Andrzej Halicki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Andrzej Halicki
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

26 listopada 1961
Warszawa

Minister administracji i cyfryzacji
Okres

od 22 września 2014
do 16 listopada 2015

Przynależność polityczna

Platforma Obywatelska

Poprzednik

Rafał Trzaskowski

Następca

Mariusz Błaszczak[1]
Anna Streżyńska[2]

Odznaczenia
Order Honoru (Mołdawia)

Andrzej Witold Halicki (ur. 26 listopada 1961 w Warszawie) – polski polityk, ekonomista, przedsiębiorca, poseł na Sejm V, VI, VII i VIII kadencji, w latach 2014–2015 minister administracji i cyfryzacji, poseł do Parlamentu Europejskiego IX i X kadencji.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył studia na Wydziale Handlu Wewnętrznego SGPiS w Warszawie, w zakresie ekonomiki transportu lotniczego. Działał w opozycji demokratycznej, m.in. pod koniec lat 80. był członkiem podziemnych, międzyuczelnianych oraz krajowych władz Niezależnego Zrzeszenia Studentów oraz liderem NZS w SGPiS[3].

W latach 1990–1992 pełnił funkcję rzecznika prasowego oraz członka władz krajowych (prezydium i zarządu krajowego) Kongresu Liberalno-Demokratycznego (m.in. za czasów premiera Jana Krzysztofa Bieleckiego) oraz rzecznika prasowego klubu parlamentarnego KLD (w Sejmie I kadencji, w latach 1991–1992). Kandydował bez powodzenia do Sejmu w wyborach w 1991[4].

W latach 1992–1993 oraz 1995–1996 pracował jako kierownik działu spraw publicznych, a następnie dyrektor w amerykańskiej agencji Burson-Marsteller. W 1993 był doradcą ministra przekształceń własnościowych Janusza Lewandowskiego, a w 1994 pełnił funkcję rzecznika Programu Powszechnej Prywatyzacji. Po połączeniu KLD z Unią Demokratyczną należał do Unii Wolności.

Od 1996 prowadził stworzoną przez siebie agencję GGK Public Relations[5], działającą w ramach międzynarodowej agencji Lowe GGK, należącej do sieci reklamowej IPG (InterPublic Group of Companies), był również przedstawicielem Polskiego Związku Firm Deweloperskich[6]. W grudniu 2007 został posłem zawodowym.

W 2001 wstąpił do Platformy Obywatelskiej. W wyborach w 2005 bezskutecznie kandydował do Sejmu. 10 stycznia 2007 złożył ślubowanie poselskie, zostając posłem V kadencji z ramienia PO, zastępując w Sejmie Jacka Wojciechowicza. W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz drugi uzyskał mandat poselski, otrzymując w okręgu warszawskim 3369 głosów. 24 czerwca 2009 został przewodniczącym Komisji Spraw Zagranicznych w miejsce Krzysztofa Liska. W październiku 2009 został rzecznikiem prasowym klubu parlamentarnego PO, funkcję tę pełnił przez rok. W maju 2010 został przewodniczącym regionu mazowieckiego Platformy Obywatelskiej; kierował nim do 2021. W wyborach w 2011 z powodzeniem ubiegał się o reelekcję w okręgu podwarszawskim, dostał 40 002 głosy[7]. Przez kilka lat był przedstawicielem polskiego parlamentu w Zgromadzeniu Parlamentarnym Rady Europy[8].

22 września 2014 objął stanowisko ministra administracji i cyfryzacji w rządzie Ewy Kopacz[9]. W wyborach w 2015 z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję z okręgu stołecznego (dostał 13 859 głosów)[10]. 16 listopada 2015 zakończył pełnienie funkcji ministra. W Sejmie VIII kadencji został członkiem Komisji Cyfryzacji, Innowacyjności i Nowoczesnych Technologii oraz Komisji Spraw Zagranicznych[11].

