Andrzej Gronczewski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Andrzej Gronczewski

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	3 października 1940 Warszawa
Data śmierci	14 lipca 2019
profesor nauk filologicznych
Specjalność: historia literatura polskiej
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Habilitacja	1991 – literaturoznawstwo Uniwersytet Warszawski
Profesura	18 listopada 2002
Nauczyciel akademicki
uczelnia	Uniwersytet Warszawski; Wydział Polonistyki; Instytut Literatury Polskiej
Odznaczenia

Andrzej Gronczewski (ur. 3 października 1940 w Warszawie^[1][2], zm. 14 lipca 2019^[3][4]) – prof. dr hab., eseista, historyk literatury, edytor.

Urodził się w 1940 w Warszawie. Studia polonistyczne ukończył na Uniwersytecie Warszawskim w 1963. W 1991 habilitował się tamże na podstawie dzieła Wojna bez końca. (Studia o poezji – wobec wojny i okupacji. Wybrane idee i motywy). Tytuł profesora nauk humanistycznych otrzymał w 2002^[5].

Od 1963 był pracownikiem naukowym Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1972–1976 pracował w Uniwersytecie im. J.W. Goethego we Frankfurcie nad Menem jako lektor języka i wykładowca literatury polskiej.

Debiutował w 1960 we „Współczesności” jako prozaik.

Był członkiem wielu redakcji czasopism literackich i naukowych. Współpracował przez długi czas z programami literackimi Polskiego Radia.

• Jarosław Iwaszkiewicz 1972, 1974.
• Inicjały i testamenty 1984.
• Wojna bez końca 1992.
• Obiad na ruinach, 1992.
• Bardzo straszny dwór, 1999.
• Dłonie czasu, 2019.
• Ciemne ścieżki i jasne polany. 2021