Analiza przeżycia – Wikipedia, wolna encyklopedia

Analiza przeżycia to zbiór metod statystycznych badających procesy, w których interesujący jest czas, jaki upłynie do (pierwszego) wystąpienia pewnego zdarzenia.

Zdarzeniem tym może w szczególności być np.:

śmierć pacjenta (stąd nazwa metody)
awaria urządzenia
zaprzestanie płacenia rachunków przez klienta
dezaktywacja usługi telekomunikacyjnej (np. pakietu minut)
odejście pracownika z firmy

W zbiorze danych do analizy przeżycia wyróżnia się tzw. obserwacje ucięte albo cenzurowane (ang. censored observations), o których wiadomo, że proces stochastyczny trwał dalej, jednak o jego dalszym czasie nie ma dalszych danych (np. pacjenci wypisani ze szpitala).

Typowe metody analizy przeżycia obejmują:

tworzenie tablic trwania życia
estymację funkcji przeżycia (np. estymator Kaplana-Meiera, prawo umieralności Weibulla)
modele regresyjne (np. model proporcjonalnego hazardu Coxa)