W wyborach w 2019 z listy Koalicji Europejskiej uzyskał mandat posła do Parlamentu Europejskiego IX kadencji w okręgu mazowieckim[12]. W 2024 z powodzeniem ubiegał się o reelekcję z ramienia Koalicji Obywatelskiej[13]. W czerwcu 2024 wybrano go na wiceprzewodniczącego frakcji Europejskiej Partii Ludowej w PE X kadencji[14].

Wyniki w wyborach ogólnopolskich

[edytuj | edytuj kod]
Wybory Komitet wyborczy Organ Okręg Wynik
1991 Kongres Liberalno-Demokratyczny Sejm I kadencji nr 26 1913 (0,77%)N[4]
2005 Platforma Obywatelska Sejm V kadencji nr 19 2309 (0,91%)N[15][16]
2007 Sejm VI kadencji 3369 (0,54%)T[17]
2011 Sejm VII kadencji nr 20 40 002 (8,89%)T[7]
2015 Sejm VIII kadencji nr 19 13 859 (1,27%)T[10]
2019 Koalicja Europejska Parlament Europejski IX kadencji nr 4 87 422 (6,31%)T[12]
2024 Koalicja Obywatelska Parlament Europejski X kadencji nr 5 129 401 (18,01%)T[13]

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

W 2015 został odznaczony mołdawskim Orderem Honoru[18][19].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Jest żonaty z dziennikarką Agnieszką Sową[20]. Wspólnie z żoną zajął się hodowlą dogów niemieckich[20]. Mają syna Armina[20].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Mariusz Błaszczak został ministrem spraw wewnętrznych i administracji
  2. Anna Streżyńska została ministrem cyfryzacji
  3. Andrzej Halicki. platforma.org. [dostęp 2013-09-14].
  4. a b Poland – candidate data. University of Essex. [dostęp 2024-06-11]. (ang.).
  5. Marek Czarkowski: Ostra partia. tygodnikprzeglad.pl, 22 listopada 2009. [dostęp 2013-09-14].
  6. Andrzej Halicki. money.pl. [dostęp 2014-09-17].
  7. a b Wybory do Sejmu i Senatu Rzeczypospolitej Polskiej 2011. pkw.gov.pl. [dostęp 2024-06-11].
  8. Mr Andrzej Halicki. pace.coe.int. [dostęp 2021-10-23]. (ang.).
  9. M.P. z 2014 r. poz. 806.
  10. a b Wybory do Sejmu i Senatu Rzeczypospolitej Polskiej 2015. pkw.gov.pl. [dostęp 2024-06-11].
  11. Strona sejmowa posła VIII kadencji. [dostęp 2018-07-28].
  12. a b Wybory do Parlamentu Europejskiego 2019. pkw.gov.pl. [dostęp 2019-05-28].
  13. a b Wybory do Parlamentu Europejskiego 2024. pkw.gov.pl. [dostęp 2024-06-10].
  14. Polak wiceprzewodniczącym największej partii w PE. „Wyraz uznania”. polskieradio24.pl, 19 czerwca 2024. [dostęp 2024-06-19].
  15. Wybory do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej zarządzone na dzień 25 września 2005. pkw.gov.pl. [dostęp 2024-06-11].
  16. Mandat posła V kadencji objął w 2007.
  17. Wybory do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej zarządzone na dzień 21 października 2007. pkw.gov.pl. [dostęp 2024-06-11].
  18. Decret Nr. 1494. lex.justice.md, 3 kwietnia 2015. [dostęp 2015-06-29]. (rum.).
  19. Președintele Nicolae Timofti l-a decorat cu Ordinul de Onoare pe cofondatorul Adunării Parlamentare Republica Moldova – Republica Polonia, Andrzej Halicki. presedinte.md, 26 czerwca 2015. [dostęp 2015-06-29]. (rum.).
  20. a b c Andrzej Halicki nowym szefem Komisji Spraw Zagranicznych. interia.pl, 24 czerwca 2009. [dostęp 2013-11-17].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]