1. [dostęp 2018-10-12].
- ↑ GeoffreyG. Rayner-Canham GeoffreyG., TinaT. Overton TinaT., Descriptive Inorganic Chemistry, wyd. 5, New York: W.H. Freeman, 2010, s. 467, ISBN 978-1-4292-1814-6, OCLC 763131960 (ang.).
French
Deutsch
