Andrzej Drzewiński – Wikipedia, wolna encyklopedia

Andrzej Drzewiński

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	16 października 1959[1] Wrocław
profesor nauk fizycznych
Specjalność: teoria ciała stałego[2]
Doktorat	21 czerwca 1991[2]
Habilitacja	26 października 2001[2]
Profesura	23 grudnia 2010[2]

Andrzej Drzewiński (ur. 16 października 1959 we Wrocławiu) – polski fizyk, dr hab. nauk fizycznych, profesor zwyczajny Instytutu Fizyki oraz dziekan Wydziału Fizyki i Astronomii Uniwersytetu Zielonogórskiego. Pisarz science fiction i popularyzator nauki.

Andrzej Drzewiński urodził się 16 października 1959 we Wrocławiu^[3]. Ukończył XI Liceum Ogólnokształcące im. St. Konarskiego. W latach 1978–1983 studiował na Wydziale Matematyczno-Fizycznym Uniwersytetu Wrocławskiego. W 1983 obronił pracę magisterską Rozwiązania solitonowe równania Painleve IV i otrzymał tytuł zawodowy magistra fizyki. Następnie został słuchaczem Studium Doktoranckiego Instytutu Niskich Temperatur i Badań Strukturalnych PAN. 21 czerwca 1991 na podstawie przedstawionej pracy Zachowanie krytyczne w kwantowych spinowych modelach sieciowych otrzymał stopień doktora nauk fizycznych. 26 października 2001 na podstawie dysertacji Wpływ zewnętrznego pola na własności krytyczne układów typu Isinga w ograniczonej geometrii otrzymał stopień doktora habilitowanego nauk fizycznych.

23 grudnia 2010 nadano mu tytuł profesora w zakresie nauk fizycznych. Pracował na stanowisku docenta w Instytucie Niskich Temperatur i Badań Strukturalnych im. Włodzimierza Trzebiatowskiego Polskiej Akademii Nauk, oraz profesora w Instytucie Matematyki i Informatyki na Wydziale Inżynierii Mechanicznej i Informatyki Politechniki Częstochowskiej.

Piastuje funkcję profesora zwyczajnego Instytutu Fizyki i dziekana na Wydziale Fizyki i Astronomii Uniwersytetu Zielonogórskiego.

Pracę naukową łączy z działalnością popularnonaukową oraz pisarską. W 1978 debiutował opowiadaniami na łamach Akademickiego Radia Politechniki Wrocławskiej. Jego pierwszą książką był zbiór opowiadań Zabawa w strzelanego, wydany w 1983 roku. Następnie, wspólnie z Andrzejem Ziemiańskim, napisał dwie powieści Zabójcy szatana oraz Nostalgia za Sluag Side. Jest także współautorem dwóch zbiorów opowiadań: Posłaniec (z Mirosławem Jabłońskim) oraz Bohaterowie do wynajęcia (z Jackiem Inglotem). Wspólnie z Jackiem Wojtkiewiczem jest autorem popularnonaukowej książki Opowieści z historii fizyki.

Był członkiem wrocławskiego oddziału PSMF^[4]. Wraz z Adamem Cebulą, Eugeniuszem Dębskim i Piotrem Surmiakiem członek grupy autorskiej Kareta Wrocławski, która w 2012 opublikowała zbiór opowiadań Upalna zima.

Żonaty, ma trzech synów^[3].

• Zabójcy szatana (KAW 1989), wspólnie z Andrzejem Ziemiańskim
• Nostalgia za Sluag Side (KAW 1990), wspólnie z Andrzejem Ziemiańskim

• Zabawa w strzelanego (KAW, Rzeszów 1983), opowiadania:
  • Człowiekiem jestem
  • Ocalenie
  • Zapomniany przez ludzi
  • Zabawa w strzelanego
  • Samodzielna decyzja
  • Epidemia
  • Ich dwudziestu
  • W próżni nie słychać twojego krzyku
  • Nieśmiertelny
• Posłaniec (Nasza Księgarnia 1986), zawiera również 2 opowiadania Mirosława P. Jabłońskiego Wyprawa i Rybak
  • Do jednorazowego użycia
  • Głupi ma zawsze szczęście
  • Jaskinia
  • Ku północy
  • Posłaniec
  • Prawda o przyjacielu
  • Siła przyzwyczajenia
  • Słoneczniki
• Bohaterowie do wynajęcia (Fabryka Słów, Lublin 2004), wspólnie z Jackiem Inglotem
  • Diament Lady Willett
  • Kandydat do Unii
  • Czarodziej z Manhattanu
  • Feretron
  • Czas prezydenta
  • Rozdwojenie Finnegana
  • Vox populi
  • Zmartwychwstanie na Wall Street
  • Tanatos XIV
  • Bohaterowie do wynajęcia
  • Kocham swoją Celię
  • Niebiański MacDonald's

• Ku północy (1985) – po raz pierwszy wydane w „Fantastyce” (styczeń 1985) oraz w antologii Przepowiednia, t. 6 Polskiej noweli fantastycznej.
• Niepewność (1989) – wydane w zeszycie Bliskie spotkania, Iskry, Warszawa 1986
• Dopust Boży – Czarna msza (1992)

• Andrzej Drzewiński, [w:] encyklopediafantastyki.pl [dostęp 2020-05-04] .